Het is officieel:

Aan alles komt een einde…
In elk geval een zorg minder.

Slotje?

Ach, laat nog maar even open

Je hebt er heel wat kilometertjes mee gemaakt volgens mij.

Bijna honderdveertig duizend..

Donderdagmorgen, achttien over acht. A58, knooppunt Ekkerswijer. Ik glijd over de fly-over in de door mijn baas betaalde, aan mij ter beschikking gestelde, niet door mij gekozen auto. Ik ben er blij mee, omdat deze terbeschikkingstelling mij kwijt van de vervelende bijkomsten die het eigen-autobezit met zich mee brengt.

De matrixborden knipperen zoals elke ochtend respectievelijk ‘70’ en ‘50’ wanneer ik de auto er onderdoor stuur. Waar ik me soms nog erger over de mate waarin mijn medeweggebruikers deze signalen op deze plek serieus nemen, is er geen auto om me heen op deze fly-over die me tot dit soort gedachten brengt.

Ik voeg naadloos in op de file die er op de A50 zuidwaarts staat - omdat die er altijd staat, daar, die tweehonderd meter, als een ezel die zich elke dag aan die steen stoot. Meteen stoom ik door naar de linkerbaan omdat ik weet dat deze zich sneller in beweging brengt dan de rechter en voor ik er erg in heb rijd ik alweer een alleszins acceptabele negentig kilometer per uur - ik wil de cruise control even activeren, maar zie daar toch van af - en kijk in de binnenspiegel en ontwaar een paar honderd meter achter me een bepaalde vorm, die meteen tot herkenning dwingt.

Een Xsara. Met een bodemplaat onder de motorruimte en onwillekeurig komt de gedachte bij me boven: HDi, 90 pk. Totdat de auto dichterbij komt. Nadert. In de spiegel, groter wordt. Ik zie mistlampen in de bumper: een ‘phase III’. Een laat kenteken: cijfers, vier letters, beginnend met ‘SH’. Misschien wel een import.

De Xsara passeert en ik zie de ‘Exclusive’ schildjes op de flank. Een Exclusive! Honderdtien pk! Welgeteld de derde in deze uitvoering - de mijne meegerekend - die ik ooit in Nederland heb mogen treffen. Meteen word ik meegesleept in de herinneringen die deze fijne auto bij mij oproept.

De kleur is een ietwat warm aandoend zilvermetallic. Op de linkerachterzijde een vertrouwen-wekkend donkere verkleuring van roetuitstoot uit de uitlaat, een zeker teken van leeftijd en ervaring van deze Xsara. Ik word ondergedompeld in een sentimenteel gevoel van herkenning, geborgenheid. Mijn eigen Xsara HDi Exclusive, de fijnste auto die ik ooit heb bezeten en misschien wel ooit zal hebben bezeten.

Ik zou de bestuurder bijna willen achtervolgen en bij het bereiken van zijn bestemming willen confronteren met de juistheid van zijn keuze, ik wil weer een Xsara HDi Exclusive om kilometers mee te vreten, tonnen achter elkaar, jaren lang, de auto vertroetelen, het pedaal vloeren om de soevereine trekkracht van de tweeliter diesel - waar vind je dat tegenwoordig nog in een compacte middenklasser - als een zachte, maar dwingende, terechtwijzende hand in de rug te voelen. Ik wil de bestuurder vragen naar zijn beweegredenen om deze auto te rijden, waarom nou deze, hem of haar bevestigen in de juistheid van zijn of haar afwegingen, alles beter dan een Golf TDi uit 2001, we zijn een uitstervend ras, na deze auto alleen nog maar te zware compacte middenklassers met te kleine 1.6-liter diesels die allemaal kapot gaan na twee-en-een-halve ton, die niet zonder één zuchtje een ton kilometers rijden met een lekke koppakking. Die bij een fluwelen rechtervoet zuiniger, bij een reëeler voet dorstiger zijn, maak niet de vergissing deze auto in te ruilen maar koester hem, blijf kilometers schrijven, beter iets meer kwijt te zijn aan je vervoer dan je ziel te verkopen aan de duivel en het allemaal niet meer in eigen hand te hebben.

Bij het onder het viaduct door rijden springen onmiddellijk de achterlichten aan, en bij het onder het viaduct vandaan komen gaan ze vrijwel direct weer uit. Daar kan mijn huidige auto niet aan tippen. Ik denk ook meteen aan de stoelen in de Xsara. Velours en chique, maar een perfecte balans tussen comfort en ondersteuning, tussen hard en zacht, tussen sport en gemak. Hoe de cruise-control bij het weer activeren met een niet mis te verstane zelfverzekerdheid het vooraf ingestelde tempo weer opbouwt. Hoe heerlijk het toeven was daar achter het stuur.

De Xsara verdwijnt uit het zicht en buigt in de verte af naar de A2 richting het zuiden, terwijl ik mijn astmatisch - maar maandelijks goedkoop - benzinegebakje achter een vrachtwagen vandaan naar de linkerbaan dirigeer, verder de A58 af. Een halfuur later arriveer ik op mijn werk en vraag ik me voor de zoveelste keer af of het roer niet om zou moeten.

Mooie impressie…

Eigenlijk past na zo’n indrukwekkend verhaal alleen een diepe stilte, maar toch: .

Hulde Daan.. 

Dank, dank. Het is uit het hart gegrepen, ik hoefde het alleen maar te verwoorden.

Is dit een sollicitatie naar een baan als auto journalist!? Wat mij betreft bent u aan genomen.

He Daan, volgens mij heb jij een jaar na dato nog steeds flink last van luddevedu, mooi stukje

Dju hobbyfotograaf (als ik het zo mag benoemen) en hobbyschrijver!

Dit leest erg lekker! Top Daan! 

Van de voorpagina:

Donderdagmorgen, achttien over acht. A58, knooppunt Ekkerswijer. Ik glijd over de fly-over in de door mijn baas betaalde, aan mij ter beschikking gestelde, niet door mij gekozen auto. Ik ben er blij mee, omdat deze terbeschikkingstelling mij kwijt van de vervelende bijkomsten die het eigen-autobezit met zich mee brengt.

De matrixborden knipperen zoals elke ochtend respectievelijk ‘70’ en ‘50’ wanneer ik de auto er onderdoor stuur. Waar ik me soms nog erger over de mate waarin mijn medeweggebruikers deze signalen op deze plek serieus nemen, is er geen auto om me heen op deze fly-over die me tot dit soort gedachten brengt.

Ik voeg naadloos in op de file die er op de A50 zuidwaarts staat - omdat die er altijd staat, daar, die tweehonderd meter, als een ezel die zich elke dag aan die steen stoot. Meteen stoom ik door naar de linkerbaan omdat ik weet dat deze zich sneller in beweging brengt dan de rechter en voor ik er erg in heb rijd ik alweer een alleszins acceptabele negentig kilometer per uur - ik wil de cruise control even activeren, maar zie daar toch van af - en kijk in de binnenspiegel en ontwaar een paar honderd meter achter me een bepaalde vorm, die meteen tot herkenning dwingt.

Een Xsara. Met een bodemplaat onder de motorruimte en onwillekeurig komt de gedachte bij me boven: HDi, 90 pk. Totdat de auto dichterbij komt. Nadert. In de spiegel, groter wordt. Ik zie mistlampen in de bumper: een ‘phase III’. Een laat kenteken: cijfers, vier letters, beginnend met ‘SH’. Misschien wel een import.

De Xsara passeert en ik zie de ‘Exclusive’ schildjes op de flank. Een Exclusive! Honderdtien pk! Welgeteld de derde in deze uitvoering - de mijne meegerekend - die ik ooit in Nederland heb mogen treffen. Meteen word ik meegesleept in de herinneringen die deze fijne auto bij mij oproept.

De kleur is een ietwat warm aandoend zilvermetallic. Op de linkerachterzijde een vertrouwenwekkend donkere verkleuring van roetuitstoot uit de uitlaat, een zeker teken van leeftijd en ervaring van deze Xsara. Ik word ondergedompeld in een sentimenteel gevoel van herkenning, geborgenheid. Mijn eigen Xsara HDi Exclusive, de fijnste auto die ik ooit heb bezeten en misschien wel ooit zal hebben bezeten.

Ik zou de bestuurder bijna willen achtervolgen en bij het bereiken van zijn bestemming willen confronteren met de juistheid van zijn keuze, ik wil weer een Xsara HDi Exclusive om kilometers mee te vreten, tonnen achter elkaar, jaren lang, de auto vertroetelen, het pedaal vloeren om de soevereine trekkracht van de tweeliter diesel - waar vind je dat tegenwoordig nog in een compacte middenklasser - als een zachte, maar dwingende, terechtwijzende hand in de rug te voelen. Ik wil de bestuurder vragen naar zijn beweegredenen om deze auto te rijden, waarom nou deze, hem of haar bevestigen in de juistheid van zijn of haar afwegingen, alles beter dan een Golf TDi uit 2001, we zijn een uitstervend ras, na deze auto alleen nog maar te zware compacte middenklassers met te kleine 1.6-liter diesels die allemaal kapot gaan na twee-en-een-halve ton, die niet zonder één zuchtje een ton kilometers rijden met een lekke koppakking. Die bij een fluwelen rechtervoet zuiniger, bij een reëeler voet dorstiger zijn, maak niet de vergissing deze auto in te ruilen maar koester hem, blijf kilometers schrijven, beter iets meer kwijt te zijn aan je vervoer dan je ziel te verkopen aan de duivel en het allemaal niet meer in eigen hand te hebben.

Bij het onder het viaduct door rijden springen onmiddellijk de achterlichten aan, en bij het onder het viaduct vandaan komen gaan ze vrijwel direct weer uit. Daar kan mijn huidige auto niet aan tippen. Ik denk ook meteen aan de stoelen in de Xsara. Velours en chique, maar een perfecte balans tussen comfort en ondersteuning, tussen hard en zacht, tussen sport en gemak. Hoe de cruise-control bij het weer activeren met een niet mis te verstane zelfverzekerdheid het vooraf ingestelde tempo weer opbouwt. Hoe heerlijk het toeven was daar achter het stuur.

De Xsara verdwijnt uit het zicht en buigt in de verte af naar de A2 richting het zuiden, terwijl ik mijn astmatisch - maar maandelijks goedkoop - benzinegebakje achter een vrachtwagen vandaan naar de linkerbaan dirigeer, verder de A58 af. Een halfuur later arriveer ik op mijn werk en vraag ik me voor de zoveelste keer af of het roer niet om zou moeten.

Fragment uit het topic ‘Dit was: Daan’s Xsara HDi Exclusive.’. Tekst en beeld: 2d

Ik vroeg me al af wanneer het “spijt” moment zou komen. Zo te lezen is het gelijk ingeslagen als een bom. Sterkte bij de verwerking van dit trauma!