home » Citroen Nieuws » Citroen Overig » HaaPee

Ik wil mezelf geen grote plek in de oldtimerwereld aanmeten, maar de laatste zestien jaar heb ik elke dag een klassieker onder handbereik gehad. Met sommige heb ik ook aan oldtimerevenementjes in de omgeving meegedaan. Daar is mensen kijken vaak minstens zo leuk als auto’s kijken.

Zodoende heb ik ze al meerdere keren gezien: mannen van middelbare leeftijd, zeg maar de groep die elkaar onderling vraagt ‘of ze nog aan het werk zijn’ en elkaar dan steevast antwoordt ‘dat ze er net een jaar uit zijn; man, geweldig! Kom ik eindelijk aan alle dingen toe die ik altijd had willen doen!’. Je herkent ze meteen aan hun paarse broek, hun iets verschoten overhemd en een velours jasje met glimmende slijtplekken op de ellebogen. Met het rondachtige brilletje dat ze dragen hadden ze op een Amsterdamse cabaretier kunnen lijken als ze niet een montuur van zo’n foute kleur hadden gekozen.

Tijdens conversaties met het publiek bezigen ze om de haverklap de term ‘HaaPee’. Niet omdat ze daarmee aan willen geven een belangwekkend vrindje te hebben bij de Odd Fellows, maar wel om aan te geven dat ze zichzelf ingewijd achten in de geheimen der Hydro-Pneumatique: dat roemruchte hydraulisch systeem dat er, mits goed onderhouden, voor zorgt dat hun DS zo spookachtig boven het wegdek leviteert. Om intellectueel te doen, noemen ze wonderlijk genoeg hun lijfblad HP/De Tijd na al die jaren nog steeds gewoon de Haagse Post.

Haagse Post of Hydro-Pneumatique? Ik denk dat we een belangrijke betekenis van de afkorting HP vergeten: Hydrauliek-Paranoia. Een fenomeen dat vrij regelmatig onder Citroën-eigenaren voorkomt en zich gemakkelijk voor kan doen als je in de testfase zit met een DS die ruim vijftien jaar niet meer aan het wegverkeer heeft deelgenomen. Ik zal illustreren wat ik bedoel.

Op een wel erg fraaie prille lentedag afgelopen maart ben ik met een DS in de omschreven categorie onderweg om foto’s voor het Citroën Forum te schieten. De schoongeschrobde lucht is blauw genoeg om ELO er een lied over te laten schrijven en zo met de krokussen in de berm en het bolletje in de zon is het compleet aangenaam om bij pad en weg te zijn. Op een gegeven moment besluit ik nog één keer te stoppen voor een paar foto’s. Ik trap de Dame op de parkeerrem en zet het contact af. Ik word een lichte weeïg-zoete boventoon in de lucht gewaar. Mijn eerste associatie is ‘groen’.

Ik stap uit. Buiten is die weeïg-zoete lucht behoorlijk nadrukkelijk aanwezig. ‘Groen, zoals LHM’, associeer ik onwillekeurig verder. Ik sluit de wagen af. Dan valt het kwartje: een weeïg-zoete lucht zoals LHM! Ja hoor, het is gelukt. Ik heb een hydrauliek-lek!

Ik lig meteen op m’n knieën naast de auto. De dame toont haar strakke, gladde buik. Een stel heerlijk ranke, meterslange RVS uitlaatpijpen strekt zich luxueus uit van haar middel tot haar achterbumper. Alles is keurig kurkdroog. Vol ongeloof kruip ik achterlangs de auto naar de andere kant. Het veranderde perspectief verandert de situatie niet. Er is geen vettige olievlek die middels een gestaag, gifgroen straaltje met de auto is verbonden. Er is ook geen woeste groene nevel over de tegels verspreid. Met een discreet sisje corrigeert de dame haar rijhoogte. Potverdommetje, er moet toch minstens ergens een vieze groene snottebel onder die auto hangen?

In het verlengde van die gedachte kruip ik naar d’r neus. Daar is de situatie precies eender: alles is zo droog als je zou willen. Zowel de auto als de tegels. Ik krabbel overeind en klop me af. De DS kijkt me met haar grote, amandelvormige ogen aan alsof ze zeggen wil: ‘ik vind ’t heel lief dat je je zo’n zorgen om me maakt, maar heus, het gaat goed met me. Ik red me wel!’.

En toch hangt er die weeïg-zoete, groene lucht. Dan valt opeens het kwartje, maar nu écht.

Ik sta pal naast een kneiter van een meurende coniferenhaag geparkeerd…

Ik stap maar weer in. Ik start de motor, gooi de trossen los en laat me langs een favoriet binnenweggetje naar huis drijven. Onderweg kom ik niet meer los van de vraag of ik de situatie nou veel te groen of overdreven citrofiel heb benaderd.

Heeft jouw Citroën je wel eens voor je hoofd laten slaan? Geneer je niet langer en deel je verhaal in het draadje HaaPee!

Tekst & foto’s: Penny Lane