Dit commentaar kan haast alleen van Waterman zijn, door het achterwege laten van nuances.

Hier de nuances:

Daar is een mooi verhaal bij.

Mijn zoons zijn “in een DS geboren”. Vanaf hun eerste bewustzijn was hun horizon op de weg het interieur van een DSuper5, later van een Break DS20 met (iets later) een DSuper5 aggreggaat onder de motorkap.

De plaatselijke Citroenagent hielp mij met de experimenten met de demperplaatjes in de veerbollen, bij elke gelegenheid toonde hij mijn DSuper5Break aan zijn klanten.
Hij meldde mij in 1974 of zo terloops, dat je bij Citroen een DS kon laten samenstellen op eigen specificatie. Ik heb hem laten voorrekenen wat een DSBreak 23IE hydraulique zou moeten kosten, helaas vond ik dat toen boven mijn budget (ik heb altijd meer spijt gehad van de dingen die ik niet deed, dan van de dingen die ik wel deed, met een stukje hypotheek erbij had het gemakkelijk gekund).

Vooral mijn jongste zoon bleef zijn verdere leven ijlen over DS ‘en. Hij droomde ervan ooit een DS in zijn woonkamer te hebben. En dat gebeurde.

De route naar die DS was avontuurlijk.

Montreuil sur Mer is een vestingstadje in Pas de Calais, waar jaarlijks op quatorze juillet een enorme rommelmarkt wordt gehouden. Groot feest met vuurwerk na. Een vaste plek in de agenda van mijn vrouw. Vlakbij een heerlijke B&B.
De jongste zoon met geliefde brachten in die B&B eens weekendje door, namen op weg naar huis een verkeerde afslag en reden langs een landje met oude legervoertuigen, waartussen een witte DS. Die bleek te koop.
Met rode konen werd ons die buitenkans verteld, dus er werd een plan gemaakt om het ding te scoren.
Bij Chyparse een grote doos met de meest noodzakelijke onderdelen samengeteld, waaronder de hydrauliekleidingen naar achter en dergelijke.

Gevieren vanuit de B&B na ontbijt naar het veldje. De verkoper had heel dienstvaardig de DS gestart en naar voren gereden, alleen met de buik over de grond, want hij kwam niet meer omhoog. Daarbij was de rotte uitlaat losgetrokken.

Bij eerste inspectie bleken er bramen in te groeien en uit de longerons puilde PUR. Niet doen, was mijn eerste conclusie. Zoon zeer teleurgesteld.

Op dat moment kwam een sjieke heer aan wandelen met een paar foto’s van een fraaie DS.
“Ik woon hier om de hoek, ik dacht al, dat wordt niets, maar ik heb een mooie staan.”

De verkoper nam zonder morren zijn verlies. Nog jarenlang passeerden wij rond 14 juli het witte wrak.

De sjieke heer bleek in een groot huis te wonen met flinke inpandige garages op een royaal erf met een flinke loods.
Hier en daar stonden achteloos wat Bugatti’s.

In één van de garages stond de DS.
Na grondige inspectie leek het ons onderhandelingen waard.
Gewoon betalen en ermee naar huis rijden, dacht ik.

Mijn schoondochter heeft een Franse moeder, zij stond al snel met de heer te ratelen over wat het zou moeten kosten. Ik stelde een reeks technische vragen, daarbij kwam naar voren dat rijden niet kon, want ze kregen de achterremmen niet ontlucht. Bekend verhaal onder intimi, waarover straks meer.

Intussen werden we rondgeleid door zijn indrukwekkende verzameling, geïllustreerd met prachtige verhalen. Zijn grootvader begon met het verzamelen van Bugati’s, vanuit een technisch objectief. Naarmate hij er meer van wist en het restauratieproces professionaliseerde nam de kwaliteit van de verzameling toe.

Vlak voor de tweede wereldoorlog zag hij de bui hangen en verkocht alles op één na, het topmodel. Hij liet het ding in een groot krat timmeren en begroef het in een enorm gat in zijn tuin. Tegen het eind van de oorlog werd hij snel dement. Na de oorlog wist niemand meer van de Bugatti onder de grond. Huis en grond werden verkocht.

Jaren later wilden de nieuwe bewoners een zwembad. En ja, hoor, zo kwam de Bugatti weer bovengronds, in perfecte staat. De bewoners herinnerden zich een verhaal over een verzamelaar, via via kwamen ze in contact met de zoons en zo kwam de Bugatti weer in de familie.

In een loods van ca 8 x 20 zagen we een schat aan oldtimers. Een 2CV ribbelmotorkap in concoursconditie. Daarnaast een paar oude Peugeots.

Overal Bugatti’s in diverse stadia van restauratie.

Op een rondgaande plank aan de muren een grote verzameling vintage olieblikken en andere parafernalia, daarboven allemaal geëmailleerde reclameborden van automerken van weleer. Bescheidenheid maakte zich van ons meester.

Op weg terug naar de DS passeerden we nog achteloos een Ferrari, “Ja, die hoort hier eigenlijk ook niet’.

“Die DS staat ons in de weg, hij past niet in de verzameling, eigenlijk een soort vriendendienst”
Wij begrepen, dat de vader van de mensen van het zwembad magistraat was te Lille. Die bestelde ooit die DS op specificatie. Fransen betalen wegenbelasting op het fiscale vermogen. Niet ongebruikelijk was dus om het model met het laagste vermogen (DSPécial) te laten komen met de meest luxueuze uitdossing.

Hij reed er met madame mee naar fameuze eethuizen in de omgeving en soms met het gezin naar zee in de zomer. Hij werd hulpbehoevend en overleed, de erfgenamen wisten er geen weg mee en zo kwam hij ter verkoop terecht bij de Bugatti familie.

Wij kwamen dus toevallig op het juiste moment op de juiste plaats en werden de tweede eigenaar.

We kwamen een prijs overeen, ons gezin plunderde alle geldautomaten in de omgeving, terwijl ik eventjes de achterremmen ontluchtte.
Tot stomme verbazing van de Fransen reden we er gewoon mee naar huis. De jongste zoon zeer trots aan het stuur, zijn eerste DS rij-ervaring.

Wat een fantastisch leuk verhaal, Jan!

Leuk verhaal, echter van de auto en uitvoering klopt niets. Dat kan je erg of niet erg vinden, nuanceren of niet, het is een feit. Samenstellen van auto’s… ook een leuk verhaal. Klopt deels. Echter: een rood dashboard hoorde daar bv niet bij. Kan ik diep op ingaan, heb ik geen zin meer in omdat je me eigenlijk in je eerste zin al voor lul zet. Gelukkig douche ik ‘s morgens met teflon waarna ik dat soort gejammer snel van me af kan laten glijden.

OK, ik ben een lul, maar jij begon.

Het is een heel mooi en interessant verhaal en ik zou het heel jammer vinden als het zou worden verwijderd omdat het overduidelijk is dat de heren geen vriendjes zijn.

Laten we het gewoon leuk houden.

Schitterend verhaal Jan!

Inderdaad, een mooi, en bijzonder verhaal

Vraagje nog: was de auto al zó uitgevoerd toen jij ‘m had, zoals die rode dash? Of is dat door de latere eigenaar gedaan?

Groet,
JW

Mooi verhaal.

Adri

Ik krijg heel veel zin om deze auto te kopen, maar als ik naar foto 49 kijk is er iets dat me niet bevalt. Waar de bodem van vlak naar verticaal overgaat hoort een schuin kantje te zijn met op de zoveel centimeter een profieltje en het lijkt hier een vlakke plaat.

Als dat zo is en het is goed gelast, dan is het geen probleem, maar ik heb het te vaak meegemaakt dat er een stuk plaat was gepopnageld en dan een dikke laag underbodycoating er overheen en wat er dan onder die plaat verborgen zit is de vraag.

JW schreef:

Inderdaad, een mooi, en bijzonder verhaal

Vraagje nog: was de auto al zó uitgevoerd toen jij ‘m had, zoals die rode dash? Of is dat door de latere eigenaar gedaan?

Groet,
JW

Ja, exact in die staat. Destijds Joris Bogaard nog gebeld. Soortgelijk commentaar als Waterman. Toch gekocht, dat was in 2005, trouwens.

Zoals gezegd, wij waren dus de tweede eigenaar.

Hej! Als je een advies vraagt krijg je een advies. Als je dat daarna in de wind slaat moet je dat zelf weten.

Als iemand er nu 10 k voor wil betalen is ie mijns inziens knetter gek. Aan de verhalen die je zoon mij enkele maanden geleden vertelde zit er veel meer rot in dan je op het oog kan zien.

Pakhuis.

Op dit forum willen we een positieve sfeer. Dat de titel van dit topic wat scherp en misschien eenzijdig is, prima. Discusie: ook prima. Maar we stoppen nu met op de man te spelen.

Je kunt wel roepen dat iemand die 10k geeft voor ‘dat ding’ knetter is, maar als ik besluit om serieus te worden ga ik haar eerst uitvoerig van alle kanten bekijken en het zou mijn dertiende DS worden en ondertussen ken ik haar zwakke plekken wel.

En als je naar de markt kijkt, dan zie je prijzen voor een echt nette DS waarbij 10k vergeleken een fooi is.

Zo ken ik een ex forumlid die zijn baan heeft opgezegd en alleen nog DSsen restaureert en als die klaar zijn, zijn ze beter als toen ze de fabriek verlieten en laatst verkocht hij een 58er voor 67.5 k.

Reken maar dat een goede en mooie DS al gauw boven de 20 komt en is hij goedkoper, dan mag er wat werk aan zijn, maar het moet wel gezellig blijven, net als dit topic.

Jan sr kan je toch wel vertellen of er veel roest aan zit? Hij heeft geen belang bij een verkoop.]
Genoemde verkoper heeft wel vaker dergelijke auto’s staan. Meestal rommel. Maar dit kan best een uitzondering zijn. En inderdaad, voor 10 koop je tegenwoordig niet veel moois meer. Bovendien weet ik dat als je een bod doet er het e.e.a. mogelijk is, zolang je serieus bent tenminste.

In februari hoop ik 80 jaar te worden, maar ik zie er niet tegenop om een nieuw stuk staal van een paar meter onder een DS te lassen en ik vind dat zelfs wel leuk. En het houdt je van de straat.

Maar dan moet de prijs in verhouding zijn.

Ik ben nog ff geen 80, maar mocht ik het halen en ik kan nog aan een chassis lassen, dat zou top zijn. Geen wens op de 1e plaats. Ik bedoel gezonde en gelukkige vrouw en kinderen eerst, maar snel daarna komt deze.

Ik snap de nuance van een verhaal bij de auto waar van wie ie gekocht is niet zo. Wordt ie niet echt origineel van. Het verhaal bij de auto is wel fijn moet ik zeggen, ik weet vrij weinig van de mijne. Als ik er nog eentje zou moeten kopen zou ik heel weinig moeite hebben deze even te laten passeren. Maar ieder zijn ding. Wil iemand daar geld voor neer tikken? Prima, hopelijk iedereen blij.