home » Citroen Nieuws » Citroen » Road Tripping in een C4 Cactus

De C4 Cactus kennen we al langer en het is ook een regelmatig geziene auto in het Nederlandse straatbeeld. We kregen er eentje mee om naar het Conservatoire te gaan. Ons enthousiasme voor de Cactus blijft onverminderd. Road trip!

Het is zes uur in de ochtend als Lucas mij in Amsterdam oppikt in een wit-met-een-vleugje-grijze C4 Cactus. Eerste stop is Hilversum om Lucas’ neef op te halen en gedrieën zetten we koers richting het zuiden. We volgen uiteraard de A27 tot deze bij Breda aansluit op de A58. Deze leidt ons tot knooppunt Galder, alwaar we de A16 naar Hazeldonk, en dus België nemen.

Op papier is de Cactus een prima auto om deze trip mee te maken. Er hangt een viercilinder BlueHDi diesel in het vooronder, en de honderd pk op een wagengewicht van 1045 kilo wekken niet de indruk enige moeite te hebben om de Cactus door het verkeer te laveren. Doordat het efficiënte blokje niet zo hard hoeft te werken, en geholpen wordt door een lekker lange vijfde versnelling is de C4 Cactus behoorlijk zuinig te noemen. Als we, later op de dag, zo’n veertig liter in de tank geperst krijgen hebben we bijna 800 kilometer op de dagteller staan. Bijna 1 op 20 dus, en dan hebben we gewoon lekker doorgereden en niet zuinigjes gedaan.

Bij Antwerpen dient zich de eerste vorm van vertraging aan. De navi stelt voor om via de linkeroever, en dus deels door de stad, een stukje af te snijden. Dit biedt een mooie kans om te voelen hoe de Cactus zich gedraagt op slecht wegdek. Kinderkopjes, asfalt met gaten en tramrails: trillingen worden netjes en geruisloos opgevangen. Erg volwassen, en dat voor een redelijk conventioneel onderstel. Over comfort gesproken, de stoelen zijn fijn breed maar wel wat vlak, en zouden in de onderrug wat meer ondersteuning mogen bieden. We hebben de indruk dat de stoelen in onze Cactus met het bruine leer wat steviger zijn dan die in de Cacti met stoffen bekleding. Op de terugweg, als we vermoeid zijn van het vele rijden en rondstruinen, biedt de stoelverwarming wat extra comfort, maar deze kan de tekortkomingen van de zetels niet verbloemen.

Als we Antwerpen voorbij zijn en richting Gent en Kortrijk rijden wordt het tijd voor een muziekje. Om het gedoe van telefoons draadloos koppelen te omzeilen gebruiken we een ouderwets kabeltje in de daarvoor voorziene usb-aansluiting, en dat werkt ook prima. De geluidskwaliteit is best in orde, maar zeker niet bijzonder. Eigenlijk een beetje in lijn met de rest van de boordvoorzieningen. In zekere zin is het gebruik van een centraal display voor álle boordfuncties een bezuinigingsmaatregel. Het scheelt een flink aantal panelen en knoppen wanneer radio, navi, verwarming, boordcomputer en menu-instellingen via éen aanraakscherm geregeld kunnen worden. Helaas is de bezuiniging iets doorgeschoten naar onze zin: regelmatig moeten we nog eens, maar harder drukken als een aanraking niet geregistreerd is. Ook zitten we niet op meldingen als ‘starten van navigatieplugin’ te wachten. Maar eigenlijk wel dus! Het systeem is niet erg snel, wat bij het invoeren van adressen zelfs tot schrijffouten kan leiden. Toch willen we niet te hard klagen, want het systeem draagt - zelfs op deze manier - bij aan het forse gevoel van value for money, aangezien de Cactus wel alles biedt wat je nodig hebt voor een meer dan schappelijke prijs.

Op de achterbank (inmiddels in delen om te klappen, dat kon bij de eerste Cactussen nog niet) vermaakt onze passagier zich met het uitklappen van de raampjes en klaagt niet over ruimtegebrek. Ondanks dat de Cactus op de PF1 bodemgroep van de C3 en DS 3 staat is de binnenruimte prima. De kofferbak is niet mooi vierkant, maar wel ruim. In de deuren plenty opbergruimte en het dashboardvak is, bij afwezigheid van een airbag (deze zit in het plafond verwerkt) ook lekker diep en goed toegankelijk door de grote klep. Dat met die airbags in de voorruitlijst is overigens wel leuk en aardig, maar voor de bestuurder die wat langer is dan de gemiddelde Europeaan betekent het dat het zicht in de hoogte beperkt is. Vooraan in de rij kun je regelmatig het verkeerslicht niet zien zonder naar voren te leunen. Nog zo’n dingetje: het is maar een geluk dat we een Péagepieper bij ons hebben, want de raambediening kent geen ‘one touch’-bediening, waardoor je de knop te lang ingedrukt moet houden voor openen en sluiten.

Uiteindelijk zijn we ruim op tijd en nog best heel fris in Aulnay-sous-Bois voor ons bezoek aan het Conservatoire en wat foto’s van de Cactus op het oude fabrieksterrein. Van wat in de jaren 70 nog gold als een van de modernste productiefaciliteiten resteren nu alleen nog verlaten gebouwen en braakliggende grond. De laatste activiteiten die we nog waarnemen zijn een grote voorraad uit te leveren fleet cars.

Als we vertrekken uit Aulnay komen we vrijwel direct in een hoosbui van bijbelse proporties terecht. De wissers houden zelfs in standje manisch de voorruit maar nauwelijks doorzichtig. Met veel profiel op de Michelins geeft de Cactus geen krimp. Wat wel opvalt is het geluid van de kletterende regen. Het panoramadak is daarin hoofdverdachte, maar gek genoeg lijken de voorruit (dunner dan bij andere auto’s?) en het stuk plaatwerk tussen voorruit en panoramadak een grotere oorzaak van kabaal. Even later rollen we een file in die een dikke drie kwartier van onze tijd zal innemen. Het verveelt altijd, filerijden en op momenten als deze zou je willen dat Citroën ook in de Cactus een EAT6 zou leveren. En dan niet alleen met deze fijne diesel, graag ook met de PureTech 110 en 130! Citroën, lezen jullie mee?

Eenmaal Lille voorbij razen we weldra al door België. We maken aardig wat meters en ook op hogere snelheden is de Cactus niet nerveus. Hazeldonk, voor de tweede keer vandaag, en het wordt eens tijd onze indrukken op te sommen. De Cactus is een ruime, praktische auto met een volwassen rijgedrag. Aan niets ontbreekt het voor een lange reis of vakantie, alhoewel het gebrek aan fatsoenlijk trekgewicht misschien een punt is voor sommigen. We vergeven de Cactus de kleine tekortkomingen omdat we eigenlijk best blij worden van deze auto. Hij doet ons denken aan de BX, een model dat na naren verguisd te zijn nu weer aan populariteit wint. De BX was ook al een eigenzinnige aanbieding van ruimte en comfort voor een schappelijk bedrag. Citroën lijkt zich anno 2016 weer te vereenzelvigen met dit idee. De C4 Cactus is daarvan een voorbeeld, maar we zijn ook erg benieuwd of de C4 Elysée in Nederland deze filosofie komt uitdragen. Zijn jullie ook zo benieuwd? Laat het ons gerust hier weten!

tekst en foto’s 2d; uiteraard met dank aan Citroën Nederland