Kees geniet van de vakantie.

Het verveeld geen moment, we hebben al 10 jaar vakantie.

En nog plannen genoeg…

van de voorpagina

Zwerven over de Peloponnesos

Je hebt nog enkele afleveringen van Kees’ Marokkaanse reisverslag van ons te goed, maar we worden ingehaald door de actualiteit. De Jumpy zwerft momenteel over de Peloponnesos en komt daar oog in oog met heel bijzondere voertuigen en hun eigenaren te staan.

We maken wat rondjes over de Peloponnesos, waar de Jumpy inmiddels zelf de weg kent. We gaan via een prachtige route door de bergen richting Kranidi, naar het Bosch-agentschap en de garage van vader Vasilis en zoon Theo. Onderweg zie ik bij een afgelegen huis een Axel staan. Als we bij de garage komen, is het bedrijf nog tot 17 uur gesloten. Dat duurt te lang; dan komen we liever in een van de komende weken nog een keer terug. We besluiten naar Galatas te rijden om daar te gaan eten, als ik weer die Axel achter me een straatje in zie duiken en in een flits zie ik dat het om een heel bijzondere gaat. Ik kan hem toch niet meer vinden: weer pech!

Twee weken later besluiten we opnieuw naar de Bosch-garage te gaan. Ik heb tenslotte vier mooie foto’s bij me. De ontmoeting is als altijd uiterst vriendelijk. Ze zijn heel blij met de op A4 afgedrukte foto’s. De 2CV Cabriolet staat nog net als twee jaar terug half gedemonteerd op de brug. Hij moet zelfs nog verder uit elkaar, want hij krijgt een andere kleur. Theo wordt eerdaags voor de tweede keer vader, dus heeft nu andere dingen aan zijn hoofd. We moeten even met Theo’s moeder mee in de Chevrolet Spark. Na een paar kilometer rijden, komen we aan bij een grote boomgaard, waar van alles en nog wat groeit. De doos uit de Chevrolet moet helemaal vol met sinaasappels en citroenen. Wij zijn met tien van die dingen al tevreden, maar nee, de doos moet echt vol. Weer terug in de garage nemen we afscheid en vervolgen onze weg naar Galatas.

Geloof het of niet, als we net de garage verlaten hebben, komt van rechts de Axel aanrijden. Ik zeg: “Nu moeten we er even achteraan rijden, want ooit zal hij wel ergens stoppen.” Dat heeft hij waarschijnlijk gehoord, want hij stopt iets verder bij een tankstation. Een heel bijzonder mens stapt er uit deze Citroën en ik vraag of ik hem en de Axel op de foto mag zetten. Natuurlijk! Wederom is het iemand met een groot gewas aan zijn kin, maar die zijn in de regel erg aardig, want ik word gevraagd bij hem thuis koffie te komen drinken. Daar bedank ik voor als ik zie hoe de Citroën er binnen en buiten uitziet. Gelachen wordt er wel, zeker wanneer de baas van het tankstation zich in het gesprek mengt. Hij spreekt prima Engels en vertaalt al mijn vragen. Na enige tijd staat deze wel heel bijzondere Axel op de foto. Ik zeg deze aardige, zonderlinge man goedendag en wij vervolgen onze weg richting Poros.

Na vijf minuten sta ik alweer stil bij een garage: ik zie er een Citroën DS 20 op hoge poten staan. Als ik er met het fototoestel in de aanslag op afloop, komt de eigenaar ook al. Hij zegt dat hij het hek wel even opent. Het is de bedoeling dat de DS weer in goede staat wordt gebracht, waar ik direct mijn bedenkingen bij heb.

Dan moet ik met hem mee naar binnen; er is natuurlijk nog meer te zien. Direct verdwijnen mijn bedenkingen, want ik blijk bij een autotovenaar te zijn beland. Deze jonge ondernemer zegt dat hij echt alles van het restaureren zelf doet, van lassen tot spuiten en bekleden toe. Werkelijk alles is vakwerk. Buiten staat een tot nieuw aangepaste VW Kever en binnen is hij bezig een VW T2 nieuw op te bouwen: heel mooi werk. Ik zie meerdere Kevers staan en ook een Volvo Kattenrug. “Alles komt ooit aan de beurt,” garandeert hij mij.

Als we weer vertrekken, wil ik mezelf dwingen om door te rijden, want overal langs de weg staan leuke dingen en overal staan auto’s. Die Humber is te leuk om langs te rijden, dus stoppen we toch maar weer voor een foto. Zo kom ik nog tweemaal een Citroën DS tegen en die zijn natuurlijk niet overgeslagen. Bij elke garage en elk tankstation staat wel iets op je te wachten.

Als we na het eten in Galatas weer terugrijden via Epidourus, gissen we allebei of daar om de hoek die REO-autobus nog staat. En ja hoor, net als ik-weet-niet-hoeveel jaar geleden staat daar een REO met een indrukwekkende neus en vast een mooie zes-in-lijn onder de kap.

Ook passeren we vlakbij het appartement een veldje met auto’s die ik vele jaren terug al eens heb gefotografeerd. Er zijn twee Mazda’s RX-7, enkele oude Datsuns en Toyota’s bij. Hier vlakbij staat zelfs nog een prachtige Toyota Crown. Die wordt gewoon gebruikt, zelfs zonder nummerbord. Wie maakt je hier wat? Niemand! Je krijgt hier ook nog gewoon plastic tasjes, zoveel als je maar wil. Dit is Griekenland. Het blijft hier leuk!

De toeristische eilanden en het vasteland zijn allebei Griekenland, maar wat een wereld van verschil! Onze dertig dagen in Vivari vliegen voorbij. Op donderdag 26 mei is onze terugreis begonnen. We varen van Patras naar Ancona en rijden daarna in twee dagen naar Drenthe. Was dit echt de laatste keer?

tekst en foto’s: Visa GTI 115

De laatste keer? Dat is niet te hopen, Kees, of je moest totaal nieuwe bestemmingen willen opzoeken!

Groeten van een naamgenoot

Wat een geweldig verslag weer! Het is eigenlijk niet voor te stellen dat dit je laatste keer zal zijn, je hebt er nog veel te veel plezier in en echte harde belemmeringen zijn er nog niet. Gewoon doorgaan!

RensKorevaar (Kees) schreef:

Daar bedank ik voor als ik zie hoe de Citroën (Axel) er binnen en buiten uitziet.

Voorlopig hoeft 2d de zijne dus nog niet weg te doen. Inspiratie genoeg.

Adri

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 3

In de derde aflevering van zijn reis door Marokko volgen we Kees “Visa GTI 115” over eenzame wegen door de woestijn. We ervaren hoe de Berbers leven en reizen. Voor de autoliefhebbers is er een verhaal over diesel met zo veel zwavel dat die gaten in je kleren brandt.

Vrijdag 7 mei 2004: Errachidia – Merzouga, 140 km
Na het ontbijt gaan we weer verder naar het zuiden. De route is wederom prachtig en we doen wat boodschappen in de stad Erfoud. We maken daarna nog een rondrit door de Tafilalt: een prachtige palmenoase met een aaneenschakeling van kleine dorpjes. Ik blijf me verbazen hoe men hier leeft. Niemand heeft hier eigen vervoer en ze proberen altijd mee te liften of wachten op een overvol busje, een Mercedes 207, waarvan ze nooit weten wanneer het langskomt. Wel heeft haast iedereen een ezel, die van alles en nog wat vervoert.

We gaan verder de woestijn in en na vele kilometers komen we een bord tegen met de tekst “Auberge Camping Sahara”. We moeten nu van de weg af en over een piste verder naar de voet van de berg Chebbi, waar de camping zich bevindt. De camping is een auberge met daarachter zandduinen waar je onder de palmen kan gaan staan. Die palmen zijn zo hoog dat je auto steeds maar enige tijd in de schaduw staat, maar het is hier 38 graden en het waait ook nog, dus heb je het niet zo erg warm. Ook hier zetten we de tent niet op.

De eigenaars, de broers Bourchok, heten ons welkom met heerlijke thee. Je kan hier lekker eten, wat we dan ook doen. In de middag lopen we een eindje de zandduinen in. Het loopt niet echt lekker, maar het uitzicht is geweldig. Aan het eind van de middag komt er een groep Engelsen die een overnachting gaan houden in een bedoeïnentent verderop tussen de zandduinen. Daar gaan ze naar toe, ieder gezeten op een dromedaris. Voordat iedereen daarop zit, kan je wel lachen natuurlijk. ‘s Nachts is het zo warm dat we met de schuifdeur open gaan slapen. Dat is natuurlijk geweldig, maar niet als het later in de nacht gaat stormen en alles onder het zand stuift; heel fijn zand dat echt overal tussenkruipt. Alles gaat voorbij, dus ook deze storm en ‘s morgens kunnen we weer heerlijk buiten ontbijten. Zelfs het sanitair van de auberge is in orde. Het kan slechter!

Zaterdag 8 mei: Merzouga – Tenerhir, 206 km
We rijden weer terug over de piste tot aan de weg die behoorlijk is ondergestoven met het zand van de afgelopen nacht. Achter de auto stijgen wolken stof op. Als we in Erfoud zijn, gooien we eerst de tank vol. De brandstof heeft overal een andere prijs. Soms is er superdiesel, maar meestal gewone. Die is vet als bagger en de auto’s roken hier verschrikkelijk. Als je de auto stilzet met de motor af, dan loopt de olie zo uit de uitlaat. Krijg je daar wat van op je kleren, dan zit daar de volgende dag een gat in, dus het is echt zwavelhoudende diesel. We proberen zo veel mogelijk bij drukke Shell-pompen te tanken en niet bij een vreemd merk. Vuile brandstof zou fataal zijn voor onze direct ingespoten diesel.

Vanuit Erfoud gaan we over een klein weggetje de rimboe in. Dat is wel 162 kilometer lang tot Tenerhir. Onderweg zien we veel zwoegende vrouwen. Je kijkt je ogen uit waar ze allemaal mee lopen te slepen. Als de ezel vol is, nemen ze zelf ook van alles op hun rug mee. De Berbers zijn echt zo arm als Job: ze bezitten alleen datgene waar ze de dag mee door kunnen komen. Ze wonen ook buiten de dorpen in het niets van de woestijn, verbouwen daar wat en gaan de volgende dag met die spullen aan de kant van de weg zitten, totdat ze met een busje mee kunnen om hun spullen op de markt aan de man te brengen.

De stad Tenerhir heeft 40.000 inwoners en ligt op de kruising naar de Gorge du Todra. Wij gaan rechtsaf richting Todra-kloof en na enkele kilometers komen we bij Camping Atlas. Die is prachtig gelegen in een palmentuin en heeft goed sanitair. Er is niemand, dus kunnen we onder een pergola staan en ons hele kamp opbouwen. Zo hebben we een prachtplek in de schaduw. Ook kunnen we hier eens de was doen; alles is daarvoor aanwezig. Een brood halen we aan de overkant in een klein winkeltje. De winkelier zegt eerlijk dat het brood van gisteren is. Een rond plat brood kost niet meer dan 1 dirham, een stokbrood 1,50 dirham.

tekst en foto’s: Visa GTI 115

leuk de auteur van deze prachtige verhalen

een keer in levende lijve te ontmoeten in Frankrijk ( lac de madine )

Groeten , Walter

Dat is mooi, een plat brood voor een dubbeltje.
Ik geniet van de verhalen, een fijne reis gewenst.

Groet, Jan

prachtig land marrokko. Oa met de bx tzd hele toer door het land gemaakt. Top was toen chefchaouen met ook een prima camping.
Marrakech is in de zomer wel heeeeel erg warm.

Rondom Mende, Lozère (48), Frankrijk

Na het weekend van de Rallye Terre de Lozère 2016, waarvan je binnenkort een verslag op de voorpagina kunt lezen, blijven we nog een paar dagen in de vreselijk mooie omgeving van Mende noordelijk van de Cevennen en oostelijk van de Ardèche. Kan het mooier? Hier gaan we een paar leuke dingen langs uit onze geschiedenis. De toertocht doen we weer met de Jumpy.

We verlaten Mende en rijden 50 km noordoostelijk naar Langonge. Hier gaan we rechtsaf en volgen de D 904 tot aan Luc. Onderweg zijn de wegen en uitzichten wonderschoon en er rijdt geen kip. Het is dinsdag 30 augustus en vrijwel alle vakantiegangers zijn afgelopen weekend huiswaarts gekeerd. Bij Luc gaan we linksaf en volgen de D 19 tot Le Bez. Hier gaan we rechtsaf en bestijgen de Col de Meyrand op 1.370 m. Eenmaal boven heb je een geweldig ver uitzicht over deze desolate omgeving. We dalen de D 24 af en gaan links de D 403 op. Na enige tijd en heel veel bochten gaat het weer links de D 4 op.

Dan kan je rechtsaf naar het gehucht Montselgues. Diversen onder ons, zoals de organisatoren van de Citron Pressé en diverse deelnemers daarvan waren er in 1998 bij toen Michel Verbeek hier in de Rally de Lavandes een regelmatigheidsetappe van 13 km uitzette over een rood-wit gestippeld weggetje in de Michelin Atlas. Je weet wat dat betekent: spectacle continu. Het gemiddelde was best hoog en het weggetje is tot op de dag van vandaag niets veranderd: spannend, hobbels, haarspelden, onoverzichtelijke bochten, heel smal. Het is helemaal top, die afdaling en dat natuurschoon. Ga het eens bezoeken!

Deze 13 km duren hier heel erg lang. Wij hebben dat diverse jaren met de Alpine A110 in onze ritten opgenomen: succes verzekerd! De weg vervolg je en na Ste-Marguerite neem je de D 51 tot Villefort, waar je wat kunt eten. Ervoor kan je rechtsaf de D 901 op en dan kom je na 30 prachtige kilometers bij de N 88. Hier ga je L.A. en je komt vanzelf in Mende aan en ben je 185 km verder op de dagteller. Ofwel een leuke tocht. Ons verblijf was op de prima Camping Tivoli aan de Oostkant van Mende. Alles wat je nodig hebt, is er in de buurt en Mende is een leuke stad. Doe het eens een keer!

tekst en foto’s: Visa GTI 115

RensKorevaar schreef:

Na het weekend van de Rallye Terre de Lozère 2016, waarvan je binnenkort een verslag op de voorpagina kunt lezen (...)

Nu dus: Rallye Terre de Lozère.

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 4

De vierde aflevering van de Marokko-rondreis is er een van gorges, van diepe kloven. De Citroën Jumpy van Kees “Visa GTI 115” wringt zich over smalle en soms vreselijk slechte wegen tussen honderden meters hoge rotswanden door.

Zondag 9 mei 2004, Tenerhir – Tenerhir, rondrit 110 km
We gaan de camping af, rechtsaf naar de Todrakloof: een indrukwekkend geheel. De kloofwanden waar je tussendoor rijdt, gaan soms wel 300 meter loodrecht omhoog. Je rijdt op een smalle weg en direct naast je de rivier de Todra. Aan het einde gaat de weg omhoog en kom je weer in een adembenemende omgeving met prachtige uitzichten. Na zo’n 36 km eindigt de weg voor de Jumpy in een dorp en moet je terug over dezelfde route. Ben je in het bezit van een 4x4 of een terreinmotor, dan begint hier het feest pas echt. In dit land zijn oneindig veel mogelijkheden om met een 4x4 over pistes te rijden en dat wordt dan ook veel gedaan.

Nadat we door de kloof weer teruggereden zijn, brengen we een bezoek aan de stad Tenerhir. Ook hier is weer een grote markt met allerhande spullen. We gaan naar het postkantoor, waar we binnen twee tellen onze postzegels krijgen. De kaarten gaan op de bus en wij denken dat ze wel even onderweg zullen zijn vanuit deze uithoek. Binnen een paar dagen zullen we al van het thuisfront horen dat ze zijn aangekomen. We kunnen hier in de stad zelfs een paar flessen wijn scoren, Marokkaanse wijn die prima smaakt. De middag besteden we aan luieren en eens een keer wat lezen, maar om acht uur is het donker, dus gaan we weer vroeg naar bed.

Dinsdag 11 mei 2004: Tenerhir – Ouarzazate, 310 km
Gisteren was een rustdag, maar vandaag gaan we weer verder. We verlaten de camping, rijden naar de stad en na ongeveer 50 km bij Boumalne Dades de Gorge du Dades in. Ik rij op een verschrikkelijk slechte weg, heel langzaam van het ene gat in het andere. Na zo’n 15 kilometer heb ik er de balen van en stel voor om te keren, maar daar komt juist een tegenligger aan. Het zijn Nederlanders met een KPN-groene Berlingo. Ik vraag hoe lang dat nog zo verder gaat. Ook zij baalden van deze weg, maar verzekeren me dat het doorrijden beloond zal worden. We sukkelen verder. Inderdaad is de weg na 25 km weer normaal en worden we echt beloond: deze is veel mooier dan de Todrakloof. Hij is 60 km lang en je waant je in een maanlandschap. Een weg met haarspeldbochten die ik nooit eerder zo boven elkaar zag liggen en dan boven weer een geweldig uitzicht.

Ook deze weg eindigt op grote hoogte in een dorp. We moeten dezelfde weg terug, dus ook weer dat slechte stuk. Als we weer bij de kruising zijn, gaan we daar rechtsaf en dan door de Vallée du Dades,  een lang palmenlint. We gaan ook over de col Tizi-n Taddart op 1.370 meter. Overal langs deze weg staan kashba’s, al dan niet nog in gebruik. Als we eenmaal door het palmbos van Skoura gereden zijn, naderen we vanaf grote hoogte de stad Ouarzazate, die zelf ook op 1.160 meter ligt. Skoura is een garnizoensstad van het Franse Vreemdelingenlegioen, gesticht in 1928. Er zijn veel mooie, brede wegen en zeer veel hotels. Die bieden onderdak aan filmsterren en filmploegen. Bij de stad liggen de Atlas en de Andromeda filmstudio’s.

De camping is in het hartje van de stad: ommuurd en bewaakt. We gaan te voet naar de markt niet ver van de camping. Het krioelt hier werkelijk op zo’n markt van de mensen en een ieder schreeuwt het uit om zijn waar aan te prijzen, maar het is wel een leuke belevenis. We kopen veel verse groente en fruit, maar hier in het gebied van de dadels zou je eigenlijk die moeten kopen. Ik ben er niet wild op en vieze vingers krijg je er ook nog eens van.

tekst en foto’s: Visa GTI 115

Vakantie in Réalmont, Tarn (81), 8-11 september 2016

We zijn hier in Réalmont in de Albigeoise neergestreken op de camping municipal ”La Bâtisse”. De camping heeft heel grote plaatsen: een prachtig park en een oase van rust. Het sanitair is prima voor elkaar: daar valt niets op af te dingen. Hier 20 km vandaan is de stad Albi en daar wordt de op 10 en 11 september de Grand Prix d’Albi verreden. Daar komen we voor, maar ook voor de gigantische oldtimerbeurs in Colomiers net naast Toulouse. We waren hier al eerder op het circuit en toen stonden er heel veel MEP’s op het programma, want deze zijn hier allemaal in Albi geboren. Jammer, die zijn er dit weekend niet, maar mogelijk wel van 16 tot en met 18 september in Angoulême.

Vlak bij de camping is een helemaal nieuwe supermarkt met tankstation. Voor je daar bent, is er aan de linkerkant een Citroën-garage. Ik denk: “Zou daar nog wat leuks te vinden zijn?” We nemen dus een kijkje. Achter de ingang staan er een Visa, een DS 23, een nieuwe Méhari en diverse 2CV’s. Binnen tref ik de eigenaar en vraag hem het een en ander. Ze zijn een officieel servicepunt van de 2CV Méhari Club Cassis. Ze kopen goede gebruikte 2CV’s in, demonteren die en bouwen ze weer op tot nieuw en verkopen ze dan. Ook met de Méhari doen ze dat. Er staan allemaal mooie exemplaren. Ook onderhouden ze natuurlijk de moderne Citroëns.

Ik tref er ook een man, hij komt op mij af tijdens het fotograferen, die in Albi tien stuks 2CV’s voor de verhuur heeft staan: Location de 2CV La Vadrouille Albigeoise. Ook deze zien er werkelijk allemaal als nieuw uit, helemaal die rood-witte. Hij zegt dat er regelmatig door toeristen gebruik van wordt gemaakt; die vinden dat prachtig. Ik moet echt komen kijken, vindt hij.

Achter het hoofdgebouw is een loods aangebouwd met daarin een aantal 2CV’s, een Méhari en ook een AK die in de toekomst nog een behandeling moeten krijgen. In de shop liggen vele nieuwe onderdelen die uit voorraad leverbaar zijn. Een grappig bedrijfje waarin zo te zien drie man aan het werk zijn. En ze zijn daar nog lang niet klaar. Ook staat er een uiterst moderne spuitcabine die heel mooi spuitwerk aflevert. Zo mooi zijn die Eenden gespoten en je mag zelf kiezen hoe hij er uiteindelijk uit komt te zien: de klant is koning. Ik bedank de eigenaar van Citroën-garage Lopes & Fils in Réalmont voor zijn gastvrijheid.

We gaan op vrijdag naar de training en om te zien hoe het circuitprogramma er op zondag uit komt te zien. Zaterdagmorgen vroeg in de richting van Toulouse naar de Hall de Comminges naar de 38e Bourse d’échanges à Colomiers: een heel leuke beurs met binnen- en buitengebeuren. Er is van alles te vinden voor auto’s, motoren en bromfietsen. Een keer doen, ook al is het ver weg. Zondag vroeg gaan we kijken naar de wedstrijden op het circuit van Albi: een prachtig programma van 8u30 tot ruim na 18 uur. Je kon zien dat de meesten uit deze omgeving weer blij waren met de Grand Prix d’Albi, die ze ruim twee jaar hebben moeten missen. Het circuit uit 1933 ging in 2014 failliet en is nu weer doorgestart met als beloning heel veel volk gedurende het weekend. Ook is er onder de nieuwe leiding veel aan het circuit veranderd. De baan is snel en biedt spektakel: top!

Het weer is eigenlijk te mooi om verder te gaan, maar we doen het toch. We rijden naar de Lavandou, want ik wil wel weer eens de zee in na al die warmte.

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 5

Op onze rondreis door Marokko zijn we in het zuiden beland, dicht bij de Algerijnse grens. De wegen blijken er zelfs voor de Jumpy van Kees “Visa GTI 115” niet begaanbaar, dus nemen we omwegen. Alsof die niet lang genoeg zijn, worden we ook nog opgehouden door vreselijke zandstormen.

Donderdag 13 mei 2004: Ouarzazate – Zagora, 182 km
Als we de stad verlaten, gaan we direct de bergen weer in, de col de Tizi-n-Tinififft (1.660 meter) op. Voor we daar zijn, is ineens de weg weg! Die is geheel weggezakt, maar voor een omleiding is gezorgd. Na even wat piste rijden, komt het weer goed. We rijden nu weer door zo’n geweldige palmentuin van vele kilometers lang in de Vallée du Drâa. We willen tanken, maar er is geen diesel te koop en we worden verwezen naar een andere pomp, een vreemd merk. Het moet maar, want de tank dient vol te blijven.

Ook de stad Zagora heet ons welkom via een gigantische toegangspoort. Op de camping krijgen wij een plaatsje onder een pergola voor de broodnodige schaduw. Het sanitair op de camping is bedroevend, maar ja… het is niet anders. Morgen weer verder!

Vrijdag 14 mei 2004: Zagora – Mhamid – Zagora – Agdz, 303 km
Na het eten pakken we alles weer in en gaan 98 km verder naar het zuiden. Het blijft een verrassing: het landschap is steeds weer anders. Onderweg komen we over twee cols. Waar we ook in komen: een vreselijke zandstorm! Je kan amper de weg nog zien. Ook al denk je dat het verderop wel afgelopen zal zijn, wordt het nog erger. Op de cols zie je het zand in de vallei rondstuiven. Weer beneden zit je er middenin. Aan het einde van de weg ligt het dorp Mhamid tegen de zandduinen aan, vlak bij de Algerijnse grens. Alleen 4x4’s kunnen nog verder. De camping zijn we al voorbijgereden: een soort kasteel met een vestingmuur. We voelen er echter niets voor om hier in de zandstorm te gaan staan.

Dan maar weer terug naar Zagora. Vlak voor deze stad is de zandstorm voorbij. We willen nu linksaf naar Foum-Zguid: volgens de kaart 120 kilometer. Als ik al drie keer om het gemeentehuis ben gereden om deze weg te zoeken, komt me een brommer achterop en wordt mij gevraagd waarnaar ik zoek. Op de kaart wijs ik hem deze weg en hij zegt: “Pas possible!” Alleen terreinwagens kunnen erover. Wij moeten omrijden en niet zo’n klein beetje ook. Als we de tank voor de zekerheid weer willen bijvullen, kunnen we ook dat vergeten. Er is geen druppel dieselolie meer te krijgen. We gaan weer naar het noorden. Op ruim 100 kilometer is de stad Agdz.

Als we in Agdz aankomen, gaan we eerst op zoek naar een tankstation. Dat lukt! Vanaf Agdz loopt een weg 71 kilometer lang de woestijn in: de R108. Zo kun je ook naar Foum-Zguid, maar daar beginnen we vandaag niet meer aan. Ook in Agdz zou een camping moeten zijn. Na enig zoeken vinden we deze aan de rand van de stad. Dit is een prachtige palmentuin, waar je de auto in de schaduw kan zetten. Ook het sanitair is er aangenaam. De camping wordt beheerd door een alleraardigste Française. De middag gebruiken we om eens lekker niks te doen en aan het begin van de avond maken we een wandeling. Wel vraag ik nog of de weg die we morgen willen rijden begaanbaar is. “Jazeker,” is het antwoord, “ze zijn hem zelfs helemaal aan het vernieuwen.” Dat klinkt goed. We drinken nog wat op het terras aan de rand van het zwembad en kruipen weer vroeg de Jumpy in.

tekst en foto’s: Visa GTI 115