home » Citroen Nieuws » Citroen » Per Jumpy door Marokko 4

De vierde aflevering van de Marokko-rondreis is er een van gorges, van diepe kloven. De Citroën Jumpy HDi 110 van Kees "Visa GTI 115" wringt zich over smalle en soms vreselijk slechte wegen tussen honderden meters hoge rotswanden door.

Zondag 9 mei 2004, Tenerhir - Tenerhir, rondrit 110 km
We gaan de camping af, rechtsaf naar de Todrakloof: een indrukwekkend geheel. De kloofwanden waar je tussendoor rijdt, gaan soms wel 300 meter loodrecht omhoog. Je rijdt op een smalle weg en direct naast je de rivier de Todra. Aan het einde gaat de weg omhoog en kom je weer in een adembenemende omgeving met prachtige uitzichten. Na zo’n 36 km eindigt de weg voor de Jumpy in een dorp en moet je terug over dezelfde route. Ben je in het bezit van een 4x4 of een terreinmotor, dan begint hier het feest pas echt. In dit land zijn oneindig veel mogelijkheden om met een 4x4 over pistes te rijden en dat wordt dan ook veel gedaan.

Nadat we door de kloof weer teruggereden zijn, brengen we een bezoek aan de stad Tenerhir. Ook hier is weer een grote markt met allerhande spullen. We gaan naar het postkantoor, waar we binnen twee tellen onze postzegels krijgen. De kaarten gaan op de bus en wij denken dat ze wel even onderweg zullen zijn vanuit deze uithoek. Binnen een paar dagen zullen we al van het thuisfront horen dat ze zijn aangekomen. We kunnen hier in de stad zelfs een paar flessen wijn scoren, Marokkaanse wijn die prima smaakt. De middag besteden we aan luieren en eens een keer wat lezen, maar om acht uur is het donker, dus gaan we weer vroeg naar bed.

Dinsdag 11 mei 2004: Tenerhir - Ouarzazate, 310 km
Gisteren was een rustdag, maar vandaag gaan we weer verder. We verlaten de camping, rijden naar de stad en na ongeveer 50 km bij Boumalne Dades de Gorge du Dades in. Ik rij op een verschrikkelijk slechte weg, heel langzaam van het ene gat in het andere. Na zo’n 15 kilometer heb ik er de balen van en stel voor om te keren, maar daar komt juist een tegenligger aan. Het zijn Nederlanders met een KPN-groene Berlingo. Ik vraag hoe lang dat nog zo verder gaat. Ook zij baalden van deze weg, maar verzekeren me dat het doorrijden beloond zal worden. We sukkelen verder. Inderdaad is de weg na 25 km weer normaal en worden we echt beloond: deze is veel mooier dan de Todrakloof. Hij is 60 km lang en je waant je in een maanlandschap. Een weg met haarspeldbochten die ik nooit eerder zo boven elkaar zag liggen en dan boven weer een geweldig uitzicht.

Ook deze weg eindigt op grote hoogte in een dorp. We moeten dezelfde weg terug, dus ook weer dat slechte stuk. Als we weer bij de kruising zijn, gaan we daar rechtsaf en dan door de Vallée du Dades,  een lang palmenlint. We gaan ook over de col Tizi-n Taddart op 1.370 meter. Overal langs deze weg staan kashba’s, al dan niet nog in gebruik. Als we eenmaal door het palmbos van Skoura gereden zijn, naderen we vanaf grote hoogte de stad Ouarzazate, die zelf ook op 1.160 meter ligt. Skoura is een garnizoensstad van het Franse Vreemdelingenlegioen, gesticht in 1928. Er zijn veel mooie, brede wegen en zeer veel hotels. Die bieden onderdak aan filmsterren en filmploegen. Bij de stad liggen de Atlas en de Andromeda filmstudio’s.

De camping is in het hartje van de stad: ommuurd en bewaakt. We gaan te voet naar de markt niet ver van de camping. Het krioelt hier werkelijk op zo’n markt van de mensen en een ieder schreeuwt het uit om zijn waar aan te prijzen, maar het is wel een leuke belevenis. We kopen veel verse groente en fruit, maar hier in het gebied van de dadels zou je eigenlijk die moeten kopen. Ik ben er niet wild op en vieze vingers krijg je er ook nog eens van.

Je kunt hier reageren op dit artikel.

tekst en foto’s: Visa GTI 115