home » Citroen Nieuws » Citroen Overig » Echt waar: een Mercedes-Benz op de voorpagina

Nou ja, dat dus. Of ik geen zin had om vrouw en kind Waterman af te lossen en een stukje mee te rijden. Salzburg, waar ligt dat ook alweer? Wacht, dat is vlakbij de Deutsche Alpenstrasse. Die hebben Waterman en ikzelf al eens eerder deels onveilig gemaakt. Als we dan toch een paar dagen gaan sturen kunnen we net zo goed de rest gaan rijden!

De Deutsche Alpenstrasse loopt van Lindau aan de Bodensee, in het westen, naar Schönau am Königssee in het uiterste oosten van de Duitse alpen. Omdat we in het oosten beginnen rijden we ‘m dus in tegengestelde richting. Tijdens het perstripje van die Picasso hebben we overnacht in het (toen nog) Intercontinental Hotel Berchtesgaden, op een even indrukwekkende als historisch significante plek. En een hotel van 400 euro per nacht. Dat vonden wij wel een beetje te gortig, vandaar dat mevrouw 2d in dezen de hotels van tevoren geboekt heeft, zodat we daar geen zorgen over hadden. Mijn reis naar Salzburg was overigens opmerkelijk soepel: eerst een vlucht vanaf Schiphol naar München (waar de luchthaven nog niet naar verschraald bier rook, dat deed het destijds met de Picassoreis wel, want Oktoberfest), en van daaruit een korte verbinding naar München Ost, om vervolgens met de Eurocity naar Salzburg te gaan. Mijn vlucht vertrok om 7:00 dus vertrokken we half zes naar Schiphol, om zoals beloofd om 11:59 in Salzburg te arriveren. Nog nét op tijd om de Dames Waterman uit te zwaaien. De vakantie kon dan nu écht beginnen.

de CRJ900 (had ik ook nog nooit van gehoord), waarin Frau Anja ons naar München bracht, zelden zo’n mooi zachte landing meegemaakt, ondanks zeiknatte baan

München Flughafen

Vanuit Salzburg maar snel de Alpenstrasse opgezocht. De regen hield nog even aan maar ook toen het eenmaal bochtiger werd bleek dat niet echt een probleem voor de 190. Erg druk was het niet, dus konden we het wel een beetje op ons gemak doen.

Gelukkig klaarde het in de loop van de middag nog aardig op. De route is behoorlijk goed aangegeven en voert door dorpen en langs meren, zo nu en dan een flink stuk stijgen/dalen en zo nu en dan een mooie (reeks) haarspeldbocht(en). Vlak voor onze eerste stop in Oberammergau, in het (overigens verder uitgestorven) dorpje Walchensee aan de.. Walchensee heb ik zelfs nog wat mooie kiekjes van de wagen kunnen schieten:

Overnachten dus in Oberammergau. Vriendelijke mensen, heerlijk gegeten. Erg leuk plaatsje ook.

Vrijdag na het ontbijt lekker op tijd door. De ochtend zouden we de Alpenstrasse afronden en dat is gelukt: de route hebben we gevolgd tot Lindau am Bodensee. Door de aanhoudende regen was de aankomst wel wat later dan verwacht. Tot het uiterste puntje van het eiland gereden voor de obligate foto’s en daarna de Benz weer de sporen gegeven.

Vanuit Lindau kun je direct noordwaarts in de richting Ulm/München, maar het ligt natuurlijk veel meer voor de hand om de route langs de Bodensee te vervolgen. Dat was dan ook de route die ik uitgestippeld had: tot aan Stockach via de 31 en dan weer binnendoor. Helaas hebben we dat stuk vrijwel alleen maar file gehad. Na een noodgedwongen hamburgerstop rond drie uur (je moet toch wat lunchen) besloten we de snelweg maar op te zoeken. Voor mij overigens het moment om voor het eerst achter het stuur van de Mercedes te stappen. Via de A98 en de A81 wat meters goed kunnen maken en bij Rottweil er weer af. Wat in eerste instantie niet echt Zwartwouderig leek bleek al snel om te slaan in met wolken gevulde dalen tussen met naaldbomen gevulde hellingen en bergtoppen: prachtig. En, ondanks het natte weer bleek de Benz prima te mennen. De remmen zijn erg goed maar bijten wat hard zodat op nat wegdek de boel erg snel blokkeert. Da’s oppassen dus en de banden staan inmiddels ook op de nominatie om vervangen te worden. De stuurschakeling heeft ook wat gewennig nodig. Voor het bedienen is gepaste kracht gewenst, maar ook wel weer wat fingerspitzengefühl. Het sturen is wat indirect, maar toch vol feedback door het ontbreken van bekrachtiging.

Of ik die Retro Tankstelle nog had bekeken. Eh, nee. Wel wilde ik persé door Beffendorf rijden, omdat Beffendorf. Toen we daar even stil stonden om de verdere route in Viamichelin in te vullen bleek deze Avia op de route door Freudenstadt te liggen. We zijn daar dus ook maar even gestopt voor een tankbeurt, foto’s en twee kloosterbiertjes

Na nog een goed uurtje sturen dan eindelijk vlakbij Bühl gearriveerd. Deze keer verbleven we in een door een familie uitgebaat hotel. Supervriendelijke mensen met veel interesse en zo’n auto, daar kun je ook altijd mee aankomen. Veel duimpjes onderweg ook. Niet zo gek eigenlijk, in het land waar aan de rand van elk dorpje een bord met Gute Fahrt staat! Afijn, Waterman had die avond een heerlijk stukje vlees en ik een forel aus eigenem Teich:

Na alweer een goede nacht (het is daar donker en stil) en een heerlijk ontbijt bleek het weer ineens helemaal opgeklaard. Vandaar dat we niet meteen de Autobahn op hebben gezocht, maar eerst nog een stuk dwars door het Zwarte Woud hebben gereden: vanuit Bühl naar Pforzheim. Met koude banden de spanning nog wel even gecontroleerd en dat bleek op de vooras nog wel te overzien, maar op de achteras moest er wel een halve bar bij. Later bleek dat de auto een stuk stabieler te maken.

Na in Pforzheim nog een grote rommelmarkt bezocht te hebben vonden we het de hoogste tijd om definitief richting huis te gaan: drie dagen was toch echt wel het maximum dat we zonder ontzettend gezeur weg konden blijven. De Autobahn op dus maar, en 120 kruisen gaat helemaal prima.

Als je dan weer thuis bent blijkt eigenlijk pas hoe fijn het is om een stuk te rijden in een auto waar je niet zomaar in weg rijdt. In een auto waarin je moet wennen aan de bediening, waar je het bochtenwerk moet aftasten, waar je het rempedaal niet zomaar op de bodem kunt planten als een (nood)situatie daarom vraagt. In een auto waar je alle bijgeluidjes moet leren kennen. Alle geurtjes ook trouwens. Niet alleen die van die ruftende hond op de achterbank. Het resultaat is dat je een band opbouwt met een auto. En of dat nou een Mercedes Benz 190c uit 1964 is, of een Axel uit 1989, een ID uit 1962 of een BMW 520 uit 1970: dat is het échte autorijden.

Tijdens onze trip waanden we ons weer in de jaren 60, toen er nog nauwelijks snelwegen waren en een rit ook echt een rit was. En dat is een hele fijne manier om je vakantie af te sluiten, of gewoon een paar dagen te onthaasten.

Dit voorpaginaartikel is een post uit Waterman’s topic over de Heckflosse