Dat de stoelverwarming aan en vlot weer uitschakelt hoeft op zichzelf weinig te zeggen. Het hangt er maar net vanaf hoe slim die stoelverwarming is, er zijn soorten die het direct doorhebben wanneer er geen isolerende laag spek geplaatst is en dan uit gaan.

Kan dus best zijn dat wanneer je plaatsneemt, de stoel gewoon warm wordt. En dit dan ook weer afhankelijk van de gemeten temperatuur. In warmer weer/warmere omgevingen kan het ook zijn dat de stoelverwarming niet aan blijft.

Tijdens de test zat ik in de stoel. Overigens zijn er inderdaad ook Audi’s die de zitsensor (voor de autogordels) gebruiken voor de stoelverwarming, maar dat is bij onze auto niet het geval. Uiteraard ben ik de elektrische schema’s uit gaan pluizen, inclusief de kleurcodering van de betreffende stekkerverbindingen. Dat was echt allemaal goed. En had ik via de diverse fora ook al de weerstanden van de verwarming gevonden, om deze op het gemak door te meten. Zo ver kwam het allemaal niet, maar ik ben nu eenmaal graag voorbereid op het ergste.

Want ik had ook een wat langere rit kunnen maken, zoals vandaag. Dan was ik er achter gekomen dat ze, na enige tijd weliswaar, die schroeierige hitte bereiken waar de Audi’s met hun standje 1-6 zo berucht om zijn

En, niet onbelangrijk, de stoel zit nét dat stukje beter dan de handbediende zetels. Dankzij die in hoogte en diepte instelbare lendensteun, maar vooral ook omdat ik het zitvlak aan de voorzijde in hoogte kan verstellen.

2d schreef:

.......

En, niet onbelangrijk, de stoel zit nét dat stukje beter dan de handbediende zetels. Dankzij die in hoogte en diepte instelbare lendensteun, maar vooral ook omdat ik het zitvlak aan de voorzijde in hoogte kan verstellen.

Dat heb ik in mijn huidige voiture ook ervaren.
Beide aanpassingsmogelijkheden zijn aanwezig, op een simpele manier elektrisch verstelbaar, en ik maak er dankbaar gebruik van.
Daarbij kan de instelling daarvan afhankelijk zijn van de omstandigheden. Maak ik een lange of korte rit? En hoe is het op dat moment gesteld met m’n fysiek?
Ik ben heel blij met de mogelijkheid om dat naar de momentane behoefte te kunnen aanpassen

Groet,
JW

En dan nog een geheugenfunktie voor de stoelinstellingen, want dat is helemaal ideaal. ‘k Heb er 2 waarvan 1 uiteraard voor mw Breeze (die nog niet durft te rijden in zo’n grote Zuid Koreaan).

Adri

Zó zit dat ook in de mijne: twee geheugenplaatsen

Groet,
JW

Onze reis begon met de rit naar de veerterminal in IJmuiden, en omdat we deze reis vaker gemaakt hebben kwam er dus ook meteen die rust over het gezin, dat weet waar het de komende dagen aan toe is. Zonder echt op de tijd te hoeven letten en dus zonder stress, als een stel gepokte en gemazelde reizigers onderweg. Overdag in Nederland, dus de cruise control op 110 en dan maar een beetje afschakelen. Muziekje erbij. Beetje keuvelen.

Door de douane, dan de boot oprijden. Niks anders dan anders. Hut opzoeken, minibar controleren, op bed ploffen. Veel meer aan boord is er toch niet te doen voor blasé snobs als wij, die grofweg jaarlijks deze overtocht maken, heen en terug naar Newcastle upon Tyne, en voor wie de noviteit er al lang wel af is. Met nog een uur te gaan tot de afvaart, en dat we tot tien uur de volgende ochtend overgeleverd zijn aan het leven aan boord.

Een vast gebruik is om, na het vinden van de hut, de auto nog een keer op te zoeken. Zo’n schip is een doolhof, en het is prettig om niet als laatste bij je voertuig aan te komen, of erger nog, een hele rij auto’s op te houden omdat je de weg van de hut naar dat ene dek niet kon vinden. Je moet op zo’n schip nogal eens gevoelsmatig de verkeerde kant op, om de goede kant op te gaan. Ik hoor de laatste tijd meer mensen over ‘autorijden’ en ‘verplaatsen’. Over auto’s en vervoersmiddelen. De A4 staat er in een rijtje vervoersmiddelen. En ergens twijfel ik, of de A4 niet ook in dat rijtje thuis hoort.

‘s Avonds wacht een diner. We slapen goed, de Noordzee is kalm. Na het ontwaken volgt koffie, en dan een ontbijt. Na nog een halfuur meren we aan en kunnen we weer richting de auto.

Er is geen peil op te trekken wat de formule is om als eerste van boord te mogen. Ik ben ervan overtuigd dat dit volstrekte willekeur is, en dat we áltijd pech hebben. Zo niet deze keer, onze rij mag direct door naar de border control en we zijn snel op weg. Het links rijden is als een oude handschoen aantrekken. Mijn rijstijl wordt ook altijd een stuk offensiever in de UK. Weg van al die klotetoeristen die van die kloteboot komen. Ik wil dat de gemiddelde Brit met ontzag voor mijn zelfverzekerde rijstijl achterblijft, als ik soeverein over de Motorway glijd. Of door de stad. Of over die landweg. Ik wil bewijzen dat er ook toeristen zijn die het wél begrijpen. Niet dat wij onszelf hier als toerist beschouwen, overigens.

De navigatie blijft uit. Ik weet de weg. Eerst door de typisch Engelse soort grijze, rafelige en armoedige voorsteden. Dan nog weer over snelwegen, hoofdwegen, langs Newcastle af. Victoriaans, als in een open luchtmuseum. Maar wel met een milieuzone. Nog een laatste stuk hoofdweg en dan eindelijk de A696, die ons naar de Borders gaat brengen. Hier heb ik op gewacht: een slingerende tweebaans hoofdweg die door een glooiend landschap voert. Zo nu en dan een kruising, zo nu en dan een rotonde als je een plaatsje nadert.

De A4 is in het element maar ook niet meer dan dat. Natuurlijk is deze auto capabel. Maar als de weg op en neer gaat is die 163 pk best aan de krappe kant, wanneer je met zomaar 1800 kilo op pad bent. Het laat zich nog altijd heel bekwaam dirigeren, en het onderstel is niet van het stuk te krijgen door een plas, gat in de weg of modderspoor. Maar er klopt iets niet.

De A696 wordt A68 en we rijden door het hoger gelegen Northumberland National Park. Zo nu en dan passeer ik een auto of vrachtwagen. Twee keer gaat het maar nét aan. Onderschat ik mezelf, of overschat ik de capaciteiten van de auto? Heb ik de juiste keuze gemaakt? Zou ik niet wat rustiger aan moeten doen, kiezen voor defensief? Het wordt echt heuvelachtig als we de eeuwenoude grens tussen Engeland en Schotland naderen, nog geen twee uur nadat we in de auto zijn gestapt. Vaak breekt het weer open als we hier de pas nemen, en vandaag is niet anders. Door een eerder ondoordringbaar grijs wolkendek lijken nu soms blauwe luchten waarneembaar, met een fel zilvergrijze rand.

Zo’n drie mijl na de grens slaan we rechtsaf, de vaste shortcut naar onze eindbestemming. Twintig kilometer over weggetjes nauwelijks breder dan de auto. Eerst door een beboste, rotsachtige vallei, die later weids wordt, groene hellingen met stenen muren en schapen als stipjes aan de weerszijden van een smal, maar kolkend riviertje. Geen mobiel bereik. De ingebouwde navigatie kent het weggetje niet. We denderen weer over een cattle grid.

De auto voelt log. Indirect. Slapjes. Een alternatief is er niet, de MINI is geschorst en gestald. En te klein voor met zijn drieën. Dat hebben we al een keer van de lijst kunnen afvinken. Heb ik me dan toch vergist? Vraag ik me weer af. Heeft deze auto, alleskunner, dan als makke dat hij géén super power heeft? Maak ik me illusies?

De kat wast zich en ik pook het haardvuur nog maar eens op.

Kerstavond gaat voorbij. Eerste kerstdag ook, alhoewel dat hier ‘kerstdag’ genoemd wordt. Tweede kerstdag is natuurlijk Boxing Day en ook deze dag glijdt voorbij. Eten, drinken, vrienden, slapen, herhalen. Derde kerstdag. Hier wordt nog ouderwets steenkool in het houtvuur bijgemengd. De tijd staat hier stil, maar ook weer niet. Zaken waarvan je zou willen dat ze veranderen blijven bij het oude. Dingen die hetzelfde moeten blijven ontglippen ons als de tijd verstrijkt. Verandering is niet goed of slecht. Het definieert ons leven. Ik heb niet meer omgekeken naar de auto. Al twee dagen, zelfs geen ritje voor de lol, normaal een vast onderdeel van de dag. Ik kijk er niet meer naar om of uit.

Tot vanmiddag. Het is grauw en mistig. Het miezert. Is koud. Tegen vier uur, en dus al volop in de schemer. En ik start de A4. Achteruit de oprijlaan af, rood schijnsel van de remlichten in de uitlaatdamp door een benevelde achterruit. Ik keer en rijd de poort uit, de weg op. Waarheen? Ik heb wel een vaag doel voor ogen. Maar vooral: rijden. Ik had mezelf iets beloofd. Niet wijsgemaakt. We gaan het universum nu maar eens aan de tand voelen.

Langzaam de auto op temperatuur laten komen, het dorp uit. Zodra je de laatste bebouwing voorbij bent is 60 mijl per uur toegestaan. Een de-facto limietloze weg: vaak kost het bravoure en/of doorzettingsvermogen om dit tempo te bereiken, vanwege alle bochten, bruggetjes en hoogteverschillen. Zonder echt mijn best te doen wijst de tellernaald 110 aan. En ik denk: ‘Hè!?’.

Eerder deze week moest ik nog wel eens aan de MINI of zelfs de Cactus denken: beide auto’s die weinig moeite met dit landschap hadden. Maar inmiddels bekruipt me het gevoel dat ik sneller ga dan ooit tevoren op deze wegen. Zonder enige moeite of zelfs intentie.

Ik ben van nature geen scheurneus. Of beter gezegd, dat ben ik wel, maar 99% van de tijd is de ingebouwde begrenzer ingesteld. Slechts héél af en toe laat ik mezelf echt gaan, en dat is vrijwel uitsluitend als de omstandigheden het toestaan. En zelfs dan ben ik defensief van natuur: als ik ga glijden is de automatische reactie om het gas te liften.

Maar dit is anders. Dit is geen scheuren. Dit is vooral me heel efficiënt door een uitdagend landschap verplaatsen. Op deze wegen laat de A4 met dat wonderlijke quattro-onderstel zijn ware aard zien. Er waren alleen listige omstandigheden voor nodig, zo bleek. Ontbreken deze, dan blijft deze auto bij ‘adequaat’ hangen. De auto geeft me het vertrouwen om wél offensief te rijden. Om gas bíj te geven in die bocht, om dan te voelen hoe je er doorheen getrokken wordt.

Ontberingen. Nat. Koud. Wind. Slecht zicht, wild in de berm en over de weg. De A4 verslindt alles. Bochten nemen als op rails. Hobbels, hidden dips en crests, steeds krijg je het idee dat de auto om meer vraagt. Dat het nog harder kan. Met een onwaarschijnlijk stoïcisme bovendien. De enige keer dat ik het ESP-lichtje heb zien knipperen was tijdens een bocht, onderaan een helling, in de modder. En ook hier was het devies: when in doubt, flat out.

Natuurlijk kent dit alles een grens. Ik ben niet roekeloos, en deze auto kan geen natuurwetten breken. Maar hoe saai de A4 de rest van de winter ook mag zijn, vanmiddag werd duidelijk dat ik al die tijd gewoon gelijk had. En misschien ook wel dat ik niet zo aan mezelf hoef te twijfelen. En maandag, dan brengt het ding ons dus weer naar huis, zonder gedoe. Maar eigenlijk hoop ik op storm, op sneeuw, op overstromingen, op maatschappij-ontwrichtende omstandigheden.

Lekker verhaal, mooie bestemmning. Zeker met een rij-ijzer als de Fijne Auto.
Wij mogen komende zomer weer, bijna op dezelfde plaats maar net voor de grens. Northumberland (en Yorkshire, maar dat heeft iedereen wel) heeft onze harten gestolen, jaren geleden. Kan niet wachten.

Veel plezier nog daar!

Het haardvuur heeft u goed gedaan heer Dickens, het leest als een fijn verhaal.