Acropolis Adieu

Eerder dit jaar deed collega-redacteur Patrick een oproep om toch vooral uw spannende Citroëngerelateerde vakantieontdekkingen met ons te delen. Niet geheel onverwacht was forumgebruiker en race- en rallyenthousiast Kees de Waard Wagner, alias VISA GTI 115, een van de eersten om ons te vergasten op een lijvig verslag en een mailbox die overliep van de foto’s. Leest u mee hoe een bezoek aan de historische Acropolisrally een heel bijzonder staartje krijgt.

Maanden geleden heb ik gemaild dat het er in de tweede helft van juni mogelijk van zal komen. Het blijft dus een beetje een gok om de caravan op een camping in de buurt te zetten en deze negentiende juni zomaar op de bonnefooi aan te kloppen aan een adres veertien kilometer verderop, waar onze navigatie me zo feilloos heen heeft geleid. De aanwezigheid van twee rally DS’en buiten voor het bedrijf zijn bevestiging genoeg om de initiële twijfel aan de juistheid van de locatie op dit anonieme Franse bedrijventerrein weg te nemen. Schoorvoetend, maar daarom niet minder opgewonden, open ik de deur naar wat een middag vol onverwachte schoonheid zal worden.
Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik op de boulevard van Kamena Vourla aan de finish van de tiende Mercedes-Benz Historic Acropolis Rally stond. Het hoeft geen nadere uitleg dat mijn interesse in het bijzonder uitging naar de prestaties van de equipes Neyret-Neyret en Antoine-Bocquet, beide in een Citroën DS 21.  Zonder aanwijsbare reden raak ik in gesprek met een Fransman, die beweert de preparateur te zijn van de twee deelnemende DS’en. Een dergelijke bewering laat mij niet onberoerd en al snel ontspint zich een levendig gesprek over de auto’s, deze rally, autosport in het algemeen en natuurlijk de meer dan interessante verhalen van deze liever anoniem vernoemde mechaniciën. Een gesprek dat uitmondt in een hartelijke uitnodiging om eens een kijkje te komen nemen in de werkplaats, de volgende keer dat ik daar in de buurt ben. Mijn hart maakt een klein sprongetje en de invitatie begint aan zijn lange reis door mijn agenda.
Het welkom is allerhartelijkst. Ondanks mijn nagenoeg onaangekondigde bezoek, maakt de gastheer uitgebreid tijd voor mij en zijn verhaal. Overal mag ik foto’s van maken, bij alles hoort een uitleg. Hier is een gedreven man aan het werk. Een ouderwetse liefhebber van het vak. En vakwerk wordt er geleverd. De rallyautos’s worden helemaal van nul opgebouwd tot er een in alle opzichten doorwrochte wedstrijdauto staat. De kale carrosseriën worden waar mogelijk lichter gemaakt en tegelijkertijd op alle cruciale plaatsen (denk aan de ophanging van draagarmen en veercilinders) versterkt. In combinatie met een stevige rolkooi ontstaat zo een geheel met een stijfheid die zijn weerga niet kent. Aangepaste hydrauliek, geprepareerde motoren, hier weet men hoe een rallywagen gebouwd moet worden. De twee auto’s die mij buiten al verwelkomden, hadden onlangs nog zonder problemen de volledig onverharde Rally du Maroc gereden.
Grote delen van het plaatwerk hebben nooit een Citroënfabriek vanbinnen gezien. Van bumper tot bumper bestaat alles voor grote delen uit polyester. Alles in eigen huis gefabriceerd. Zo ook voor de SM die op dit moment in volle opbouw is. Elk onderdeel dat ik vastpak verbluft met zijn geringe gewicht. Ter illustratie, door toepassing van deze onderdelen zegt men ondanks alle versterkingen en de toevoeging van de rolkooi zo’n 325 kg van het gewicht van de SM af te snoepen. Voorwaar niet gering. En het ziet er ook nog perfect uit. Naast al dit rallygeweld specialiseert dit bedrijf zich met dezelfde overgave op het restaureren van ‘normale’ Citroëns. Naast een 2CV Charleston en een Méhari diverse DS’en, maar ook zomaar een Chapron Le Croisette en een Maserati Merak. Alles in een verbluffende ‘beter dan’ nieuwstaat. De klant is hier werkelijk een zeer gelukkige koning.
Of dat kan tippen aan het gevoel dat mij overvalt, wanneer, amper een kwartier na mijn aankomst, de deur open gaat en niemand minder dan Robert, ‘Bob’, Neyret binnenstapt, laat ik maar in het midden. Een jaar geleden kwam ik niet verder dan wat foto’s van de man die ik met stip mijn grootste rallyheld aller tijden durf te noemen. Met een staat van dienst waar nagenoeg niemand aan kan tippen is Bob Neyret voor mij echt de topper. Na een periode als fabrieksrijder bij Citroën, stapt hij over naar Alpine, waar hij zonder pauze verder bouwt aan zijn eigen legende. Neyret heeft werkelijk de meest krankzinnige rally’s ooit gereden. Wat te denken van de London-Sydney-Rally in 1968. Of de Bandama rally in Ivoorkust. En een heel regiment aan Safari-rally’s. Ook veel circuitwerk trouwens, waaronder in een legendarische Ferrari 250 GTO. Die volgens de overlevering nog steeds in zijn garage zou staan.
In plaats van wat foto’s op afstand kreeg ik nu de kans om mijn idool van dichtbij te leren kennen. Ook Bob Neyret had alle tijd voor me en voor ik het weet zitten we samen in zijn DS hydraulique. Vorige week is er een mechanische Constantin-compressor op gemonteerd en ik heb de onvergetelijke primeur om de eerste echt testrit aan den lijve mee te maken. Een woord voor deze ervaring: Waanzinnig! Onder het gaspedaal zit een schakelaar die bij aanraken de mechanische compressor laat brullen als een tijger. Wat een sensatie. Het ding gaat er werkelijk als bezeten vandoor. Naast Bob Neyret in zijn wagen scheurend over een industrieterrein. Hier worden jongensdromen waargemaakt. Mijn vraag waarom hij dit werk juist met een DS Hydraulique wil doen, wordt beantwoord met een eenvoudige demonstratie. De bak is zo afgesteld dat hij supersnel schakelt. Neyret geeft rechts gas en remt altijd met de linkervoet, zodat hij in de bochten het gas er ten allen tijde op kan houden. Hij scheurt over het verlaten industrieterrein alsof hij als rookie zijn talent moet bewijzen. Vergeet daarbij niet dat deze man in februari 78 geworden is.
Als lezer zul je begrijpen dat ik nog bladzijden lang door kan gaan over al het moois dat ik die middag heb gezien en meegemaakt. De sensatie van zoveel ervaringen is niet in een paar regels te vatten, maar ik ben er zeker van dat een groot aantal van jullie maar wat graag in mijn plaats zouden zijn geweest.

Tekst en foto: Kees de Waard Wagner
Redactie: Marc Zaan

Reageren? Klik hier.