Rijden met de nieuwe C5 Aircross: net zo comfortabel als de C5X?

Het is geen geheim dat Citroën de nieuwe C5 Aircross niet alleen als opvolger ziet voor het uitgaande model, maar op termijn ook als vervanger voor de C5X. Dat betekent dat Citroëns topmodel straks geen berline meer is, maar een SUV. Daar kunnen we vanalles van vinden, maar laten we eerst eens kijken hoe die nieuwe C5 Aircross nou eigenlijk rijdt.

Met de C5X heeft Citroën nooit echt het succes gehad waar men op hoopte, misschien wel omdat deze auto een beetje een mix is van allerlei carrosserievormen en daardoor tussen wal en schip valt: het is geen echte SUV, geen echte sedan, geen echte break… Daarom gooiden de Fransen het ditmaal over een andere boeg en maakten ze van hun nieuwe vlaggenschip gewoon een auto waar de markt om vraagt: een grote SUV.

Binnen de beperkingen van de Stellantis-platforms (waardoor veel technische keuzes en afmetingen vooraf al vastliggen) slaagde Citroën erin om de nieuwe Aircross toch een eigen gezicht te geven. Met name schuin van achteren gezien, waar de achterlichten als een soort vleugels uitsteken, is dat goed gelukt. Volgens Citroën verbeteren deze ‘light wings’ de luchtstroom rond de carrosserie en levert dat een paar kilometer extra actieradius op. Een bewering die het ongetwijfeld goed doet op feestjes. Bij een opvallende auto hoort ook een opvallende kleur, en daarom is het jammer dat de knalgroene introductiekleur niet leverbaar wordt. Second best is wat mij betreft het chique Eclipse Blue, in combinatie met de 19 inch Moondust-velgen.

Op technisch vlak heb je drie keuzes: een 145 pk sterke mild hybrid; een plug-in hybrid met een vermogen van 195 pk en een volledig elektrische versie van 210 pk. Die laatste heeft een rijbereik van 520 kilometer. Wie dat niet genoeg vindt kan begin 2026 ook een long range versie bestellen, die 20 pk meer vermogen heeft en tot 680 km ver komt. Een diesel is (uiteraard) niet te krijgen.

Bij de persintroductie afgelopen week was de mild hybrid afwezig, maar kon ik wel een paar uur met de plug-in hybrid en de long range elektrische versie rijden over een gevarieerd parcours: stad, binnenweg, snelweg… Daarbij laat de nieuwe C5 Aircross zien dat Citroën het woord ‘comfort’ nog altijd hoog in het vaandel heeft staan. Het valt direct op dat de Aircross qua stoelen, vering en demping heel dicht in de buurt komt van wat de C5X te bieden heeft. Daarmee kun je Citroëns nieuwe topmodel als een van de meest comfortabele auto’s op de markt bestempelen. Ook op de slechte wegen die tijdens de introductie onderdeel waren van de aanbevolen route, slaagde de Aircross erin om de meeste drempels en kuilen moeiteloos tot acceptabele oneffenheden te reduceren. In tegenstelling tot de C5X, die een actief veersysteem heeft dat in de sportstand stugger wordt, werkt de vering van de C5 Aircross volledig mechanisch en is het systeem dus altijd even zacht. De stoelen zijn, net als bij de C5X, gevuld met schuim van verschillende hardheden wat voor een goede ondersteuning zorgt, ook bij wat langere ritten. De voorstoelen zijn wel een stuk uitgebreider instelbaar en daarnaast voorzien van verwarming, ventilatie en massagefuncties. Fijn is ook dat de zijflanken van de rugleuning instelbaar zijn, waarmee de stoel je rug als het ware vastpakt.

Voor de rijbeleving maakt het overigens wel uit met welke versie je onderweg bent: de long range elektrische Aircross weegt namelijk mede door zijn grotere batterijpakket bijna 2150 kilo (ik vond destijds als jochie van 10 jaar oud onze BX 16 TRI Break van 1000 kilo al onvoorstelbaar zwaar) en dat is 300 kilo meer dan de hybrid. Dat gewichtsverschil is uiteraard merkbaar tijdens het optrekken, rijden, remmen en sturen. Je hebt toch het gewicht van een halve 2CV extra bij je en dat maakt de elektrische Aircross wat minder dynamisch dan de plug-in hybrid, die wat lichtvoetiger aanvoelt. Wel fijn is dat je in de elektrische Aircross drie standen hebt om de sterkte van het regeneratief remmen in te kunnen stellen. De plug-in hybrid heeft slechts één stand die soms net niet fel genoeg is, zodat je af en toe toch de rem ook even nodig hebt.

De aandrijflijn doet zijn werk in alle rust. De automaat schakelt nauwelijks merkbaar en alleen bij stevig accelereren laat de benzinemotor van de plug-in hybrid zich even horen. Bij rustig rijden is de C5 Aircross een heel stille reisgezel, want ook wind en bandengeluid blijven goed buiten de deur. Qua prestaties liggen beide modellen op hetzelfde niveau, alleen op papier zie je kleine verschillen: de elektrische versie mag wat minder kilo’s trekken, de sprint van 0-100 verloopt iets trager en de topsnelheid is begrensd. Ook qua prijs liggen ze dicht bij elkaar: de plug-in is ongeacht de uitrusting die je kiest, altijd 200 euro duurder dan de elektrische. Die prijzen zijn trouwens behoorlijk scherp: de Citroën C5 Aircross heb je al vanaf net geen 38.000 euro en dat zo’n 3 tot 5 duizend euro minder dan een Opel Grandland of een Peugeot 3008. Natuurlijk zijn er verschillen in uitrusting, maar hoe dan ook kun je er niet omheen dat Citroën met de C5 Aircross voor een heel aantrekkelijke verkoopprijs heeft gekozen.

Vergeleken met zijn voorganger groeide de C5 Aircross 15 centimeter in de lengte en nam de wielbasis 6 centimeter toe. Die extra lengte komt volledig ten goede aan de passagiers achterin, du nu net zoveel beenruimte hebben als in een C5X. En ook aan hoofdruimte is geen gebrek, wat je met de aflopende daklijn niet zou verwachten. Die daklijn verstoort trouwens ook het zicht naar achteren niet.

Het dashboard doet met zijn horizontale lijnen wat denken aan dat van de C3, maar ademt wel meer luxe. De eyecatcher is het grote, verticaal geplaatste scherm dat Citroën het ‘waterfall touchscreen’ noemt omdat het inderdaad als een soort waterval van het dashboard af loopt. Het scherm is goed gepositioneerd, spiegelt niet en de menustructuur is goed te begrijpen. Onder het scherm zit een rijtje fysieke knoppen, maar de bediening voor de verwarming en ventilatie gaat via het scherm. Gelukkig staan de knoppen wel altijd in beeld, zodat je niet in een of ander submenu hoeft te graven om de airco aan wilt zetten. Het valt trouwens op dat chroom of andere glimmende accenten ontbreken in het interieur, evenals leren bekleding. In plaats daarvan levert Citroën het milieuvriendelijkere ‘premium kunstleer’. Weer iets om punten te scoren op die verjaardag, evenals het feit dat in de opbergbakken in de portieren restmateriaal uit Franse wijngaarden is verwerkt.

Met de nieuwe C5 Aircross heeft Citroën al met al een sterke aanbieding in huis. Het design is modern, met opvallende details zoals de achterlichten die als kleine vleugeltjes uit de carrosserie steken; de prestaties zijn op niveau en het interieur is ruim. De belangrijkste troeven zijn de scherpe prijs en natuurlijk het hoge comfortniveau. Met name op dat laatste punt maakt Citroën niet alleen een stap voorwaarts vergeleken met uit uitgaande model, maar is de C5 Aircross wat mij betreft ook een waardig opvolger voor de C5X.

Tekst & foto’s: Thijs van der Zanden, citrovisie.nl

Wat vind jij van de nieuwe C5 Aircross? Vertel het ons in dit draadje!

Ondergedompeld in: POSTCARDS (1) - La France des trentes glorieuses en cartes postales

Daar zit je dan, tijdens de natte winterdagen bij de kachel. Met een warm drankje in de hand eindelijk de tijd om te dromen over klassiekers. Vanwege het druilerige weer ben je al tijden geen interessante auto’s tegengekomen, maar gelukkig is daar het boekje POSTCARDS van Erik Verhaest alias M. Carpedi. Het boek werd voor ons gelezen door medeforumer MiGS.

Dit staat vol met ansichtkaarten uit de jaren ’50 ’60 en ’70, met het symbool van nieuwverworven vrijheid er pontificaal op: de auto.
Nu wordt een dergelijk boekje vaak weggezet als “leuk voor de koffietafel” en ik kan niet ontkennen dat me dat ook door het hoofd schoot. Me nog niet bewust van de reis die ik zou gaan maken begon ik te bladeren en te lezen. Nou, je kunt je volledig kunt verliezen in deze verzameling! Het is veel meer dan een prentenboekje om terloops door te bladeren.

Wat opvalt is de over het algemeen goede kwaliteit van de foto’s en de in drie talen toegevoegde begeleidende tekst bij iedere prent. De tekst geeft voldoende informatie over de omgeving en de types en laat daarbij veel ruimte voor eigen ontdekkingen.

Al bladerend verdween ik in het eerste konijnenhol, of moet ik zeggen eendenkooi: Hoeveel oer-eenden komen er langs in het boek? Dat zijn toch vaak de meest sfeervolle foto’s: in zwart-wit, met de Eend op de 125mm banden, met zelfmoorddeuren, ribbelkap en canvas kofferdeksel. Best veel plaatjes worden ermee opgeleukt!

Het tweede konijnenhol was de jaren ’70, het einde van de glorieuze opbouwperiode, het decennium waarin men de heilige koe in een ander daglicht begon te zien. Toch zijn er met enig zoekwerk toch best wat foto’s die uit die periode moeten zijn, gezien de introductie van de modellen die erop staan.

De volgende obsessie werden de QR-codes, dat is echt fantastisch. Bij de meeste foto’s is de locatie en standpunt van de fotograaf opgezocht die je zo makkelijk kunt bezoeken via Google Maps. Uren kijkplezier erbij: wat is er allemaal wel en niet veranderd? Je leert bovendien mooie stukjes van het land kennen. Zo was de onderlopende weg naar Mont St. Michel mij bekend, er is er óók een naar het Île de Noirmoutier. Een bezoek waard als je richting Nantes gaat.

Al met al vind ik dit boekje een echte aanrader, het combineert geschiedenis met bruikbare kunst en geografie.

PostCARds (1) door M. Carpedi is een uitgave van Citrovisie, telt 160 pagina’s, kost €23,95 en is voorzien van tekst in Nederlands, Engels en Frans. Het boek is hier te bestellen.

Reageren op dit artikel mag in dit draadje

Tekst: MiGS, foto’s: Citrovisie, streetview-foto Google Streetview

Raid Arctique - Compiègne naar Les Champs-Elysées

Een zonovergoten finish in hartje Parijs.

Na een zeer gezellige avond vertrekken we rond 08:30 bij het hotel in Compiègne. Het is een kleine 60 kilometer rijden naar de bezienswaardigheid van vandaag: niet het Conservatoire, maar het Musée de l’Air et de l’Espace! Aanvankelijk wilden we het Conservatoire bezoeken (nu we er toch zijn), maar helaas kregen we te horen dat het Conservatoire dan al permanent gesloten zou zijn. Derhalve werd een alternatief gezocht en gevonden in het lucht- en ruimtevaartmuseum in Bourget. En daar waren we blij mee! Want in tegenstelling tot een loods met auto’s zij-aan-zij geparkeerd met matige verlichting en de sfeer van een shady industrieterrein, kwamen we in een prachtig museum!

Het museum is gesitueerd op het terrein van het oude vliegveld Le Bourget en het hoofdgebouw is werkelijk prachtig. Voor zowel liefhebbers van vliegmachines als van architectuur is het een absolute aanrader. De verzameling is enorm met veel bijzondere vliegtuigen en onderdelen daarvan. Ook voor de ruimtevaartliefhebber is er veel te vinden. Zeker het benoemen waard: twee Concordes, waarvan één een prototype. Sweet!

Er was een georganiseerde lunch in het restaurant van het museum en daarna werd het tijd om de laatste etappe te rijden: naar de Champs-Elysées. Er was wel een kleine uitdaging: wegens een of ander sporttoernooi waren niet alle wegen in Parijs berijdbaar. Het bleek dat er op de Périphérique altijd één baan vrijgehouden werd, wat resulteerde in nog meer verkeer op de overige rijbanen.

Avenue Foch werd uiteindelijk zonder problemen bereikt en daar werd verzameld door de groep. Hier merk je dat Parijs wel degelijk rekening houdt met Citroën-rijders: naast de breed opgezette Avenue Foch is er aan weerszijden een zeer brede strook gravel waar je in alle rust reparaties kan uitvoeren en waar motorolie eenvoudig kan weglopen.

De Champs-Elysées is niet volledig berijdbaar, dus het plan is als volgt: twee aan twee rijden we naar de Arc de Triomphe, slaan af richting de Champs-Elysées en rijden die af tot we niet verder kunnen. Omkeren, ererondje rondom diezelfde Arc en dan weer naar Avenue Foch. Gezien de alom aanwezige Gendarmerie wordt met klem geadviseerd om het claxon niet te gebruiken.

Iets wat een aantal deelnemers niet lijkt te begrijpen, en dus rijden we in een grote groep, hier en daar claxonnerend, op naar de Arc de Triomphe. Zij aan zij rijden we over de Champs-Elysées en de CX-en worden links en rechts herkend door omstanders. We krijgen duimpjes van de aanwezige gendarmes, de zon schijnt en we genieten volop van dit geweldige moment. Na het paraderen met onze Franse veren verzamelen we weer op Avenue Foch. Dit is dan toch écht het einde. Er wordt gelachen, geknuffeld en handen worden geschud. We zeggen gedag en vanaf hier rijdt ieder voor zich weer naar huis.

Na dit prachtige slotakkoord kunnen we niet anders stellen dan dat de Raid Arctique 2024 een groot succes was. Een heerlijke groep mensen van diverse pluimage die een week lang tot elkaar groeide en een geheel werd. Het rijden was heerlijk, de sfeer was goed en laten we wel zijn: voor auto’s die bijna 50 jaar zijn, ging het helemaal niet gek! Wát reden ze goed en hoe hebben we in een week tijd laten zien hoe Franse elegantie nog altijd relevant kan zijn.

Helaas is er ook een verdrietige mededeling te doen: Jan Petersen, een van onze Raiders en op dit forum bekend als JP21, is helaas begin december overleden. Jan en zijn vrouw Trude hebben meerdere malen deelgenomen aan door het forum georganiseerde ritten, zoals de Alpenrun in 2015 en de Harzrun in 2017. We wensen de nabestaanden alle sterkte toe bij zijn overlijden.

Rest mij als verteller van dit avontuur niets anders dan alle deelnemers te bedanken voor hun inzet, Anne en Egbert voor hun tijd en kunde en natuurlijk ook mijn mede-organisatoren Peter, Corstiaan en Branko voor dit mooie avontuur. Uiteraard ook een hartelijke dank voor hen die achter de schermen hebben meegewerkt aan het mogelijk maken van: zoals Leontien, Job en Johan voor het inspecteren van de auto’s, de leden van het CX-clubmagazijn voor het beschikbaar stellen én uitzoeken en indelen van alle reserve-onderdelen, de organisatie van de lunchstop bij Simpelveld, sponsoren, enzovoorts.

Op persoonlijke noot bedank ik met diepe buiging mijn vriendin, die mij gunde deze rit te rijden. Dat, terwijl ik net voor de tweede keer vader was geworden en haar achterliet met een stuiterbal van 4 en onze dochter die nog geen 3 maanden oud was. Topwijf.

Topavontuur.

Top auto!

Reageren op dit artikel kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: Diverse Raiders

Raid Arctique - Wesseling naar Compiègne.

Vier landen tijdens een enerverende dag vol bijzondere momenten.

Na een avond met lekker eten, drank en veel lachen is de Duitsche Dramabahn goed naar de achtergrond gedrukt. De rit van Wesseling naar Compiègne is er een die origineel niet in het routeboek zat. 50 jaar geleden, maar ook bij de versie van 10 jaar terug, werd Citroën aan het Place d’Yser in Brussel nog aangedaan. Het iconische pand is echter niet meer in gebruik als zodanig, derhalve voegt het weinig toe om daar te stoppen. En laten we wel zijn: niemand rijdt voor z’n lol door Brussel heen.

In de ochtend rijden we een kleine 40 kilometer naar de eerste bijzondere bezienswaardigheid: de Bruder Klaus Feldkapelle. Deze stop was 50 jaar terug niet in de route opgenomen, de kapel bestond toen nog niet. 10 jaar terug is er echter wel op deze plek gestopt: een van de organisatoren, Joost Hovenier wilde dit bijzondere bouwwerk met de groep delen. Joost was architect, CX- en kunstliefhebber. Was, want Joost is helaas in maart 2016 overleden. Tijdens het bezoek aan de Feldkapelle werd er met enige woorden door forumlid Citrohenno stilgestaan bij Joost.

Na deze indrukwekkende stop een korte rit naar.. een parkeerplaats nét over de grensovergang bij Langveld. Vanaf hier reden we in een treintje naar Simpelveld, alwaar bij het historische station van de Miljoenenlijn een lunch was georganiseerd door de Citroën CX club. Dankzij strak organisatiewerk werd het ons mogelijk gemaakt om de CX-en te parkeren op het middenperron, zodat een prachtige lineup gerealiseerd kon worden! De ontvangst was meer dan hartelijk: tot nu toe werden we niet eerder met zo’n daverend applaus opgewacht!

Voor de clubleden was er een behendigheidsparcours uitgezet en een tourrit, voor ons allen een prima lunch en met een stralende zon was dit simpelweg genieten in Simpelveld. Alle CX-en stonden prachtig op het perron, het historische fotomoment werd alleen verprutst doordat iemand van A t/m ZX markt volledig zonder overleg potsierlijke flyers onder de ruitenwissers had gestoken. Nou, dank je wel.

Na afloop werden we uitgezwaaid en om het evenement nog meer luister bij te zetten lieten Paul en Edwin (ja, bestuursleden van de CX club) de koppelingskabel van hun CX breken, zodat de ANWB op deze mooie locatie in actie kon komen. Prachtig, wat zij over hebben voor de show! Een stukje bol-pijl route volgde, waarna we België inreden richting het zuiden. Het stukje bol-pijl was natuurlijk om ons op te warmen: we moesten Liège passeren met al z’n Belgische logica.

Eenmaal voorbij Luik hadden we probleemloze route tot onze eindbestemming van de dag: Compiègne. Ook hier een wijziging ten opzichte van de originele route, gezien de Olympische en Paralympische Spelen was het schier onmogelijk om een hotel voor onze groep te vinden dichter bij Parijs. ‘s avonds was er op loopafstand een klein restaurant alwaar het laatste avondmaal van de groep plaatsvond met typisch Franse gerechten: ja, er zijn mensen die andouillette hebben geprobeerd. Na het diner nam Corstiaan het woord om aan alle deelnemers een oorkonde van deelname uit te reiken, gevolgd door drank en een verfrissende regenbui. Lekker slapen.

Reageren op dit artikel kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: Diverse Raiders

Raid Arctique - Kiel naar Wesseling

Duitsland - Overbruggingsland.

De overtocht met de nachtferry is probleemloos en in de ochtend komen we aan in Kiel, het noorden van Duitsland. Na het offboarden verzamelen we op een parkeerplek waar, hoe kan het ook anders, wat reparaties plaats vinden. Dit was, helaas, een van de twee hoogtepunten van de rit van vandaag. De andere is de aankomst.

Want vandaag is een overbruggingsrit. Een saaie, wel te verstaan. We rijden van Kiel naar Wesseling, een tocht van zo’n 525 kilometers over Duitse snelwegen. Grauzone.
Onderweg passeren we de historische Baustelle bij Hamburg: wegwerkzaamheden die al zó ontzettend lang bezig zijn dat tegen de tijd dat het af is, ze opnieuw kunnen beginnen. In ons hoofd klinkt de beroemde uitspraak van Merkel: “Wir schaffen das!”, nou dat ging waarschijnlijk niet over de werkzaamheden bij Hamburg. We hebben medelijden met onze Oosterburen en vervolgen onze weg. Vanuit historisch perspectief is het logisch om deze route te rijden, maar voor de lol doe je het niet.

We naderen onze eindbestemming. We rijden door het industriële gebied ten zuiden van Keulen. Het hotel is er een uit vervlogen tijden en ademt gelukkig nog die sfeer uit. De kamers zijn ruim met een bijzonder hoog plafond. Head room. Heerlijk.

Leuk is dat een organisator van de vorige Raid Arctique ons opwacht bij het hotel: Rens Korevaar. Geheel in stijl komt hij met een Mercedes waarvan de stoffen bekleding na 40 jaar nog wél heel is. Ook top: leden van CX-Stammtisch Köln zijn naar het hotel gekomen om ons welkom te heten! Een waar warm ontvangst na een kille rit.

Reageren op dit topic kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: Diverse Raiders