De laatste echte Citroën

Het is een vraag die elke rechtgeaarde Citrofiel bezighoudt. Een vraag die zelden hardop, maar heel vaak tussen de regels door gesteld wordt. Wat is nou de laatste echte Citroën? Heeft het merk met de double chevron zijn afkomst verloochend? Maar waar dan, wanneer, en met wie? Laat me u meenemen naar het begin van de jaren dertig. Naar de wereld van Andre Citroën en zijn dromen van vooruitgang. We zijn in 1934.

De 7, de 11, de 15 en zelfs de mythische 22, het zijn stuk voor stuk automobielen die de wereld hebben veranderd. We kennen ze nu, bijna tachtig jaar later, allemaal onder dezelfde noemer, de Traction Avant. De voorwielaandrijver. De meest kenmerkende van alle noviteiten die Citroën zijn laatste meesterstuk mee wist te geven. Het was een hele lijst, voorwielaandrijving, een zelfdragende carrosserie zonder treeplanken, een motor met kopkleppen en ‘natte voeringen’, onafhankelijke wielophanging, torsievering en een automatische versnellingsbak… Oh nee wacht, die deed het niet, waardoor de ontwerpers in extremis terug moesten vallen op een inderhaast ontwikkelde handgeschakelde drieversnellingsbak.

André Lefèbvre en Flaminio Bertoni ontwierpen en bouwden in een minimum van tijd een voor die tijd werkelijk revolutionaire automobiel. Laag en gestroomlijnd door het ontbreken van een separaat chassis, een breed spoor als gevolg van de ruimte die men nodig had voor de aandrijfassen, een ideale gewichtsverdeling door de motor die achter de vooras lag en de onafhankelijke wielophanging rondom, gaven de Traction Avant een wegligging en een bruikbare topsnelheid die tot dan toe niet voor een ‘eenvoudig’ massaproduct waren weggelegd. Plots had een normale gezinswagen het in zich om zijn passagiers snel en comfortabel van a naar b te brengen. Ook als a en b een flink eind uit elkaar lagen. Citroën had zijn meesterwerk geschapen en daarmee zijn ondergang.

De Traction Avant was weliswaar in een recordtempo ontwikkeld en productieklaar gemaakt, doorontwikkeld was ze zeker niet. De vele revolutionaire ideeën die in de auto waren verwerkt bleken een nachtmerrie in de praktijk. Niets leek helemaal af, vrijwel overal moest nog wat aan worden bijgesteld. De zware wissel die de snelle ontwikkeling op de solvabiliteit van de firma had getrokken, werd een loden last die de rand van het bankroet aan de dorpel van de Quai de Javel bracht. Citroën deed er alles aan om de kinderziekten uit zijn product te krijgen, maar zijn kredietwaardigheid kon hij niet redden. Nog datzelfde jaar nam Michelin als grootste schuldeiser het merk over. Het wordt een heldenverhaal wanneer Andre Citroën zelf een jaar later gedesillusioneerd komt te overlijden, maar de vraag is hoeveel recht een dergelijke lezing de waarheid doet.

Niettemin is de Citroën Traction Avant een mijlpaal in de ontwikkeling van de moderne automobiel. Een grote stap van stalen koetsen op bladveren, malle hoge koekblikken op smalle wieltjes, naar modern, snel en comfortabel individueel transport. Citroën bracht Frankrijk, Europa en de wereld goedkoop en betrouwbaar vervoer voor iedereen. En toen kwam hij met de Traction Avant, die dat alles bood inclusief de snelheid van de toekomst. En daarom, daarom alleen al, is de Traction Avant voor mij de allerlaatste echte Citroën.

tekst: Marc Zaan
foto:  internet

Eens of oneens met mijn keuze? Hier kun je je ei kwijt.