home » Citroen Nieuws » Citroen Jumpy » Zwerven over de Peloponnesos

Je hebt nog enkele afleveringen van Kees’ Marokkaanse reisverslag van ons te goed, maar we worden ingehaald door de actualiteit. De Jumpy zwerft momenteel over de Peloponnesos en komt daar oog in oog met heel bijzondere voertuigen en hun eigenaren te staan.

We maken wat rondjes over de Peloponnesos, waar de Jumpy inmiddels zelf de weg kent. We gaan via een prachtige route door de bergen richting Kranidi, naar het Bosch-agentschap en de garage van vader Vasilis en zoon Theo. Onderweg zie ik bij een afgelegen huis een Axel staan. Als we bij de garage komen, is het bedrijf nog tot 17 uur gesloten. Dat duurt te lang; dan komen we liever in een van de komende weken nog een keer terug. We besluiten naar Galatas te rijden om daar te gaan eten, als ik weer die Axel achter me een straatje in zie duiken en in een flits zie ik dat het om een heel bijzondere gaat. Ik kan hem toch niet meer vinden: weer pech!

Twee weken later besluiten we opnieuw naar de Bosch-garage te gaan. Ik heb tenslotte vier mooie foto’s bij me. De ontmoeting is als altijd uiterst vriendelijk. Ze zijn heel blij met de op A4 afgedrukte foto’s. De 2CV Cabriolet staat nog net als twee jaar terug half gedemonteerd op de brug. Hij moet zelfs nog verder uit elkaar, want hij krijgt een andere kleur. Theo wordt eerdaags voor de tweede keer vader, dus heeft nu andere dingen aan zijn hoofd. We moeten even met Theo’s moeder mee in de Chevrolet Spark. Na een paar kilometer rijden, komen we aan bij een grote boomgaard, waar van alles en nog wat groeit. De doos uit de Chevrolet moet helemaal vol met sinaasappels en citroenen. Wij zijn met tien van die dingen al tevreden, maar nee, de doos moet echt vol. Weer terug in de garage nemen we afscheid en vervolgen onze weg naar Galatas.

Geloof het of niet, als we net de garage verlaten hebben, komt van rechts de Axel aanrijden. Ik zeg: “Nu moeten we er even achteraan rijden, want ooit zal hij wel ergens stoppen.” Dat heeft hij waarschijnlijk gehoord, want hij stopt iets verder bij een tankstation. Een heel bijzonder mens stapt er uit deze Citroën en ik vraag of ik hem en de Axel op de foto mag zetten. Natuurlijk! Wederom is het iemand met een groot gewas aan zijn kin, maar die zijn in de regel erg aardig, want ik word gevraagd bij hem thuis koffie te komen drinken. Daar bedank ik voor als ik zie hoe de Citroën er binnen en buiten uitziet. Gelachen wordt er wel, zeker wanneer de baas van het tankstation zich in het gesprek mengt. Hij spreekt prima Engels en vertaalt al mijn vragen. Na enige tijd staat deze wel heel bijzondere Axel op de foto. Ik zeg deze aardige, zonderlinge man goedendag en wij vervolgen onze weg richting Poros.

Na vijf minuten sta ik alweer stil bij een garage: ik zie er een Citroën DS 20 op hoge poten staan. Als ik er met het fototoestel in de aanslag op afloop, komt de eigenaar ook al. Hij zegt dat hij het hek wel even opent. Het is de bedoeling dat de DS weer in goede staat wordt gebracht, waar ik direct mijn bedenkingen bij heb.

Dan moet ik met hem mee naar binnen; er is natuurlijk nog meer te zien. Direct verdwijnen mijn bedenkingen, want ik blijk bij een autotovenaar te zijn beland. Deze jonge ondernemer zegt dat hij echt alles van het restaureren zelf doet, van lassen tot spuiten en bekleden toe. Werkelijk alles is vakwerk. Buiten staat een tot nieuw aangepaste VW Kever en binnen is hij bezig een VW T2 nieuw op te bouwen: heel mooi werk. Ik zie meerdere Kevers staan en ook een Volvo Kattenrug. “Alles komt ooit aan de beurt,” garandeert hij mij.

Als we weer vertrekken, wil ik mezelf dwingen om door te rijden, want overal langs de weg staan leuke dingen en overal staan auto’s. Die Humber is te leuk om langs te rijden, dus stoppen we toch maar weer voor een foto. Zo kom ik nog tweemaal een Citroën DS tegen en die zijn natuurlijk niet overgeslagen. Bij elke garage en elk tankstation staat wel iets op je te wachten.

Als we na het eten in Galatas weer terugrijden via Epidourus, gissen we allebei of daar om de hoek die REO-autobus nog staat. En ja hoor, net als ik-weet-niet-hoeveel jaar geleden staat daar een REO met een indrukwekkende neus en vast een mooie zes-in-lijn onder de kap.

Ook passeren we vlakbij het appartement een veldje met auto’s die ik vele jaren terug al eens heb gefotografeerd. Er zijn twee Mazda’s RX-7, enkele oude Datsuns en Toyota’s bij. Hier vlakbij staat zelfs nog een prachtige Toyota Crown. Die wordt gewoon gebruikt, zelfs zonder nummerbord. Wie maakt je hier wat? Niemand! Je krijgt hier ook nog gewoon plastic tasjes, zoveel als maar wil. Dat is Griekenland. Het blijft hier leuk!

De toeristische eilanden en het vasteland zijn allebei Griekenland, maar wat een wereld van verschil! Onze dertig dagen in Vivari vliegen voorbij. Op donderdag 26 mei is onze terugreis begonnen. We varen van Patras naar Ancona en rijden daarna in twee dagen naar Drenthe. Was dit echt de laatste keer?

Je reacties kun je hier plaatsen.

tekst en foto’s: Visa GTI 115