Verzamelcircuit

Achter de naam CitroRacing gaat een familie schuil, die zich al jaren inzet om jaarlijks een geweldig weekend circuitracen te organiseren voor de sportieve telgen van Citroën, Panhard en DB. Waaronder uiteraard de legendarische MEP en Monomille eenzitters. Race- en rallyveteraan Visa GTi 115 bracht een bezoek aan deze bijzondere familie. Enthousiast vertelt hij zijn verhaal over deze verzamelaars en liefhebbers die we leren kennen als de familie Jammes.

Met steun van Citroën Parijs en oliemaatschappij Total weet CitroRacing de liefhebbers van snelle Citroëns en Panhards nu al een aantal jaren een schitterend gevarieerd raceprogramma voor te schotelen. Een betaalbaar evenement, waar een keer per jaar voluit kan worden geboenderd in auto’s die de rest van het jaar veelal worden gekoesterd door hun eigenaren. Een keer lekker hard rijden met je sportieve bolide. Onder vrienden. Allemaal leuke mensen, de meesten net als ik al behoorlijk gedateerd, maar dat mag de pret niet drukken. Het is een genot om te zien dat ik niet de enige ben die met een dergelijke afwijking rondloopt. Een serieuze afwijking, wanneer je in acht neemt hoeveel jaar circuitervaring er tijdens zo’n weekend bijeen is. Tot u toe hebben we gereden op de circuits van Lurcy, Levis en Montlhèry en zelfs driemaal op Bourbonnais. Reden genoeg dus, om de gebroeders Vincent en Bruno en hun al op leeftijd zijnde ouders Jammes te vereren met een bezoek.

Je komt hier niet zo snel, in deze uithoek van Frankrijk nabij Narbonne. Maar na slechts een keer vragen word ik op het goede spoor gezet. Mijn komst heb ik reeds tijdens de Citronnades een paar weken eerder aangekondigd, dus ik kom niet onverwacht. Vincent is uitbater van een garagebedrijf met als specialisme het hydraulische systeem van Citroën. Op dit gebied is hij werkelijk in staat alles te herstellen. Daarnaast is de familie verwoed verzamelaar van heel bijzonder sportief materiaal in de vorm van voormalige Citroën fabrieks rallyauto’s. Binnen lijkt het in het geheel niet op mijn perceptie van een werkplaats, maar dat heb ik al veel vaker gezien bij dit soort gedreven lui. Die hebben helemaal geen tijd om iets op te ruimen, maar zelf weten ze tot mijn stomme verbazing altijd alles te vinden. Het hele gebouw is een overvloed van allerhande Citroënonderdelen. Ik kom als geroepen en help Vincent met het monteren van een polyester bagage deur, die een Zwitser uit zijn camper heeft gereden. Het is een fantastische vent, hij zal je altijd helpen, niets is hem te veel. Dat blijkt maar weer, wanneer hij zijn drukke werk aan de kant schuift om tijd te maken voor mij en de eigenlijke reden voor mijn bezoek. We dalen af in de catacomben van het bedrijf.

Daar staan ze dan, een groot aantal sportieve Citroëns. Geweldig. Meer woorden zijn daar niet voor. Niet een, maar beide fabrieks CX 2-liters die door Jean-Paul Luc en Philippe Wamberque zijn gereden in vele rally’s. Niet een, maar twee ingekorte fabrieks DS-en. Ook staan er nog diverse andere exemplaren van de DS en CX onder en naast het gebouw. Daarnaast staan hier de legendarische Visa’s, de Tropheé, de Chrono en de GTI. Wat een paradijs. En dat is nog niet alles. Nog drie andere Visa Tropheés’ zijn elders opgeslagen, samen met nog andere bijzondere Citroëns. Deze zijn echter alle in niet rijdbare tot ronduit slechte staat. Om je een idee te geven, van de drie Visa’s is nog hooguit een rijdend exemplaar samen te stellen. Geen klus voor de weekhartigen dus. Ik benadruk nog maar even, een Visa Tropheé is een Groep B rallywagen geprouceerd op 200 exemplaren. Alle, maar dan ook werkelijk ‘alle’ carrosseriedelen, met uitzondering van dak en parravan, zijn van polyester gemaakt. Daardoor wordt zo’n Visa echt vederlicht en een feest om mee te rijden. Zo’n autootje doet precies wat jij in gedachten hebt, gaat daarheen waar jij hem hebben wilt en stopt pas als jij dat echt nodig vindt.

Tijdens hun inmiddels legendarische circuitweekends is Vincent Jammes vrijwel alleen bezig met het herstellen van kapotte auto’s van deelnemers, zij het nu het aan elkaar lassen van een uitlaatsystemen is, of het richten van de wielophanging, hij regelt het. Tussendoor wordt er ook nog ‘even’ op het circuit gereden met de CX, Chrono of Tropheé. De broers Jammes rijden verder wel vaker samen bijzondere ritten, waarvan ”Le Jog” met de ingekorte DS een groots spektakel was. Van ’Lands End’ naar ’John O’Groats’ met heel weinig tot zeg maar geen rust. De heren hebben voldoende vertrouwen in hun materieel om een dergelijke wedstrijd tot een goed einde te brengen.
Wanneer ik alles in de ruimte onder en boven de garage in mijn hoofd en op een geheugenkaart heb opgeslagen, neem ik weer afscheid. Voor de familie Jammes blijft het tenslotte een ‘gewone’ werkdag. Voor mij was het opnieuw een bijzondere ervaring.

verhaal en foto: Kees de Waard Wagner
redactie: Marc GF Zaan