Test Dsuper5, schuin voor de wind aan

Eind december trad mijn vader opnieuw in het huwelijk. En hoewel ik gedreigd had mijn roestige Traction Avant als trouwauto in te zetten, leek het me toch leuker om ze echt te verrassen. Een beetje rondvragen in de vriendenkring en op het forum leidde tot het beschikbaar stellen van een donkergroene Dsuper5. Wat doe je als redacteur van het Citroën-Forum, wanneer je het halve land door ‘moet’ rijden in een DS? Precies, een testverslag schrijven.

Ik had al wel eens eerder in een DS gereden, of beter, in een ID, want in een exemplaar met rempaddestoel heb ik bij nader inzien nog nooit gestuurd, maar verder dan wat veredelde proefritjes was het nooit gekomen. Nee, dan is een ritje vanuit het Utrechtse terug naar Zeeuws-Vlaanderen toch andere koek. Zeker op een stormachtige late donderdagavond in de laatste week van het jaar. Maar he, je moet er iets voor over hebben. Na een gedegen uitleg over de specifieke werking van de auto, die ik ongeduldig uitzit, laveer ik de groene godin de woonwijk uit en de snelweg op. In de verkeerde richting, dat dan weer wel…

Een afslag verder wend ik de steven in de goede richting. Met de lange pook achter het stuur bedien ik met grote slagen de vijfversnellingsbak. Dit benadrukt voor mij meteen ook het ambivalente karakter dat de DS-reeks van in het begin heeft meegedragen en dat in deze late versie nog extra lijkt te worden benadrukt. Aan de buitenzijde tijdloos modern gelijnd, binnenin een salon met een zithouding die je met een grote stap terug in de jaren vijftig zet. Motoren die nooit echt de moderniteit van het design hebben kunnen waarmaken, maar wel stuurbekrachtiging en vijf versnellingen. Voor mij zit hem daar nu net de charme van deze auto. De heerlijke spagaat tussen het baanbrekende van het design en de technologie enerzijds en de beperkingen van zijn tijd anderzijds. En misschien ook wel de beperkingen van de innovatie op zichzelf.

Beperkingen of niet, ik zit heerlijk en ondanks het vreselijke weer begin ik me steeds meer op mijn gemak te voelen achter het dun gerande stuurwiel. Als doorgewinterde Citroënrijder ben ik niet meer onder de indruk van die ene spaak die er voor moet zorgen dat ik ongehinderd zicht heb op de klokkenwinkel. Wat me meer opvalt is de overzichtelijkheid van de auto. In zowat elke richting kijk je ongehinderd naar buiten. Geen dikke raamstijlen die het zicht belemmeren, geen dode hoeken. In het kader van de crashveiligheid zijn we door de jaren heen duidelijk veel directe veiligheid kwijt geraakt. De harde wind sleurt aan de auto en in het begin ben ik toch wel wat teleurgesteld in de baanvastheid. Tot ik ontdek dat het mijn correcties zijn, die de instabiliteit veroorzaken. Gewoon laten lopen en met een vinger het stuur volgen blijkt de beste methode. Niet gek, voor een auto van mijn leeftijd.

Eenmaal terug in de donkere Zeeuwse polder ontdek ik het nut van de meedraaiende schijnwerpers. Wat ontzettend jammer dat het dimlicht niet hetzelfde kan of mag doen, want zo vervliegt het nut ervan een beetje in het drukke hedendaagse verkeer. Ik steek de DS achteruit de oprit op, op het plekje waar normaal mijn CX haar buik op de grond legt, en blijf nog even zitten. Is dit nou mijn soort auto? Het antwoord blijft uit. Ik heb genoten van de rit, ik zit heerlijk, ik vind hem prachtig, maar ik weet het niet. Het is een echte Citroën, eigenwijs, comfortabel en net even anders. Het vergt allemaal net even iets meer gewenning dan andere (klassieke) auto’s. De beperking van de innovatie. Al die ‘nieuwigheden’ maken dat de volgende Citroën nooit zo reed als de klant gewend was van het oude model. Met een Traction Avant en een CX op de oprit denk ik die conclusie te kunnen trekken. Een DS is weer helemaal een andere auto, met zijn eigen karakter, eigen nukken, maar vooral eigen charme. Mijn soort auto? Nog niet, misschien moet ik er nog maar wat langer aan wennen.

Het bruidspaar heeft breed zitten stralen op de sofa achterin. Het is toch net even anders aankomen op het stadhuis dan in je vers gewassen Mercedes A-klasse tenslotte…

Tekst en foto: Marc Zaan
Met dank aan Karen voor het beschikbaar stellen van de DS

Reageren op dit artikel? Dat kan hier.