Een fles Cognac voor een blik op roest

Het is een speciale tak van de autofotografie, de autokerkhoffotografie. Ook Kees “Visa GTI 115” beoefent deze hobby. Hij doet dat met een vasthoudendheid die zijn weerga niet kent. Dertig jaar lang heeft hij geprobeerd op het autokerkhof van zijn dromen binnen te komen en iedere keer is hij weggestuurd. In 2012 doet Kees een laatste poging, met zijn camera in de ene hand en een fles Cognac in de andere.

Autosloperijen zijn een uitdagend onderwerp om te fotograferen, juist omdat het niet altijd wil lukken. Vaak word je gehinderd door hekken, door blaffende of bijtende honden en ook wel eens door aggressieve eigenaren die deze vorm van ramptoerisme niet kunnen waarderen.

Ongeveer 30 jaar geleden ontdekte ik een sloop in de buurt van Bar-sur-Seine, in de bocht van de weg. In het voorjaar, als het bermgras nog niet te hoog was, kon je onder de weg een mooi veldje met veel oude auto’s zien. Kwam je wat later in het jaar, dan was het gras te hoog en dan zag je helemaal niets. Wat er stond, stond er al een heel lange tijd. Zelfs zo lang dat er onderdelen vanzelf vanaf vielen. Dat was alleen bij de stalen auto’s. Er stonden ook veel aluminium Panhard Dyna’s en die bleven er uitzien alsof ze onlangs waren neergezet. Van een afstand bezien, lijkt daar ook na al die jaren gek genoeg niets mee te gebeuren.

Langs deze sloop loopt een grindweg die naar een groot bos voert dat omringd is door een muur van ruim twee meter hoog. Een normaal mens kijkt daar niet overheen, maar ik doe dat wel. In een ver verleden heeft iemand mij eens getipt dat daar in de jaren ’50 en ’60 ontstellend veel auto’s in rijen zijn neergezet, het zou een prachtig stilleven zijn daar in het bos. Daarom wilde ik dit graag van dichtbij zien en op de foto zetten, maar hoe? Langs het grindpad staat maar een lantaarnpaal en je weet, in die Franse palen zitten treden gegoten, dus ik naar boven. Als je dan het bos inkijkt, zie je een echte Franse cimetière de voitures, Hier begrijp je helemaal niets van, wat een hoeveelheid auto’s! De pret duurt altijd maar heel kort, want het valt niet mee om je in die paal staande te houden en dan ook nog foto’s te maken. Erger nog, de eigenaar van het gebeuren staat dan ook direct bij je om te zeggen dat je weg moet gaan. Als hij merkt dat je van de Lage Landen afkomstig bent, schroeft hij zijn volume nog wat omhoog. Met de man valt werkelijk niet te praten. Diverse keren ben ik er in de loop der jaren langsgeweest om te constateren dat de man steeds ouder wordt. Dat geeft hoop, want hij zal de verdediging van zijn ommuurde bos toch ooit wel een keer opgeven?

Het is half mei 2012 als ik een laatste poging onderneem. Ik ga ervan uit dat de man zijn terrein heeft verlaten, maar je weet het nooit. Uit voorzorg bestijg ik eerst nog een keer de lantaarnpaal en zet alles op de plaat. Je weet niet wat je ziet: er ligt een halve eeuw mos over de auto’s heen zodat er nauwelijks iets te herkennen valt. Ik ga het toch nog een keer proberen, met als inzet een fles echte Cognac. Als ik langs zijn huis het erf oprij, dat ook vol staat met allerlei moois, dan moet hij mij zien, indien hij er nog is. Als ik aan het einde omdraai, ja-ja wat schetst mijn verbazing: de inmiddels heel oude baas staat mij met ontbloot bovenlichaam reeds op te wachten. Ik stel me weer aan hem voor en vraag natuurlijk of ik op het erf en in het bos achter zijn huis foto’s mag maken. Eigenlijk weet ik het antwoord al en daarom breng ik direct de fles Cognac in de strijd. Zelfs daar zwicht hij niet voor. “Er komt niemand op mijn terrein”, is wederom zijn antwoord, “wegwezen!” Toch vraag ik of ik hem dan als herinnering op de foto mag zetten en dat vind hij vreemd genoeg wel goed. Ook zegt hij: “Zet die U23 daar maar op de foto, dan heb je toch nog wat.” Hij wordt zowaar spraakzaam en vertelt dat het hele terrein in de toekomst opgeruimd gaat worden. Als ik hem naar zijn leeftijd vraag, zegt hij dat hij ruim 80 jaar oud is. Samen komen we tot de conclusie dat hij aan het opruimen niet zo’n grote bijdrage meer zal gaan leveren. Hij beaamt dat en zegt dat hij dat inderdaad ook niet ziet zitten: “Veel te veel werk!” Begeleidde mij vroeger bij het afscheid immer een scheldpartij, nu schudden we elkaar de hand. Waarschijnlijk is dit afscheid voor goed. Weemoed na het zien van een bos vol roest en mos…

Je kunt hier op dit artikel reageren.

tekst en foto: Visa GTI 115, redactie: RensKorevaar