home » Citroen Nieuws » Citroen » Waar is de motivatie?

Onlangs las Yuri “waterman” een mooi stukje op de blog van Hemmings. Hemmings is een toonaangevend klassiekerblad uit de VS. In het stuk vroeg een autoliefhebber zich af hoe het toch kwam dat hij steeds weer een gebrek aan motivatie had om aan zijn klassieker te klussen. Het stuk zette waterman aan het denken en leidde tot een drastische conclusie.

Hebben we dat niet allemaal weleens? Dat je je garage inkijkt en denkt: “Ja, ja, daar staat-ie dan; nog twee jaar en ik kan er weer mee rijden.” Of: “Oh ja, die lekzak moet ik nog doen!” Ik herken dat gevoel wel; al twintig jaar heb ik een of meerdere klassieke auto’s in mijn bezit. Ze staan zo’n beetje overal: in de straat, op de oprit of in de garage. Eigenlijk staan ze toch vooral in de weg. Zo in de weg dat je moderne auto waar je iedere dag mee op pad gaat bij nacht en ontij buiten in de kou staat. Die gekoesterde klassieker (of dat doorgezakte, in vergetelheid geraakte restauratieproject) staat warm in de garage. Kom je ’s ochtends buiten, kun je de ruiten van de moderne auto krabben. Omdat je Snoek binnen staat, terwijl je er niets mee doet. Herkenbaar? De die-hard liefhebber zal nu denken: “Wat is die waterman nou weer voor liefhebber?” Dat kan, maar ik weet vrijwel zeker dat er veel mensen zijn die denken: “Ja, daar heeft-ie een punt.”

Goed. Motivatie, daar ging het om. Motivatie om die koppeling van je CX GTi te vervangen, terwijl je weet dat je die linker aandrijfas waarschijnlijk niet uit de bak krijgt zonder geweld. Motivatie om toch twee dagen op de grond te liggen om dat leidingenpakket onder die BX van je te klussen. Terwijl je vrouw, je kinderen, de hond, de baas of desnoods je schoonmoeder ook in je nek lopen te hijgen. Omdat die ook iets van je willen: aandacht, tijd, een prestatie.

Vroeger, toen je tijd zat had, had je geen garage. Ik zie mezelf nog over de gracht in Delft lopen met de kop van een CX TRD Turbo 2 in m’n handen. Even kop wisselen, revisie in de hal van een studentenhuis. Aan motivatie geen gebrek, daar zorgde de Fa. Hertog Jan wel voor. Uren lassen aan een gare balk van een eigenlijk té gare DSpécial. De motivatie? Je was natuurlijk helemaal de king of the road met je paturaine Snoekje. Als-ie reed. Ja, dat waren mooie tijden. We waren jong en wild.

Oh ja, motivatie. Met de jaren kwamen er een baan, een gezin, een huis, natuurlijk met garage. Voor die ouwe liefde: die CX, die Snoek, die SM. En je hebt ‘em staan. In je eigen warme, droge garage. Geen gebeun meer op de stoeprand. Maar na een zaterdag langs het hockeyveld, een middag in de zeikende regen langs de lijn bij de F’jes denk je lekker de garage in te duiken. Oh ja, of je na de sport nog even boodschappen kunt doen. En “even” langs de kapper met de jongste. Kom je om vier uur thuis, brak. Want ja, vrijdagavond met de collega’s net even een H-J’tje te veel genoten. Of een brakke nacht gehad omdat de hond moest kotsen. Kom je dan na het eten om zeven uur eindelijk je garage in. Want je wil nu toch echt die lekzak nog even doen. Volgende week een forummeeting waar je met je Snoek heen wil. Vol goede moed, overall aan. Radiootje aan. Op je rug. Breekt de borgpen af in de veerstang… Kun je de ligarextang nergens meer vinden. Zucht. Laat die cola maar zitten. Waar is m’n bier? En waar m’n motivatie?

Zo ging het bij mij: kwijt, weg, verdwenen. Nee, niet de ligarextang. Die lag gewoon ergens bij een vriendje. Nee, de motivatie. En ze kwam niet meer terug. Na de laatste stuiptrekking, het laten plaatwerken en spuiten van mijn SM, daalde de motivatie tot een naoorlogs dieptepunt. Iedere klus aan die auto inmiddels een of meerdere keren gedaan, ik weet het nu wel. Ieder werkplaatshandboekje drie keer gelezen, ieder onderdeel drie keer in m’n handen gehad. Voor ieder klusje blind weten welk gereedschap je moet hebben. Weten dat ieder klusje uit de hand kan lopen, dat ieder boutje af kan breken. Allemaal van invloed op de broodnodige motivatie. Het moet leuk blijven, zo’n klassieker. Het is een hobby en als het je tegen gaat staan, tja, wat dan hè? Ik kijk naar m’n SM en denk aan de ritten door Europa, de lange uren in de garage tijdens het klussen aan motor, bak of remmen. De weekends met vrienden boven de motor als-ie er weer eens uit moest. Het geld wat er in gegaan is. Maar ook de huwelijksreis waarbij er in Nice een koelfan stuk ging. Allemaal meegemaakt. Pijn, bloed, zweet, tranen, lachen, feest. Goede tijden, slechte tijden. En nu dan tijd voor een besluit: ik stop ermee!

Hoe staat het met jouw sleutelmotivatie? Reageer hier!

tekst: waterman