home » Citroen Nieuws » Citroen » Noordkaap Tour, kou en wind op 71°10?21”

Eerder kon je hier al lezen over de Raid Arctique in 1974. Maar er zijn ook forummers, zoals Kees, alias Visa GTI 115, die nog verder gaan. Zo’n vier jaar geleden besloot hij om met zijn vrouw en een paar vrienden naar de Noordkaap te rijden. Een verbluffende reis, vol kou, wind en rendieren. Hieronder kan je meegenieten van deze ijzingwekkende tocht naar het randje van de wereld.

Je weet niet waar je aan begint, zelfs met de auto, zie het als een uitdaging.

Vrijdag: 275 km
We zijn nu al een bijna een week onderweg en zijn ondertussen al in Finland aanbeland. Het huisje in Turku laten we schoon achter en verlaten de camping en gaan weer de E18 op, eerst vierbaans later tweebaans. Deze weg voert ons na 1,5 uur rijden naar de Russische grenspost Valimaa, eens kijken hoe dat er nu uitziet. Het is 25 jaar geleden dat ik deze grenspost over ging, het toenmalige Rusland in op weg naar Moskou. “Parijs-Moskou-Parijs” reden we toen, dus de weg Turku-Helsinki was mij wel bekend. Alleen toen was alles tweebaans. Maar nu bij Valimaa gaan we niet de grens over, maar links af een geel weggetje op langs de grens op weg naar eerst Lappeenranta en dan naar Imatra, Hier lag ooit een race circuit voor Grand Prix auto’s. Het is er waarschijnlijk nog want er is ook een Automuseum volgens de borden.

Zaterdag: 340 km
Imatra, vonden we dat nog de bewoonde wereld, dan zullen we deze de komende tijd voorgoed verlaten. Als we de stad verlaten gaan we direct buiten de stad links af de kleine weggetjes op en rijden door een prachtige omgeving van afwisselend bossen en de vele meren De bossen en de vele meren dat herhaalt zich constant maar ik vind het geweldig dat dit nog bestaat. Je komt geen sterveling tegen en dan ineens in het bos en boot die de overtocht van 200m verzorgt om verder te kunnen rijden.

Ik heb een eland gezien, hij stond voor ons op de weg. Toen ik eenmaal stilstond nam hij snel de benen. Als we rustig doorrijden, komen we vanzelf een picknickplaats tegen, overal is hier op gerekend. Als we nog verder door hebben gereden, zijn de spelregels dat we vanaf 16.00 uur naar een huisje gaan zoeken. Daar hoef je weinig moeite voor te doen want alles staat keurig netjes met officiële borden aangegeven.

Zondag: 495 km
Als we na het eten en inpakken weer vertrekken, dat is meestal 9.30 uur, gaan we vanaf Juuka weer langs de grens van Rusland rijden, een soort grensbenadering over kleine en goede wegen en niet harder dan 80 km per uur. We rijden dan uren door de bossen, maar omdat er niemand rijdt heb je toch een redelijk gemiddelde. Langs de weg staat wel weer ergens een tafeltje waaraan je kunt eten met zijn vieren. Benzineverbruik, je wist nooit eerder tot in Finland dat je auto zo zuinig kon rijden. Met 80 km in de 6e rijdt de Picasso zowat 1 op 15.

Bij het zien van een bord dat er een huisje is, slaan we een bospad in en komen aan een meer, hier is de camping en er staan wat mooie bungalows. De eigenaar komt op ons af; natuurlijk is hij niet te verstaan en ziet er uit als de vader van Pinokkio. We begrijpen elkaar niet en hij zegt dat het erg koud is om aan het meer de tent op te zetten met deze wind. We hebben helemaal geen tent probeer ik Pinokkio wijs te maken, hij gaat rustig verder met het laten zien van het mooie sanitair onder zijn huis waarvan we als kampeerder gebruik mogen van maken.

Dan proberen we hem duidelijk te maken dat we een huisje zoeken zo als daar staat, maar dan wat kleiner. Pinokkio krijgt het nu toch warm en belt zijn zoon die de Engelse taal wel machtig is. Echt geweldig: een volledig woonhuis, een echte blokhut met alles er op en eraan incl. sauna voor een appel en een ei mag je wel zeggen. Pinokkio was echt een heel hartelijke, leuke vent die alleen maar om de hele gang van zaken moest lachen.

Maandag: 395 km
Het landschap verandert en de bomen zijn niet zo hoog meer. We komen de steden Kemijärvi en Sodankyla tegen en vanaf hier is het een stuk drukker, nou ja ietsjes. We hebben trouwens al die dagen steeds mooi weer, iets waar ik nou niet bepaald vanuit ben gegaan, het is echt ongekend. Na Ivalo rijden we wat hoger en wordt alles steeds witter door de sneeuw en kijken we op een meer dat uiteindelijk in verbinding staat met de Beringzee.

Dinsdag: 335 km
De dag van de Waarheid… De navigatie rekent voor ons uit dat de Kaap nog 335 km verder ligt: Dat is te doen. Als we weggaan krijgen we 90 km tot de grens met Noorwegen. We rijden wel door een heel kaal en bijzonder gebied en het lijkt wel of we in de 8 baan zitten, veel hoogte-verschillen volgen snel op elkaar, dus hard gaan is er hier helemaal niet bij. Ook zijn er veel onoverzichtelijke kopjes in de weg.

Dan komen we aan in Oldersfjord en nemen een bakje koffie, het is 12 uur. Het is hier druk met caravans en campers, hier komt namelijk het verkeer erbij dat uit Noorwegen naar het beloofde land wil. Zo gaan wij terug. We beslissen dat we vandaag nog zullen doorstoten tot aan de Noordkaap en dat we wel zien of we op dat eiland kunnen slapen.

We gaan nu de enige weg op die naar het noorden voert, ik denk zo’n 90 km. Het is er mooi, ondanks dat er niets of nauwelijks iets groeit. De rendieren zijn hier in deze omgeving al enige tijd in beeld en zijn erg leuk om te zien. Als die op de weg staan, gaan ze echt niet opzij Je moet wel opletten want na een bocht staan ze zo maar op straat.

Als we het schiereiland zo ver zijn opgereden, krijgen we de toltunnel. Deze tunnel verbindt het vaste land met het eiland Magarøya, de tunnel gaat 212 meter diep onder het water door. Een raar gevoel bekruipt je, als je bedenkt dat je nu naar het dak van de aarde rijdt, het blijft spannend. Dan weer door een tunnel heen en dan prachtige wegen en uitzichten achter je latend kom je dan eindelijk op die plaats waar je eerst moet betalen voor je de punt op mag rijden. Je moet betalen en de kaartjes zijn twee dagen geldig. Tref je een mistige of slechte dag kan je de volgende dag nog eens gaan kijken, het weer verandert hier met het uur. Als je uit de auto stapt, moet je de deuren goed vasthouden want het waait hier verschrikkelijk. Ik ben blij dat ik toch de winterjas heb meegenomen. Die komt hier goed van pas: het is hier echt ijskoud, dus niet lang uit te houden.

We zijn op de Noordkaap. Het is 16 juni 2009, 16.31 uur!

Heb je zelf ook zo’n avontuurlijk reisverhaal, aarzel niet en stuur het door naar .(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken) !

Verhaal: Visa GTI 115
Redactie: demuywo