Hoe leuk is Interclassics-Topmobiel?

In december plaatste Lars ‘Kunstenvliegwerk’ op dit forum een oproep om de belangstelling te peilen voor de driedaagse beurs Interclassics - Topmobiel in Maastricht. Uit de hoeveelheid reacties viel al op te maken dat dit evenement onder de Citroën-gemeente niet als hoogmis wordt beschouwd. Maar was het wel leuk? Lars heeft dat zelf onderzocht en laat ons meegenieten van al het moois dat hij gezien heeft.

Interclassics - Topmobiel (IC-TM) is naar eigen zeggen het grootste klassiekerevenement van de Benelux, met een kleine 300 standhouders en paviljoens en dit jaar zo’n 20.000 bezoekers. Traditioneel is er veel aandacht voor Duitse en Italiaanse merken en dat laat zich aflezen aan het jaarlijks gekozen thema. Dit jaar ‘Porsche – Mille Miglia’, na ‘Mercedes Benz’ in 2011 en ‘Alfa Romeo’ in 2010. Daarnaast zijn er altijd stands met de nodige Amerikaanse bling-bling en de gebruikelijke miniatuurtjes en middeltjes. Maar was het toch leuk?

De liefhebber van ‘ons’ merk moet goed zoeken, maar komt toch op een score van 15 exemplaren (alle ‘gespot en gepost’), Burton niet meegerekend: een BX Biarritz, een eend, twee HY’s, waarvan een met verrijkt interieur, namelijk met twee flessen Ricard. Voorts twee SM’s, een trax in de verkoop en drie in de stand van de TA club Zuid Nederland. Vier Snoeken, waarvan een zonder dak, en een GSA zonder deuren. En zo ontbrak er wel meer. CX’en bijvoorbeeld. Of Amietjes om maar wat te noemen. Ook telde ik hooguit drie of vier Citroën-gerelateerde stands, altijd nog meer dan de andere Franse merken. Best een aardige verzameling Citroëns dus, maar niet een waarvan de geharnaste CitroMobile-bezoeker plat achterover slaat. Die GSA, een ‘cottage break’, schijnt niet veel voor te komen en een SM cabrio is natuurlijk ook geen alledaagse verschijning, maar verder waren de meest opzienbarende auto’s op de beurs niet van Franse makelij. Was het desondanks toch nog leuk?

IC-TM is een beurs van de buitenkant. Vier-, vijf-, misschien wel zeshonderd veelal mooie, dure en zeldzame exemplaren waren er te bewonderen, maar zelden stond de klep open. De oudste aanwezige was een Fisson uit 1898; de jongste - een Porsche, daar heb je het al - nog geen 10 jaar oud. Er viel veel te genieten, vaak van onbekende merken. Zo was er een Minerva met schuivenmotor uit 1925. Het Antwerpse merk kreeg in Europa geen poot aan de grond, maar gold in de VS als summum van luxe. Echt interessant was de De Soto Airflow, die al in 1936 experimenteerde met aerodynamica en is voorzien van ingekaste achterwielen. Waar kennen we dat van?  Het exemplaar op de beurs was parkietgroen in twee tinten en voorzien van een double chevron op de grille. Op zijn kop, dat dan weer wel…

Voor koopjes moet je niet op IC-TM zijn. Er was een handvol bruikbare klassiekers en youngtimers te koop vanaf enkele duizenden euro’s, maar daarna liep het snel op tot twee ton en meer. De beurs kenmerkt zich dan ook door veel aandacht voor het luxesegment en de bijbehorende lifestyle. Zo was er een speciaal paviljoen voor horloges, reistassen, wijn en zo meer. Maar ook de ‘ach gossie’-factor speelde zo nu en dan op. Zo’n Vespa 400 bijvoorbeeld, die zou je toch zo meenemen en thuis op de kast zetten? En is een VW Spijlbus of Renault Estafette niet bijna net zo charmant als een HY? Ook aardig: een ongerestaureerde Kever in sein Saft. Of – je moet er van houden, maar het valt wél op: een frambozenijskleurige Ford Thunderbird.

Voor de monomane Citrofiel van het slag ‘Citroën parking only’ is IC-TM geen logische keuze. Hij of zij (kom op dames, op de beurs was alweer 95% man!) kan beter op het Vrijthof gaan zitten. Dat is ook gastronomisch interessanter. Maar wie een bredere belangstelling heeft voor klassiekers en automobielgeschiedenis, of wie wil weten wat er buiten Frankrijk zoal voor fraais en vrolijks is gemaakt, heeft aan IC-TM beslist een leuke dag. Zullen we er volgend jaar eens met een grotere groep gaan kijken? Mag ik hier alvast jullie belangstelling peilen?

tekst en foto: Kunstenvliegwerk, redactie: RensKorevaar