De verhalen uit Frankrijk en Marokko wisselen elkaar mooi af . Ik ben benieuwd waar het volgende reisverhaal vandaan komt!

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 6

In de zesde aflevering van zijn reisverslag begint Kees “Visa GTI 115” aan de terugkeer naar de westkust van Marokko. Na de zandstormen van de laatste dagen wordt hij nu geplaagd door sprinkhanen die de luchtinlaten verstoppen en zo de motortemperatuur doen oplopen: spannend!

Zaterdag 15 mei 2004: Agdz - Tata, 285 km
We verlaten de camping en gaan eerst naar het dorp om een brood te halen. Hier kost dat nog minder dan een dirham. Als we de weg bij het tankstation inslaan, staat daar zelfs een richtingbord. Zoals de campinghoudster ons gezegd had, is de weg net nieuw geasfalteerd. We zijn helaas pas 12 kilometer verder als we van de weg af en de piste op moeten: aan de nieuwe weg wordt nog gebouwd.

We moeten terug naar de tweede versnelling. Enorme stofwolken stijgen achter de auto op. We weten ook niet meer waar we zijn, maar we volgen de elektriciteitspalen: die staan altijd in de richting van de bewoning. We komen weer op een slecht verharde weg en zien verderop een gehucht. Als we daar zijn, blijkt het een nikkelmijn te zijn met huisjes voor de arbeiders. We draaien om, want we moeten de andere kant op en gaan omhoog naar de pas Tizi-‘n-Hamd-el-Rhomane op 1.395 meter. Als we de weg weer afdalen, komen we bij de gezochte kruising.

Hier gaan we linksaf, zo’n 70 km naar Foum-Zguid en nog 205 km naar Tata. Dit is weer zo’n mooie route door een rivierdal en steeds met palmoases, echt geweldig. Ook moet je heel vaak door de rivier heen rijden, de meeste voorden zijn droog maar er vloeit ook weleens water over de weg: een geweldige ervaring. Nadat we bij het dorp Tissint op 1.129 meter een pas overgegaan zijn, komen we in een sprinkhanenplaag terecht. De sprinkhanen die op de weg zitten, springen omhoog en slaan te pletter tegen de voorzijde van de auto. Vele krijgen een Michelin 205-70-15 over zich heen en blijven roerloos liggen. Honderden verdwijnen door het gat in de voorbumper richting radiateur. Ik hou de koelwatertemperatuur liever goed in de gaten. Als we Tata binnenrijden, wijst iedereen ons op de voorkant van de auto. Ik begrijp wat men bedoelt, maar ga rustig verder op zoek naar de Camping Municipal.

Als ik de camping op wil rijden, is het een drukte van jewelste. Volgens de beheerder is er straks een feest. We zetten de Jumpy naast een Franse camper en Henny begint met het verwijderen van de sprinkhanen. Als er dan zo’n hele partij op de grond ligt en je je kort omdraait, zijn ze ineens allemaal weg. Hier begrijpen we niets van, want ze waren allemaal zo dood als een pier. Nadat we de volgende partij uit de radiateur opening gehaald hebben, gaan we op enige afstand staan kijken en ja hoor, na een paar tellen nemen hongerige vogels ze direct mee als maaltijd!

Als wij nog wat om de auto heenlopen, komt er een belangrijke man naar ons toe en nodigt ons uit voor het feest. We kijken wel vreemd op van deze uitnodiging en ik kijk ook naar mezelf. Ik heb mijn oudste korte broek aan met daarop wel mijn nieuwste overhemd: dat moet dan maar. Bij de ingang van de partytent worden we geholpen bij het wassen van onze handen. Dan mogen we aanzitten aan een grote ronde tafel voor tien personen. Rechts van mij de Fransen en links van Henny andere figuren met de mooiste kleding aan. Aan alle zeven tafels met tien plaatsen zitten belangrijke mensen uit de omgeving. De burgemeester van Tata is er en ook die van Foum-Zguid. Verder vooral hoge legerofficieren.

Op iedere tafel komt een grote schaal met een heel gebraden schaap. Als ons smakelijk eten gewenst is, gaan alle rechterhanden als een speer naar voren om een stuk van dat schaap af te plukken en op te eten. Het is heerlijk! Het schaap wordt nog een keer omgedraaid en de botten komen nu in zicht. Als het schaap weggehaald wordt, komen daar weer heerlijke kippen voor in de plaats. Als er ook van de kippen haast niets meer over is, komt er een heel grote schaal met allerhande gekoeld fruit. Het kan niet op! Na anderhalf uur wassen we weer allemaal onze handen en krijgen we nog een toespraak. De aanleiding voor het feest blijkt te zijn dat het leger 48 jaar in de stad aanwezig is. Ineens gaat iedereen weg en breken de militairen alles af. Om 18 uur is er niets meer van het feest te zien.

Wij nemen niet meer de moeite om onze tent achter de auto op te zetten en hoeven maar 20 dirham af te rekenen, ongeveer 2 euro. Dat is op zich al goedkoop, maar zeker na die geweldige maaltijd!

tekst en foto’s: Visa GTI 115

‘t Is weer een fijne aflevering, Kees! Bij het lezen zie je de handen naar het schapenvlees grijpen!

Sprinkhanen kun je volgens mij ook gewoon eten…

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 7

In aflevering 7 van zijn Marokko-reisverslag neemt Kees “Visa GTI 115” ons mee naar Tan-Tan Plage aan de westkust. We krijgen weer met sprinkhanen te maken, maar ook met dromedarissen, woestijnratten die kadavers afkluiven en gestreepte eekhoorntjes. Eten doen we uit de tajine.

Zondag 16 mei: Tata > Tan-Tan Plage, 455 km
De dag begint prachtig. Bij een tankstation aan de rand van de stad gooien we de tank vol. Zodra je de stad verlaat, ben je weer geheel op jezelf aangewezen: je komt in de woestijn bijna niemand tegen. De volgende stad van enige omvang ligt 245 km verder. We komen weer in een sprinkhanenkolonie terecht en de voorkant van de auto zit weer helemaal dicht. We halen ze weer uit de luchtinlaat en rijden verder. Even later hetzelfde: duizenden van die beesten springen van de weg omhoog en alles zit weer vol. Ik laat ze nu zitten en hou de temperatuur in de gaten. Onderweg veel herders met hun schapen, geiten en soms een hele karavaan dromedarissen. Ook passeren we het dorpje Akka, waar we een in de rotsen uitgehakte graanopslag zien die nog gewoon in gebruik is.

Na tweeënhalf uur rijden komen we in Bouizakarne, een bruisende stad met brede wegen. Aan deze wegen heeft iedereen een werkplaats. Daar lassen ze hekken in elkaar en maken ze mooie houten kasten en tafels. Even verderop sleutelen ze aan auto’s, maar dat doen ze haast overal en steeds op straat. De milieupolitie zou hier nog een eeuw werk hebben om er wat van te maken. Als je dat vier weken hebt gadegeslagen in dit land, vraag je je af waar ze zich bij ons allemaal druk om maken. Deze mensen hebben heel andere dingen aan hun hoofd. Na Bouizakarne gaan we nog verder naar het zuiden. Ongeveer 40 km verder ligt Guelmim, een stad met 38.000 inwoners. Daarna weer 125 km woestijn tot aan de stad Tan-Tan. Het stikt hier bij de kadavers langs de weg van de woestijnratten. Ook zie je hier van die leuke gestreepte eekhoorntjes zitten.

Zo’n 10 km voor Tan-Tan worden we bij een controlepost aangehouden en willen ze voor het eerst onze paspoorten zien. Die worden zorgvuldig bestudeerd en ons wordt gevraagd waarnaar we op weg zijn en hoelang we willen blijven. Het was eerst de bedoeling om door te rijden tot Dakhla. Het is ons onderweg echter door diverse andere reizigers afgeraden. Dat doe je alleen met een groep auto’s, want die 800 kilometer zijn wel erg ver. De campings daar zouden allemaal slecht of voorgoed gesloten zijn en Dakhla niet de moeite waard van zo’n eind door de woestijn te rijden. Of je moest van vissen houden, dan kon je daar je hart ophalen. Ik hou niet van vissen, maar wel van vis eten…

Vis eten doen ze hier in Tan-Tan ook: er is een grote industrie voor het inblikken van sardines. Ook hebben ze hier heel goedkope dieselolie in de aanbieding. Hoe verder naar het zuiden, des te goedkoper de brandstof, ook aan de merkpomp. Dat is nooit weg als je zo’n grote reis maakt.

Tan-Tan heet ons welkom met twee enorme beelden van dromedarissen. Het weer is slecht: veel bewolking en relatief koud. We besluiten om verder te rijden naar Tan-Tan Plage of volgens de vroegere Spaanse benaming: El Ouatia. We zoeken een camping, maar die blijkt er niet te zijn. Er is wel een hotel-restaurant met de naam Equinox, met Franse beheerders Jo en René Denis en een uiterst grappig meisje in de bediening. Tijdens het eten leert ze mij Arabische woorden en doet ze mijn Nederlands na. Haar gaat het beter af dan mij, maar de pret is er niet minder om. We krijgen een heerlijke stoofschotel geserveerd vanuit de tajine: een soort middeleeuwse magnetron. Op ons verzoek verschijnt er ook een fles wijn op tafel. Voor het eerst in lange tijd hebben we weer een normaal bed en de grootte van een echte slaapkamer doet ons goed.

tekst en foto’s: Visa GTI 115

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 8

In Tan-Tan Plage richt Kees “Visa GTI 115” zijn oog naar het zuiden en geeft zich over aan een dagdroom over een meer dan duizend kilometer lange reis naar het zuidelijkste punt van Marokko en verder naar het magische Dakar. De motor wordt weer gestart en de Jumpy rijdt naar…

Maandag 17 mei: Tan-Tan Plage > Tiznit, 302 km
Het is geheel bewolkt en er staat een stevige wind. We rijden nog een stukje naar het zuiden en zoeken een kilometerpaal die de afstand naar het uiterste zuiden toont: dat is een plek die een enorme aantrekkingskracht op me uitoefent. De stad in het uiterste zuiden is Nouâdhibou met ernaast La Gouira. Ik vind een paal: tot de grens met Mauretanië nog 1.164 km. Vroeger ging je hier in konvooi en onder begeleiding over de piste verder naar het zuiden. Ik hoorde van een Belgische jongeman dat hij acht maanden geleden over de heenweg nog drie dagen deed. Sindsdien is er reeds 500 km asfalt neergelegd en zo heeft hij datzelfde stuk terug in één dag gereden. Zo komt Dakar steeds dichterbij.

Wij draaien echter om en gaan weer richting Tan-Tan. We volgen tot Guelmim dezelfde route als gisteren en gaan dan linksaf richting kust. De weg loopt door de bergen, waar het voor de afwisseling regent, wat de kleuren van de bloemen ten goede komt. We blijven deze prachtige kustweg volgen totdat we vanzelf afbuigen in de richting van Tiznit: een stad met 45.000 inwoners. Ook hier ligt de camping midden in de stad, vlak naast de stadsmuur. Het weer verplicht ons om de tent op te zetten, want anders zou het een onaangenaam koele avond worden. We gaan even de stad in om wat boodschappen te doen. Er zitten wel tien slagers op een rij en alles hangt langs de weg: lekker fris…

Het gevoel van “hier zullen we eens een tijdje blijven staan” krijgen we haast nergens. Dat komt ook omdat je eigenlijk te veel wil zien in een te korte tijd. Het land is zo groot en zo mooi dat we het merendeel moeten overslaan. Als je alle tijd voor jezelf hebt, zal je het toch anders ervaren. We zijn in het bezit van een Capitool-reisgids Marokko. Daar staat zoveel in dat je wel een jaar kunt wegblijven.

Dinsdag 18 mei: Tiznit > Agadir, 272 km
Agadir ligt hier zo’n 100 km vandaan, maar niet als je mijn route rijdt… Het is nog steeds bewolkt. Het is niet het weer dat je hier had verwacht, maar om te reizen kan het natuurlijk niet beter. Een van de dingen waar ik vooraf tegen opzag, was dat het constant bloedheet zou zijn, want daar word je natuurlijk niet actiever van. De warmte is hier toch anders: we hebben er absoluut geen last van en ook de nachten zijn vrijwel altijd koel, vooral omdat we steeds op grote hoogte waren. Juist om die reden wonen daar toch veel mensen. Als we Tiznit via de R104 verlaten, gaat de weg steeds verder omhoog en eindigen we op de Col du Cerdous (1.100 m). De rit omhoog deden we in de mist, maar eenmaal boven is het daar het mooiste weer van de wereld. Dit zijn routes waar ik geen genoeg van kan krijgen: lekker in de tweede of derde versnelling naar boven sukkelen met overal prachtige uitzichten op de kleuren van de bergen. Na vele bochten komen we in de stad Tafraoute op 1.200 meter hoogte in een prachtige vallei van de Anti-Atlas. Het barst hier weer van de bedrijvigheid, voor sommigen. De rest doet niets, behalve kijken naar Kees en Henny, die in hun nieuwe bakkersauto voorbij komen rijden. Na de stad gaan we nog hoger en worden de uitzichten steeds mooier. We vinden een prachtige picknickplek, waar we ons vers gekochte broodje opeten.

Even verder komt een uitzicht op een oude vesting met de naam Tioulit. Die is gebouwd op een heuveltop, die je al van heel ver kunt zien. Daarna komen we bij het prachtige uitzichtpunt Āit-Baha. “Je weet niet wat je ziet,” zeg ik nog maar eens. Wat is dit toch een mooi land; geen dag is hetzelfde!

Als we weer afgedaald zijn, rijden we door de “tuin van de groenteman”. Alles wordt hier verbouwd in van die plastic kassen. Het is geen gezicht, maar wel goedkoop en levert twee oogsten per jaar op. En wij in Holland maar tobben met aardgas, zonne-energie of van die verschrikkelijke windmolens. Hier kan je hoe dan ook niet tegenop!

Langzaam maar zeker naderen we Agadir. Het werd in 1960 getroffen door een aardbeving, waarbij 10.000 slachtoffers te betreuren vielen. Je ziet daar niets meer van: hier staat een moderne, toeristische stad met vele grote hotels aan het kilometerslange zandstrand. Ook zijn hier veel visindustrie en een grote uitvoerhaven voor allerhande fruitproducten uit het achterland. Agadir heeft 110.000 inwoners en wordt het hele jaar door toeristen bezocht. De temperatuur is zeer aangenaam. Vandaar dat veel Europeanen hier overwinteren. Onlangs is er buiten de stad een moderne medina gebouwd, met een gigantische supermarkt van Majanne oftewel Auchan uit Frankrijk. Zo druk als het in de Franse superstores is, zo stil is het hier. De mensen kunnen de prijzen niet betalen. Wij zijn blij dat er bier, wijn en andere drank te koop is: heerlijk! Ook verschijnt er deze avond weer eens een groot stuk vlees op het bord. We zullen twee dagen blijven om het een en ander te bekijken. De camping bij het strand is nu heel stil, maar schijnt in de wintermaanden bomvol te zijn.

Woensdag 19 mei – donderdag 20 mei: Agadir
Na een bezoek aan de supermarkt laten we de auto weer eens wassen. De bagage wordt gesorteerd en wat we kunnen missen, gaat de vuilnisbak in. Weg ermee!

tekst en foto’s: Visa GTI 115

Weer een mooi reisverhaal Kees. Wij hebben 2 keer met een gids, een kok en een paar pakezels door de Hoge Atlas gewandeld. Heel wat anders, maar hetzelfde prachtige land.

Adri

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 9

Op zijn reis door Marokko neemt Kees “Visa GTI 115” de hoogste bergpas van het land: de Tizi-n Test. Aan het begin van de klim staat een waarschuwingsbord voor haarspeldbochten over een afstand van 120 km. Daar kunnen het Kopje van Bloemendaal en de Muur van Geraardsbergen niet tegenop!

Vrijdag 21 mei: Agadir > Marrakesh, 340 km
Ik wil het niet, maar de lucht is bedekt met wolken: niks aan. We breken op en gaan linksaf in de richting van het vliegveld. We volgen ruim 90 km de N10 in de richting van de stad Taroudant. Vanaf de kust tot hier alleen maar fruitbomen: dit land is helemaal niet arm, er is werkelijk van alles te vinden. Alleen is het voor een bepaalde groep, die alles exporteert naar Europa. Je ziet een continue stroom van afgeladen vrachtwagens, die alles naar de haven slepen. Na zo’n 140 km gaat de N10 naar rechts en kom je in Ouarzazate, maar daar zijn we op de heenweg al geweest. Wij gaan rechtdoor over een andere weg naar de grote stad Marrakesh. Als even later de weg begint te klimmen, staat er een bord met de info dat we 120 km lang virages krijgen: dat lijkt me wel wat! Vrij snel na het bord begint het feest al en het zal inderdaad niet meer ophouden: de ene bocht na de andere. De weg is soms smal en dan weer stoffig. We rijden door de bewolking, maar ook het uitzicht is fantastisch. Zo’n weg heb ik nooit eerder gereden! We gaan steeds hoger en kijken op de wolken neer alsof we in het vliegtuig zitten.

We kronkelen steeds verder tot de top bereikt is. Het is de Tizi-n Test: de hoogste pas in dit land. Onze hoogtemeter geeft 2.100 meter aan. Het is prachtig weer boven de wolken, maar buiten de auto is het vrij koud. Van bovenaf kan je een groot deel van de gereden route zien en die zetten we op de foto. Als we over de top heen zijn, komen we in een totaal ander landschap. De weg loopt langs een rivier. Alle akkertjes aan de oevers worden benut om er van alles op te verbouwen. We passeren aan deze zijde van de berg vele kleine dorpjes. Dat schiet niet op en daarom is er geen hond die zo naar Marrakesh rijdt, maar dan heb je wel veel gemist. Wij vinden het een van de spectaculairste cols die we ooit hebben gereden, en we hebben er wat gereden! Na uren rijden, kom je toch weer beneden en het laatste stuk gaat rechtuit, zo naar Marrakesh.

Henny stelt voor om met de auto dwars door de stad te rijden, want de camping ligt 12 km ten noorden ervan. Ik vind het een goed idee, maar de straatjes worden steeds smaller en op het laatst rijden we ons helemaal vast. Waar ben je dan? Het ziet hier zwart van de mensen, want er zijn nu heel veel toeristen in verband met de zomerspelen. Marrakesh heeft een stadsmuur van 19 km lang, 2 meter breed en 9 meter hoog. Deze muur omcirkelt de medina in zijn geheel. Om deze indrukwekkende stad te bezoeken, zou je dagen de tijd moeten hebben. Hier is veel te zien, maar helaas, die tijd ontbreekt. Na enige tijd rondrijden en je verbazen over zo’n bruisende stad kom je vanzelf weer op bredere wegen die naar de rand van de stad lopen. Buiten de stad is de camping. Deze is vrij groot en het ziet er best goed uit. Er is een groot zwembad in aanbouw. De betonnen bak is klaar, maar nu de tegeltjes nog…

Zaterdag 22 mei: Marrakesh > Oualidia, 225 km
Op de camping worden verse stokbroden bezorgd en we halen er een op. Het is prachtig weer en na het eten ruimen we alles weer in de Jumpy. We vervolgen onze route over de kaarsrechte weg in de richting van Casablanca. Na enige tijd slaan we linksaf om binnendoor naar de kust te rijden. We rijden alleen maar door landbouwgebied; hier zullen ze echt geen honger hebben! Naast de weg zijn speciale ezelpaden, want de ezels mogen hier niet op de rijbaan.

Na een paar uur komen we in Oualidia aan de kust. Het dorp ligt prachtig aan een lagune. De camping is niet moeilijk te vinden. De slagboom wordt geopend en we zoeken een plaatsje in de schaduw. Die blijken schaars te zijn, hier aan de bloedhete kust. We vinden een plekje en ik monteer de luifel aan de auto als beschutting tegen de zon. Het sanitair is brandhout: als je hier staat te douchen (koud), is er geen afvoer. Het water loopt onder het deurtje door naar buiten en vindt zelf z’n weg. Wat zijn wij eigenlijk moeilijk; zo kan het ook!

Het is halverwege de middag als we naar het strand gaan, een prachtig mooi strand. Een eind verderop lopen ze met zakken vol krabben te slepen. Die worden door een man met een colbertje aan Jan en Alleman verhandeld. Hij schrijft netjes in een boekje wat en hoeveel er naar wie gaat. Ik sta daar natuurlijk bovenop en er wordt gevraagd of ik ook een paar van die dingen wil kopen. Ze hebben er heel veel en ze zijn niet duur: maar 1 dirham. Ik weet niet hoe ik die dingen moet bereiden, dus het lijkt me geen goed idee.

Een stuk verder langs het strand liggen allemaal jongelui te luieren in de schaduw van de vissersbootjes die hier op het strand liggen. Ze wachten, blijkt later, op een bootje dat vanuit zee in aantocht is naar het strand. Het zandstrand is nogal steil. De vissers varen tegen de kant, springen uit de boot en de jongens steken twee grote houten balken door twee ogen van het schip. In een mum van tijd tillen ze met z’n allen het hele schip op het strand. Na enige tijd komt de man met het colbertje naar dit scheepje lopen: hij is de veilingmeester. Op een houten plank leggen de vissers 20 vissen neer. De veilingmeester zegt waarschijnlijk een bedrag, dat hij steeds herhaalt, maar na enige tijd zegt hij dus steeds wat anders en daarna weer wat anders. Ik gebaar naar een jongen die tegenover mij staat of hij de prijs laat zakken. Die jongen legt mij in het Frans uit wat de bedoeling is. Iedereen wil met een vis thuiskomen, begrijp ik. Ineens zegt er iemand “ja” en neemt de hele partij van twintig prachtige, grote tongen mee. Eer de volgende ronde begint, stel ik aan die Franssprekende jongen voor dat ik 50 dirham geef voor twee grote vissen. Iedereen lacht zich kapot, want dat is natuurlijk ver boven de prijs. Het lukt wel: ik krijg twee heel mooie vissen. Ik betaal en Henny en ik staan hulpeloos met elk een vis in onze handen. Het duurt maar heel even tot een andere jongen ze uit onze handen grist en ze weer in de oceaan gooit. Hij pakt zijn mes en zegt dat hij ze wel even voor ons schoon zal maken. Hij verwijdert behendig de ingewanden en trekt in één keer het harde vel ervan af: wat een service! Terug op de camping bakken we de vissen en laten we ze ons smaken. Verser kan het niet!

Even later komt er een omgebouwde autobus de camping oprijden en is het gedaan met de rust: tentjes opzetten, bakken en braden, herrie schoppen, fikkie stoken, muziek maken en laat naar bed. Ze zouden ook nog een dag blijven, dus dat is voor mij een reden om de volgende dag pleite te gaan. Nog steeds hebben we geen rustpauze van een aantal dagen kunnen houden, terwijl ik daar wel aan toe ben. De rest van de route naar het noorden stelt in mijn ogen niets meer voor, want steden als Casablanca en Rabat staan niet op mijn verlanglijstje. Ik stel voor dat we morgen via de grote weg naar het noorden stuiven, naar de laatste camping in Asilah. Overmorgen kunnen we dan oversteken naar Spanje en doorrijden tot Mazaron. Daar is een camping waar het heerlijk toeven is.

tekst en foto’s: Visa GTI 115

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 10

De Marokko-reis van Kees “Visa GTI 115” nadert zijn einde. We rijden de laatste volledige etappe in Marokko, beleven zenuwslopende grenscontroles met veel theater, halen op het nippertje de veerboot naar Spanje en gunnen de Jumpy daar op een mooie camping eindelijk een weekje rust.

Zondag 23 mei: Oualidia > Asilah, 483 km
Als we ontbeten en de luifel opgeborgen hebben, gaan we op pad. Vanuit het dorp aan zee eerst naar boven naar de kustweg en dan verder noordwaarts langs die kilometerslange lagune. De kustweg is prachtig met allemaal dorpjes waar ze weer van alles langs de weg verkopen. In de verte ligt de grote stad El-Jadida. Dit is een stad met veel industrie en een overslag vanuit de fosfaatmijnen naar de zeeschepen: zo te zien een ongezonde omgeving. Vanaf deze stad loopt er een grote weg naar het noorden. Voor Casablanca is de oprit naar de snelweg. Deze is nagelnieuw en bespoedigt de reis enorm. Om ons heen alleen maar landbouw en in het algemeen toch wel een westerse uitstraling. Ook westers zijn de in groten getale aangeschafte laserguns. Overal zie je de plaatselijke politie ermee spelen. Rij in dit land dus nergens te hard, of je bent de klos. Voorbij Larache is het voorlopig einde tolweg, maar deze wordt in de toekomst doorgetrokken tot aan Tanger: daar zijn ze druk mee bezig. Wij slaan af richting Asilah. Het is nog vroeg in de middag als we aankomen. We kiezen nu de camping naast die van de eerste overnachting. Deze is veel mooier en door het geweldige weer hebben we geen bungalow nodig, terwijl ook die hier veel mooier zijn. We vinden een mooi stekkie in de schaduw.

Aan het eind van de middag lopen we langs het strand naar het schilderachtige stadje Asilah, dat in Griekse wit-blauwe kleuren geschilderd is. In een winkeltje weten we nog twee flessen wijn te vinden: lekker voor straks bij het eten. Op de camping kijk ik eens in de portemonnee en ik heb nog 400 dirham over, zo’n 40 euro. Thuis had ik 700 euro gewisseld. Het is niet te geloven dat we daarmee een ronde van ruim 4.500 km door Marokko hebben afgelegd. We hebben met onze HDi-diesel zo’n 14 kilometer op een liter gereden: niet slecht, dacht ik zo. Op deze laatste avond in Marokko eten we in het restaurant van de camping een gerecht uit de tajine.

Maandag 24 mei: Asilah MA > Mazaron ES, 575 km
We gaan vroeg uit de veren, naar de haven van Tanger voor de overtocht naar Algeciras in Spanje. Zoals elke dag een verrassing was, is dat nu ook zo. In de haven staan al diverse auto’s en autobussen te wachten voor de overtocht. Dat is op zich niet zo erg, alleen zitten in een bus op z’n minst 45 man. Ook nu weer storten diverse figuren zich op onze auto en plakken een volgnummer op onze voorruit. Ze willen alles voor je regelen en opnieuw voelen we ons hoofdrolspelers in een geweldig toneelstuk.

Het verzekeringspapiertje moet gecontroleerd worden en voorzien van een stempel en een handtekening. Ook de paspoorten moeten worden voorzien van een stempel. Iedereen spant weer met elkaar samen. Ik ben niet zo’n meegaand type, maar zonder hun hulp sta je hier na vele uren nog. Als ik mee naar het kantoor ga, staat daar een rij van honderden mensen te wachten op dat felbegeerde stempel. Als ik er iets voor over heb, kunnen ze wel wat regelen. Ik vraag in hoeveel tijd ze alles kunnen regelen en ze noemen me een onmogelijk korte tijd. Ik bied 10 euro. Nog voor ik bij mijn auto terug ben, heb ik de paspoorten met de benodigde stempels terug. Voor mij hadden ze het stempeltje zelfs in hun broekzak. Nadat ik alles gecontroleerd heb, betaal ik 10 euro en krijg één paspoort. Twee paspoorten is 20 euro; de rakkers! Ik betaal en er is ineens vrij baan naar de douane, die alles bij iedereen binnenste buiten keert, vooral bij Marokkanen en bij autobussen. Bij ons gaan alleen de deuren even open en dicht, en rijden maar weer.

Dan sta je nog steeds niet aan dek. Alle buspassagiers zijn al met hun bagage aan boord, dus die bussen gaan voor. De schepen zijn niet al te groot en ik bespeur dat Marokkanen worden voorgetrokken. Er blijven steeds minder plaatsen over, dus ga ik ook maar wat schelden en voordringen, en kan nog net aan boord. We kunnen niet eens normaal de autodeuren openen om uit te stappen. De laadklep moet weer even open om ons om de auto te laten lopen, zodat we naar boven kunnen. Autoferry’s, waar dan ook: het is er altijd een puinhoop. Het is toch prettiger om hier aan dek te staan in plaats van op de kade op de volgende boot te wachten.

De overtocht duurt vanuit Tanger ruim twee uur. Als de boot aangemeerd ligt, ben je er nog niet af, zeker niet als je helemaal achterin staat. Daarna aansluiten in een rij voor de douane. Deze gasten hebben niet bepaald de vrolijkste uitstraling en ook zij willen weer in de auto rondkijken. Hier eenmaal voorbij, voeg je je in het verkeer van Algeciras, richting snelweg naar het noorden. Zo passeren we vlot steden als Marbella, Malaga en Granada. Bij de afslag van Totana gaan we richting de kust, naar de camping bij Mazaron, waar we jaren geleden ook al eens waren. Die geeft ons het juiste vakantiegevoel. Als we aankomen, krijgen we een prachtige plaats, waar we de tent en de luifel opzetten. We bezoeken eerst een supermarkt voor onze broodnodige inkopen en vullen de rest van de tijd met nietsdoen aan de rand van een echt zwembad. Het is hier geweldig!

Dinsdag 25 mei – dinsdag 1 juni: Mazaron
We houden vakantie en doen alleen de hoogstnoodzakelijke dingen. Na een aantal dagen begint het toch te kriebelen: er moet weer wat gebeuren. Ik stel voor om niet over die verschrikkelijke snelweg verder terug naar Frankrijk te rijden, maar achterlangs en binnendoor.

tekst en foto’s: Visa GTI 115

van de voorpagina

Per Jumpy door Marokko 11

Deze elfde en laatste aflevering van het Marokko-verslag van Kees “Visa GTI 115” speelt zich helemaal niet meer in Marokko af, maar voert ons van Spanje via Andorra en Frankrijk terug naar Amsterdam. Kees blijft Kees, dus het volgende auto-avontuur wordt al gepland voor dit ten einde is.

Woensdag 2 juni: Mazaron > Lerida, 665 km
Gisteren hebben we de tent al afgebroken en het meeste ingepakt. We rijden weer in de richting van de autosnelweg, maar gaan deze niet op. We rijden zo’n 100 kilometer vanaf de kust het land in en dan naar het noorden. We rijden door een schitterend landschap, waar vrijwel geen toerist komt. We schieten niet erg op, maar we zien wel een ander deel van Spanje. In de bergen komen we diverse wegopbrekingen tegen, waardoor we moeten omrijden, maar dat is geen straf. Vanaf de talloze passen genieten we van geweldige uitzichten. Een eind voor Lerida is een gigantisch stuwmeer met water uit de rivier Ebro. Daaraan is de camping gelegen waar we overnachten.

Donderdag 3 juni: Lerida ES > Belcaire FR, 355 km
We gaan dwars door de Pyreneeën, via Andorra. Hier waren we nooit eerder, dus dit is een mooie gelegenheid om dat te doen. Eerst zoek ik op de kaart een paar spectaculaire cols op: we zijn er nu toch. Dat zorgt voor veel oponthoud, maar ook dit stuk zullen we niet snel vergeten, zo mooi. We komen vanzelf weer op de rode weg die ons door Andorra zal voeren. Andorra is een drukke toestand, omdat ze overal met de wegen bezig zijn. Na de stad krijg je een prachtige weg over de Pas de la Casa op 2.407 meter. Die is helemaal wit van de sneeuw. Ook de afdaling is een belevenis; die hadden we niet willen missen. We komen uiteindelijk uit in Ax-les-Termes. Hierna volgt nog de Col de Chioula op 1.431 meter, waarna we in Belcaire op de prachtige Camping Municipal belanden. Hij is pas sinds 1 juni open en er staat geen sterveling. We zijn hier nog steeds op 1.000 meter; de zon schijnt, maar als die ondergaat, wordt het koud. Na een wandeling steken we in het recreatiegebouw de openhaard aan. De beheerder had reeds hout klaargelegd. Later zitten we met een Duits echtpaar en een fles wijn rond deze open haard en wordt het voor ons doen toch nog laat.

Vrijdag 4 juni: Belcaire > Buis-les-Baronnies, 390 km
Ontbijten doen we buiten in de ochtendzon: het kan niet beter. We maken gebruik van het geweldige sanitair en verdwijnen weer. Ook nu weer een heel stuk binnendoor, zodat we bij Béziers de autoroute op kunnen. Eenmaal op snelheid, ben je vlug bij Orange, waar we er weer af gaan. Het is tegen vieren als we bij de Bar des Passions aankomen. Michel is blij dat hij ons weer terugziet. Wij geven hem voor zijn goede zorgen voor de Alpine een origineel Marokkaans cadeau: een tajine. Hij kijkt van “Wat moet ik daar nu mee?”, maar zijn dochter vindt het “echt geweldig” en weet ook wat je ermee kan doen, gelukkig maar. We krijgen de sleutel van een huis in de straat achter de bar voor de overnachting. Ook de Alpine kijkt weer vriendelijk bij het zien van zijn ouders. Heerlijk eerst in de bar wat drinken en daarna eten in het piepkleine tapasrestaurantje in de stad. En dan naar bed, want ik wil morgen echt vroeg weg.

Zaterdag 5 juni: Buis-les-Baronnies FR > Amsterdam NL, 1.160 km
Om kwart voor zeven zit ik in de bar. Michel zorgt voor twee grote bakken koffie en twee sandwich jambon-beurre. Aan de bar zitten nog meer vroege vogels, die allemaal even helpen de autotrailer met de Alpine achter de Jumpy te duwen. Ik hoor Michel nog tegen die gasten zeggen dat ik helemaal autogek ben, waarop ik zeg dat de Alpine maandag, dus over twee dagen, andere achterveren, schokbrekers en wielen krijgt om donderdag weer zijn rondjes op Zandvoort te rijden. Ik zie ze allemaal denken dat ik niet normaal ben en misschien hebben ze wel gelijk, maar ik vind: “Het verveelt nooit!” Het is kwart over zeven als we Buis verlaten: op naar huis! Eén tankstop en twaalf uur later staat de Alpine in de garage.

tekst en foto’s: Visa GTI 115

Kees, Hennie, de Jumpy en de Alpine zijn weer thuis. Heel hartelijk dank voor dit bijzondere avontuur. Ik vond het een eer om al die verhalen over douaniers, diepe kloven, hoge passen, sprinkhanen en schapenvlees op de voorpagina te mogen zetten!

Was leuk om te lezen en voor ons gedeeltelijk herkenbaar.

Adri

Rens, zoals altijd bedankt voor je inzet en je hulp

om het een en ander weer tot een mooi geheel te maken.

En wat je ook siert is dat je ook open staat voor andere auto’s

waar geen chevron op staat.

En ook daar heb ik nog wel tientallen verhalen over.

Ja en die laatste foto daar moet ik niet te lang naar kijken.

Die heeft tenslotte 25 jaar van mijn leven en autohobby bepaald.

En hem nog tegen komen..!! ‘Nee’, het kenteken is ingeleverd bij de ‘RDWee’.