home » Citroen Nieuws » Citroen DS 3 » Een Welgevormde Socialistische Citroën

Onlangs stond een weekend naar Duitslands Oosten op het programma. Naar familie van mijn reisgenoot. In een gebied wat je van de inwoners niet langer als “Die Zone” aan mag duiden. Ik had begrepen dat de reis bedoeld was om voorraden konijn, ree en everzwijn in te slaan, dus had ik gevraagd om iets groot genoeg voor drie koelboxen en met een stel winterbanden. Het werd een DS3 1.2 VTi driecilinder.

Ik had al langer beloofd om een test te doen voor CiFo, dat het een ecovriendelijke driepittertje met heuse 82pk en sneeuwcamouflage zou worden had ik nooit kunnen bedenken. Dan nog een kleine disclaimer: Ik heb een sterke mening over comfort en vering. Ik laat iedereen zelf vrij om te bepalen hoe comfortabel zij de DS3 vinden.

Het is van buiten een erg leuk uitziende auto, van binnen wat te plastiekerig, maar daar valt goed mee te leven. Anno 2013 had het navigatieschermpje van mij eigenlijk wel een touchscreen mogen zijn. Je hebt een ronde draaiknop om bijvoorbeeld de navigatie in te stellen en dat vergt eigenlijk net te weinig aandacht om er voor te stoppen, maar net te veel om veilig te rijden. Verder vond ik het ding niet uitzonderlijk zuinig, maar dat is eigenlijk ook wel bekend van deze klasse zogenaamd superzuinigen. Ze halen de geadverteerde cijfers in de praktijk nooit. Over de hele trip van ongeveer 2100km hebben we gemiddeld 1 op 14,5 gereden. Dat deed de BX 14 van mijn moeder in 1991 ook al.  Ik begrijp dat met -7 Celsius door de sneeuw ploegen op winterbanden geen optimale omstandigheden zijn, maar het is me gewoon niet gelukt om het beter te doen dan die 1 op 14,5. Dat het ook niet slechter werd toen ik het niet meer probeerde mag ik daar niet bij vergeten zeggen.

De tocht zelf was een hele ervaring. We zijn aangehouden door de Zoll in het midden van de nacht. Blijkbaar zagen we er onbetrouwbaar genoeg uit in onze gloednieuwe DS3 (toen nog vol lege koelboxen) om goed bekeken te worden door twee gewapende douaniers in kogelwerend vest. In Dresden trok de DS3 veel bekijks. De enige andere DS3 die we daar gezien hebben had een kenteken uit Hamburg. Ossies doen duidelijk niet zo aan Citroën, maar toch zag je best veel mensen omkijken naar de sexy DS3.

Omdat we het testen heel serieus namen, hebben we in Dresden twee kinderzitjes inclusief Ossie-kinderen geleend om te transporteren naar Guben aan de Poolse grens. Hiervoor moest wel een van onze drie lege koelboxen met een VW Golf koerier meegegeven worden, maar ik vind de lading van 2 kinderen en 2 koelboxen (niet de een in de ander) best respectabel. Na de testkinderen weer ingeleverd te hebben reden we verder in het donker over een met sneeuw bedekte weg door het bos. Daar werden we aangevallen werden door een ree, die geen schade aan de DS3 wist te maken anders dan het achterlaten van wat haren, en die ook heel snel weer ter been was en snel wegrende. De lokale Ossies waren teleurgesteld dat we de ree niet hadden kunnen vangen en gaven het advies voortaan harder te rijden

De volgende dag ben ik tot de ontdekking gekomen dat de bewoners van dit gebied een soort verwantschap hebben met Hobbits. Iedere maaltijd vloeit naadloos over in de daarop volgende. Als het om drie uur, na een waas van eten beginnend bij het ontbijt wat precies aansluit op de warme lunch, overgaat in “kaffee und kuchen”, dan zijn de kuchen (taarten) vergezeld van een stapel schnitzels voor de mensen die misschien geen taart willen. Dat gaat, je raadt het al, naadloos over in het wederom warme avondeten. We zijn op een gegeven moment toch ontsnapt aan de eindeloze maaltijden en hebben een WRC-sneeuwtest uitgevoerd om aan te komen bij een voormalig Oost-Duitse staatsboerderij, waar we de koelboxen gevuld hebben met het doel van de expeditie. De WRC-sneeuwtest heeft de DS3 ook ongeschonden doorstaan. De goeie balans en het regelmatig knipperende ESP lampje kwamen goed van pas op de sneeuwbedekte wegen.

De 800 kilometer lange enerverende terugweg hebben we met een gangetje van 80 kilometer per uur ploegend door de sneeuw achter ons gelaten. Hier en daar waren er van die momenten waar de autobahn onder viaducten was opgevroren, dan gaf de DS3 toch even aan dat er iets niet helemaal in de haak was met de grip. Gelukkig is zo’n viaduct niet zo enorm breed en heb je al snel weer een soort van grip in de sneeuw aan de andere kant. Ik moet zeggen dat de balans van het ding echt wel goed is. Wanneer het gaat glijden is dat lekker gecontroleerd. We hebben door de omstandigheden dingen zoals de ABS en ESP goed kunnen testen en dat werkt allemaal prima. De gewichtsverdeling is ook goed genoeg om zelfs met die schamele 82 pk opzettelijk een slip in de sneeuw op te roepen door met het gas te rommelen en dat geeft wel een lekker speels gevoel. Al met al vond ik hem sowieso wel goed sturen, het voelde in bochten vertrouwenwekkend aan.

De DS3 moet het voornamelijk van z’n uiterlijk hebben. Het is echt een cool uitziend autootje. De 82 pk motor vind ik niet heel fijn, het is gewoon te weinig. In de stad zal je wel genoeg hebben aan dit motortje, maar het is heel gauw op met de koek. Ik zou in een eigen DS3 toch zeker wat meer willen hebben, voor het verbruik hoef je het niet te laten. Op een heleboel manieren doet deze DS3 precies wat je ervan verwacht en ziet er daarbij nog sexy uit ook. Dat is toch al veel meer dan je van de meeste concurerende modellen kan zeggen.

tekst en foto: Sans Pareil
redactie: Marc GF Zaan

Reageren op dit artikel kan hier.