Waar is de wilde witte?

Soms staan er boeiende verhalen in modelspecifieke subfora waarvan je zou willen dat alle forumgebruikers ze lezen. Zo deed Hans “HvdL” in het CX-forum een oproep om zijn eerste CX terug te vinden. Dankzij enkele hulpvaardige forummers lukte dat en zo kwam ook de huidige eigenaar zich snel melden. De bewogen lotgevallen van deze wilde witte schoonheid worden hier luchtig verteld. Zij zelf droomt nog van een tweede jeugd.

Van oranje kever naar wilde witte
Een oranje Mexico-kever uit 1983 dreef mij in 1998 in de armen van mijn eerste CX: een witte 2500 GTi automaat uit 1986, kenteken PY-80-ZY. De spartaanse kever die door de slechte staalkwaliteit af-fabriek met roest werd geleverd, bleek op den duur niet meer te redden. Een advertentie in de gele advertentiekrant ViaVia zette mij op het spoor van deze wagen: “CX 2500 GTi, geen gezeur, moet weg, duizend gulden.” Toen de deur van de schuur in de omgeving van Amersfoort zich opende, ging ik direct voor de bijl. Zoveel luxe na de kever! Schoonheid! Wat ik toen nog niet wist, is dat ze mij aan het begin van mijn werkzame carrière aan de rand van het faillissement zou brengen.

Gaar
De wagen was mooi om te zien, maar de pakkingen bleken gaar. Daar kwam ik op de eerste rit (naar huis) al achter. Ik veroorzaakte een mistbank op de snelweg en zeer waarschijnlijk heb ik de verkeersinformatie wel gehaald, al had ik nog geen radio om dat na te gaan. Achteruitbiddend heb ik de voiture weer van een nieuwe koppakking voorzien en zo ontdekte ik de krankzinnige techniek van Citroën. Veel bouten en moeren op praktisch onbereikbare plaatsen. Raar, maar boeiend. Het bleef ook niet bij deze operatie, er volgden nog vele uren onder de auto in plaats van erin. De kosten werden hemelhoog. Behalve dat ze graag onder de motorkap gekieteld wilde worden, zoop ze fenomenaal. Ik reed van pomp naar pomp en daartussen werd ik ook nog eens om de haverklap geflitst. De keren dat ze rijdt, gaat zo’n 2500 GTi gewoon te gemakkelijk hard. Zelf heb ik geen foto meer van haar, maar in het archief van het Centraal Justitioneel Incassobureau ligt vast nog wel een stapel.

Dreun
Het afscheid kwam als een dreun, letterlijk. Terwijl ik haar probeerde te starten en mijn schoonvader met zijn hoofd onder haar motorkap stond, veroorzaakte de slechte elektronische ontsteking in combinatie met een lange startpoging een gigantische backfire. De klap joeg buurmannnen en -vrouwen in ons anders zo rustige wijkje verbaasd de straat op en het verhaal gaat dat ook iemand van schrik van zijn bank is gedonderd. De onderkant van de wagen was na de klap roest- en tectylvrij: er lag een dikke laag zwartbruine bende onder. Wonderwel startte ze weer na het incident en toen mijn schoonvader zijn gehoor terug had, zijn we direct naar de Citroën-dealer gereden. Daar ruilde ik mijn wilde witte schoonheid in tegen een degelijke groene AX 1.4i. Van dat autootje heb ik heel veel plezier gehad, wat een donders handige barreltjes zijn het toch. De dealer heeft de CX nog dezelfde middag verpatst aan een lokale doe-het-zelf-garagist met een Citroën-passie.

Ze leeft nog!
Na het abrupte afscheid was ik haar spoor al snel kwijt. Soms tik ik haar kenteken in bij de RDW. Daaruit blijkt dat ze nog steeds onder ons is, maar dat ze eigenlijk op 18 maart 2001 gekeurd had moeten worden. Dat is er niet meer van gekomen, doch haar kenteken is nog steeds geldig. Dankzij het Citroën-Forum weet ik inmiddels dat deze wilde witte tijdelijk getemd in een te krappe garagebox staat. Haar huidige eigenaar twijfelt over de revalidatie, maar hij heeft in ieder geval het CX-hart op de juiste plaats. Hij vond haar dankzij een CX-minnende rijschoolhouder letterlijk in de goot, aan de kant van de weg. Haar donorhart weigerde dienst door onachtzaamheid van de autochirurg. De elektronica liet het afweten. Dat euvel is verholpen, ze loopt weer. De nieuwe eigenaar kan haar helaas nog niet op de weg testen wegens te veel technische onzekerheden.

Commercieel drama
Haar glans is nu verdoft en er is een grote ingreep nodig om haar gezondheid te herstellen, maar het kan. Hopelijk heeft haar eigenaar de mogelijkheid om dat te doen. Hij laat weten: “Commercieel is het een drama. Had ik de garagebox verhuurd dan had ik nu een heel mooie CX kunnen uitzoeken. Bij deze moet er nog heel wat tijd en geld geïnvesteerd worden. Maar ja, een Citroën kun je ook niet zo maar weggooien!” Hopelijk gunt de wilde witte hem het genot dat ze mij ooit schonk: in haar stoel worden gedrukt tijdens een intense acceleratie om weg te zweven naar de plaats waar je wilt zijn, terwijl je er eigenlijk al bent. Maar dan zonder fanmail van het Centraal Justitioneel Incassobureau…

Reacties op dit artikel kun je hier plaatsen. Ken je andere juweeltjes in modelspeficieke subfora die op de voorpagina zouden moeten flonkeren, of heb je zelf een bijzonder Citroën-verhaal, mail dan naar .(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken).

tekst: HvdL, foto: Bibendum, redactie: RensKorevaar