home » Citroen Nieuws » Citroen » Definitief gesloten

Kees "Visa GTI 115" is inmiddels een van onze bekendere haalverhalenvertellers. Ook deze keer levert hij weer heerlijk leesvoer. Zo spannend als zijn verhalen vaak zijn, zoveel melancholie spreekt er uit dit verhaal. Het is opnieuw een prachtige sfeerschets van de gouden tijd der klassieke automobielen, van de Traction 15 Six H in dit geval. Neem een Ricard en leun achterover.

Ik schreef het al eerder: een abonnement op het Franse blad la Vie de l’Auto opende de weg naar vele oldtimer-avonturen. Ik heb het dan over de jaren ’70; in alle hoeken en gaten stond wel een oldtimer. In die tijd hadden de Fransen zelf daar niet zo veel mee. Vele, vele Tractions zijn er toen door ons naar Nederland gehaald en ook heel veel andere Franse autohistorie. Een ritje naar Frankrijk was in die tijd iets dat elke maand aan de orde was. We trokken met auto en aanhanger door het Franse land, op zoek naar…

Op een gegeven moment komen we aan de rand van het dorp Ambérieu-en-Bugey, dus ver weg. We ontdekken daar een gigantische sloperij met alleen maar auto’s die ons doen juichen van plezier. We maken kennis met de eigenaar en krijgen een rondleiding op dit grote sloopterrein. We zien alle automerken die je maar kan verzinnen uit alle jaartallen en gelukkig ook veel Citroëns, Panhards en Renaults. We vragen of we de dingen die we kunnen gebruiken ook kunnen kopen. “Natuurlijk”, is het antwoord, “maar je moet het er wel zelf af sleutelen.” Dit is niet tegen dovemans oren gezegd, voor ons geen probleem. We zien alleen wel zoveel dat het wel enige dagen gaat kosten voordat alles in de auto en aanhanger zal liggen.

De sloperij ligt aan een voormalige spoorwegovergang in wat nu een doodlopende weg is. Op de hoek bij de overgang staat ook een oud hotel/café/bar/restaurant met de naam Café de l’Aviation. Hoe kun je het zo treffen: overnachten naast de sloop. Ook daar maken we kennis met de eigenaressen; een moeder en dochter die de zaak runnen. We vragen of er voor de komende drie nachten een kamer beschikbaar is en of we er ook drie dagen kunnen eten. Ook dat is geen bezwaar, ook al werden we als een stelletje vreemdelingen gezien - zo van: hoe komen die hier en wat komen ze hier in godsnaam doen… Als ze ons dan de volgende dag in overall en met een berg gereedschap naar ons ‘werk’ zagen gaan, vonden ze dat geweldig.

Ook de eigenaar van de sloop vond onze outfit geweldig en verbaasde zich over het gereedschap dat we allemaal bij ons hadden: kennelijk waren we op alles voorbereid. Heel belangrijk was natuurlijk veel kruipolie. We mochten van de auto’s alles af halen wat ons paste en over de te betalen rekening hoefden we ons geen zorgen te maken. Er ontstond een band, want we namen de eigenaar aan het eind van elke dag mee naar het hotel om hem te laten zien dat we niet alleen van water hielden. Het werd dus elke keer heel gezellig. Echter nooit met veel. Er sliep nooit een sterveling in het hotel. Alleen het restaurant werd nog door diverse vaste klanten bezocht. Moeder en dochter rommelden maar wat in de keuken en we zagen wel wat we te eten kregen. Koken moesten ze toch, ook voor de rest van de familie.

Op de sloop zelf stonden ook vier grote oude Citroën-autobussen, type T45, helemaal vol gestouwd met de meest uiteenlopende nieuwe oldtimer onderdelen. Ik kon echt mijn geluk niet op. Uit al de Tractions haalden we motoren en versnellingsbakken, maar ook uit de Panhards, Renaults, B14s, C4s, andere C-types en vele andere auto’s. Het was net een goudmijn. Het werd een tweejaarlijks terugkerend ritje, alleen nu lagen de onderdelen telkens reeds bij de uitgang, terloops door de eigenaar voor ons apart gelegd.

Vooruit… een mooie anekdote!
Ooit zagen we een 15 Six H te koop, ook toen niet vaak aangeboden. De wagen was ook nog in rijdbare staat en stond in Lyon. Wij dus weer naar ons vaste hotelletje. “Wat kom jullie nu weer doen”, vroegen zij zich af, dus wij zeiden: “Misschien een auto kopen die ook nog zou rijden”. Uit voorzorg hadden we ook de aanhanger weer bij ons om spullen mee te kunnen nemen. In het hotel vragen we om een plattegrond van Lyon. Die komt natuurlijk boven water en daarmee konden we zo op ons doel aan rijden. De afspraak was om 15 uur bij een slagerij in een klein straatje in Lyon. We rijden precies op tijd. Bij aankomst zien we de slager in de deuropening hangen met een houding van “Zouden ze nu echt op tijd zijn en ook echt komen?” Ja dus!

De slagerij wordt direct gesloten. Eerst maar naar de kroeg en dan in een zwarte DS verder naar de 15 Six H. Deze staat ergens in een garagebox. De deur gaat open en we zien een in topconditie verkerende 15 Six H met alle Robri’s er op en aan. Fantastisch. Starten? Tik en lopen. De koop wordt direct gesloten. De slager zegt dan: “Ik heb er nog een.” Nog een? “Ja, nog een. Wil je die ook zien?” Ja natuurlijk! “Maar die is niet te koop.” Waarom dan niet? “Hij is precies hetzelfde als deze, maar heeft origineel veel minder kilometers gereden. Dus die houd ik zelf.” We stappen weer in de DS en rijden maar. Waar naar toe, ik weet het niet. Het was me wel veel te ver naar mijn zin. Na aankomst gaan ook hier de deuren open en ook hier weer een prachtige 15 Six H, zonder Robri’s, maar inderdaad met minder kilometers op de klok. “Elle n’est pas à vendre,” zegt hij voor een tweede keer, dus hebben we onze tijd verknoeid. “Waren we maar weer terug”, denk ik. We moeten nog zoveel regelen. Straks zijn de banken dicht en kunnen we geen geld meer wisselen. Dat lukt niet meer en de eigenaar accepteert dan van ons de harde guldens die hij de dag erna zelf zal gaan wisselen. Ook nu weer de vraag: “Wanneer kom je hem halen?” Nu natuurlijk! “Nu?” Ja, we wonen veel te ver weg om nog een keer terug te komen. Benzine er in en gaan! We openen de garagebox en rollen de Six, nu de onze, naar buiten. Starten en rijden! De DS begeleidt ons naar de rand van Lyon en wijst ons de weg naar het hotel bij Ambérieu. We komen pas in het donker bij het hotel aan, waar de hele aanwezige clientele naar buiten stroomt om te zien wat wij wel niet hadden aangeschaft. Daarna pas komt het eten en natuurlijk het feestelijk drinken.

We besluiten toch nog maar een dag te blijven, want een reservemotor en -bak van een Six hebben we nog niet en dat is vast handig om wél te hebben. Ze liggen niet voor het oprapen. De volgende dag wordt er met een grote kraan een Six uit de sloperij getild en aan de rand neergezet. We willen wel een keer naar huis, dus wordt met een snijbrander alles om de motor en bak snel verwijderd zodat het blok zo in de aanhanger kan worden gelegd. Op weg naar huis rijdt de Six geweldig en ook nu weer komt die nachtelijke grensovergang tussen Frankrijk en België van pas. Tegen de koffie bereiken we Amsterdam en we zijn een 15 Six H rijker! Daar hebben we in 1981 de Philpa Rally in Griekenland mee gereden en later in 1984 Parijs-Moskou-Parijs. Hij bestaat vast nog wel. Hij is naar een eigenaar van een DS Cabrio Pichon Parat gegaan. Als je weet wat dat is…

Terug naar Ambérieu
Het heeft vele jaren geduurd totdat de eigenaar van de sloperij een stuk terrein verkocht om er een afslag van de weg van te maken. Dat was het einde van ‘mijn’ sloop. Hij werd dus uitgekocht en ruilde zijn houten hut op oudere leeftijd om voor een nieuw te bouwen huis aan de rand van het terrein. Daar woont hij nu nog. Vele jaren als we er in de buurt waren, gingen we er nog steeds eten en altijd was dan de vraag of ze er nog zouden zijn. Moeder en dochter waren inmiddels een stuk ouder, maar ze kookten nog steeds voor de plaatselijke bevolking en de werklui die wisten dat dit ouderwetse Franse hotel-restaurant in deze uithoek stond. Toch komt aan alles een einde. Ook in 2012 gingen we langs bij Café de l’Aviation om te eten met ook nu weer de vraag of het na veertig jaar nog zou bestaan? Deze keer schrikken we. Alles is dicht en het oude pand staat te koop. Het enige wat ik nog kan doen, is foto’s maken van dit pand dat vele jaren een belangrijke schakel was in ons oldtimergebeuren. Een tijdperk is definitief afgesloten.

Wil je reageren? Dat kan hier!

tekst en foto: Visa GTI 115, redactie: Penny Lane