home » Citroen Nieuws » Citroen 2CV » Het rode eendje gaat op winterreis

Het is al maart en je wilt een weekje gaan toeren. In Engeland is het altijd mild en in Frankrijk zal de lente ook niet langer op zich laten wachten, dus je besluit je eendje te nemen. Dit heeft weliswaar geen verwarming, maar dat kan je niet deren. Tot het rode eendje door zwaar winterweer moet ploeteren, dan wordt het een ander verhaal. Martijn “CitroenAZU” vertelt.

We zijn begonnen in Reims, waar op 9 en 10 maart de bekende oldtimerbeurs werd gehouden. Dit is altijd een leuke beurs waar genoeg te zien en te vinden is. Hierna zijn we nog even doorgereden naar het oude circuit van Reims in Gueux. Het circuit is een fijne locatie voor foto’s met al die oude reclamebeschilderingen op de renstallen en de tribunes. De volgende dag hebben we het automobielmuseum in Reims bezocht. Dat is zeer de moeite waard, al was het alleen maar om die leuke 2cv te zien met speciale carrosserie van ANTEM, getekend door Charbonneux.

Hierna zijn we heerlijk binnendoor gereden naar Arras. Inmiddels was het begonnen een beetje te sneeuwen. Ik had me nog zo voorgenomen nooit met het rode eendje de pekel in te gaan! Vooralsnog ligt nergens zout op de weg. De dag na Arras willen we naar Duinkerken rijden, om de dag daarna in Calais de Eurotunnel naar Engeland te nemen. Het is echter gestopt met zachtjes sneeuwen en het waait nu ook behoorlijk. In een mum van tijd wordt het overal spiegelglad. Het eendje houdt zich kranig en ik kom overal zonder problemen omhoog. ’s Avonds in Arras maken we ons toch wel zorgen om de reis van morgen.

Wanneer we ‘s ochtends wakker worden, is alles wit. We worden gewekt door de geluiden van mensen die auto’s proberen uit te graven. We horen sneeuwscheppen en het gassen van auto’s. Onze iPad vertelt ons dat op de voorgenomen route alles vaststaat, maar we moeten verder. Omdat de N- en D-wegen niet meer berijdbaar zijn, besluiten we de autoroute te nemen. Gelukkig hoeven we de eend niet uit te graven: tot grote verbijstering van de sneeuwscheppende automobilisten rijden we in een keer weg vanuit het parkeervak. Met genoeg eten, drinken, dekens en extra benzine bij ons kunnen we het eendje netjes tussen alle gestrande auto’s en vrachtauto’s doorrijden en dat gewoon op de originele ‘Michelin X’-banden. Als ik dit allemaal van tevoren had geweten, had ik voor vertrek wel degelijk de Michelin-winterbandjes gemonteerd.

Het gaat goed tot 25 km voor Lille. Ineens staat de A1 muurvast. Dat blijft zo voor iets meer dan een uur. Dan beginnen we weer langzaam te rijden via n strookje. We rijden langs sneeuwmuren van anderhalve meter hoog! Een politieagent is de snelweg met de hand sneeuwvrij aan het scheppen, waarvoor hulde, en langzaam rijden we verder. Daarna draaien we de A16 op naar Duinkerken en ook daar valt het verkeer stil vanwege gestrande, geslipte auto’s en sneeuwduinen. Hier duurt het meer dan vier uur voordat we weer langzaam verder kunnen. In onze 2cv zonder verwarming hebben we al die tijd geen kou gehad en zelfs een half boek uit kunnen lezen met wat te eten en te drinken erbij. Maar goed, na meer dan zeven uur komen we aan in het hotel in Duinkerken. Daar horen we dat ongeveer heel Frankrijk vaststond en achteraf bleek dat veel mensen de nacht op de autoroute hadden doorgebracht. Dan mochten wij met die vijf uurtjes echt niet klagen.

De dag erna rijden we naar de Eurotunnel en dat gaat goed. We zien wel wat sneeuw, maar zijn ruim op tijd voor de trein. We hebben er zelfs een eerder genomen. Als we in Engeland aankomen, ligt ook daar een hoop sneeuw en staat er een file richting Frankrijk. Pas wanneer we 35 km ver Engeland ingereden zijn, houdt de vrachtwagenfile op. De bestemming is Londen, de Royal Albert Hall om precies te zijn. Ik had mijn vriendin voor haar verjaardag een kaartje gegeven voor haar jeugdidool, Olivia Newton John. Niet mijn cup of tea, maar zij was er helemaal blij mee! We hebben genoeg tijd over om wat rondjes door Londen te rijden. We zien de Tower Brigde, het oude Michelin Tyre Co. building en de markante Battersea powerplant, afgebeeld op de hoes van het Pink Floyd album ?Animals’.

Aangekomen bij de Royal Albert Hall, zijn we eigenlijk nog drie uur te vroeg. We mogen pas om 18 uur parkeren op het terrein van het naastgelegen college. We rijden toch maar richting slagboom, waar een gitzwarte Afrikaan in het portiershokje zit te wachten. Het eendje tovert een grote glimlach op zijn gezicht: zijn vader had er vroeger net zo een gehad! De lach wordt steeds breder en de slagboom gaat omhoog! Onze magen waren al wat gaan knorren. We zien de kantine van het college pal tegenover waar we de eend hebben geparkeerd. We zijn dan wel geen studenten maar we wagen de gok toch maar. Geduldig sluiten we in de rij studenten aan. “Helaas niet tegen studententarief”, verontschuldigt de caissière zich. Toch heb ik voor 88 pence een flink bord Chili Con Carne die heerlijk smaakt. Zo goed dat ik nog een tweede bord ben gaan halen. Ik vraag me af wat een student dan nog moet betalen. Na het concert rijden we via Big Ben en Londen Eye terug naar het hotel, maar niet voordat er nog wat plaatjes geschoten zijn.

De dag erna gaan we terug richting Eurotunnel en Frankrijk weer in, bestemming Amiens. De grote file richting de Eurotunnel van de dag ervoor is gelukkig opgelost. In Frankrijk aangekomen, ligt er nog immer veel sneeuw maar de files zijn weg. Er is rijkelijk met zout gestrooid, tot grote vreugde van de verkeersdeelnemers, maar tot minstens even groot verdriet van mijn eendje. Via het prachtige stadje Chantilly (hetgeen slagroom betekent), komen we al glibberend veilig in Amiens aan. Glibberend, omdat het inmiddels was gaan vriezen, zodat de gesmolten sneeuw op het wegdek weer ijs werd.

Nu volgt de laatste stop: drie dagen Parijs. Hier hebben we lekker de toerist uitgehangen, inclusief cliché bootreis met diner over de Seine. Natuurlijk zijn we ook fijn met het eendje door Parijs geprutteld, heerlijk!

Zondag gaan we op het gemak weer naar huis via D- en N-weggetjes. Op enig moment springt er na het verlaten van de route nationale een Gendarme op de weg, midden in een bocht. Hij maakt duidelijk dat ik de berm in moet. Zo gezegd zo gedaan. Daar laat hij me vol trots zijn lasergun zien, waarop in digitale cijfers het getal 91 staat aangegeven, volgens hem mijn snelheid. “Volgens mij ook”, zeg ik, “dus dat ding klopt aardig!” Dan begint de Gendarme te vertellen dat dit zelfs met een 2cv te hard is. Ik probeer nog dat 1km/h overschrijding toch te verwaarlozen is. Dat zou hij ook met me eens kunnen zijn, alleen mag je hier in de bocht maar 50 en dus ben ik 41km/h te hard gereden. Oei, dat is andere koek. Ik had in het geheel geen bord van 50 gezien en ook geen bord dat ik al in de bebouwde kom reed. Een overschrijding met 41km/h is in Nederland bijzonder duur. De Gendarme vertelt me vervolgens dat ik een buitenlander ben, wat ik zelf al langer wist. Natuurlijk betekent dit direct betalen. Inderdaad vraagt de Gendarme aansluitend of ik geld bij me heb. Hmm, da’s minder. “Hoeveel zijn de kosten??, vraag ik hem. ”Quatre-vingt-dix monsieur, quatre-vingt-dix.” Hoorde ik dat wel goed? Jawel, ik ben hier voor negen tientjes klaar. Dat is een meevaller, daar kun je nog eens te hard voor rijden! Mijn humeur klaart direct weer op en ik vraag hem of ik nog wel een foto mag maken als bewijs dat je met een eend ook te hard kan rijden. Dus nu heb ik voor die 90 euro twee leuke fotootjes, moet je maar denken.

De rest van de terugreis heb ik iets beter op de borden gelet, waarna we na een leuk reisje van zo’n 2.300 probleemloze kilometers weer veilig thuiskomen. De maandag erna heb ik als dank de eend bij de Eendenwacht getrakteerd op een rondje verse sapjes en vetten. Hij heeft het weer prima gedaan! Als je het rode eendje wilt feliciteren met zijn heldhaftige prestaties, kun je dat hier doen.

tekst en foto: CitroenAZU, redactie: RensKorevaar