home » Citroen Nieuws » Citroen SM » SM betekent sadomasochisme

Soms heb je wel eens wat met je Citroën. Wordt die Citroën ouder, dan heb je er vast wel vaker wat mee. Gebeurt dat heel vaak, dan word je moedeloos. Niet de SM-rijders. Zij rijden hun Diva, Sa Majesté! Nee, gnihgnih, dat betekent niet sadomasochisme! Of toch wel? Ondergaan zij hun lot eerst vrijwillig, uiteindelijk worden ook zij moedeloos, stervensmoedeloos.

Moedeloos: je kent dat gevoel wel. Mede-Citroënisten kennen dit woord volgens mij beter dan wie dan ook. SM-rijders hebben het woord met hoofdletters in hun gedachten staan. Moedeloos word je er van. Heb je het ene voor elkaar, gaat iets anders stuk. In het geval van de techniek is dat nog niet eens zo erg. OK, je trekt nog maar eens een blikje Schultenbrau van de Lidl open, vloekt een keer extra, smijt eens met wat hamers, huilt uit bij je vrienden, rookt samen een paar peuken en je begint opnieuw. Moedeloos worden van je eigen gebeun is nog tot daar aan toe. Meestal weet je al snel waar het door komt: je had een kater toen je die cilinderkop weer terugplaatste of je kinderen liepen om je heen terwijl je die hoogteregelaar aan het reviseren was. Tja, dan gaat het dus fout. Eigen schuld, dikke bult. Biertje?

Moedeloos worden omdat een ander iets verziekt, is wat anders. Dan wordt de moedeloosheid al snel omgezet in frustratie, ergernis, woede, haat, wanhoopshaat, om vervolgens om te slaan in berusting. Waarschijnlijk denken jullie nu dat ik gek ben geworden. Of dat ik dronken ben (Lidl-biertje iemand?), maar ik zal even uitleggen waar dit verhaaltje vandaan komt.

Al drie jaar word ik geplaagd door het rechter achterscherm van mijn SM. Ergens rond 2009 viel er een gaatje in dat scherm. Precies boven het afdekplaatje van ’t wiel. Soit, c’est la vie. Dus een afspraak gemaakt met de plaatwerker, die gelijktijdig de roest rond de voorruit ging uitroeien. O ja, er moest ook een nieuwe voorruit in en het dak moest worden gespoten. Zo gezegd, zo gedaan. Er werd geslepen, er werd gelast, er werden nieuwe delen gemaakt. Toen al het plaatwerk klaar was, ging de Diva naar de spuiter. Strak maken, voorbewerken en spuiten in de goede kleur was de opdracht. Het resultaat was prachtig. Drie weken lang schitterde het perfect gespoten achterscherm mij in de ogen. Strak, gaaf, perfecte kleur. Drie weken lang….

Op een kwade ochtend viel mij een pukkel op mijn vers gespoten achterscherm op, zo’n pukkel die je het liefst zou willen uitknijpen. Nou is dat wat lastig bij een auto. Daar doen we dat met slijptollen. Terug naar meneer de spuiter. Want tja, duur werk, dus garantie. ”Meneer de autospuiter, er zit een puist op mijn SM!” Hij: “Tja, lastig, maar dat lossen we op hoor, er is toch een beetje vocht tussen de laklagen geslopen.” Aldus geschiede en zo kon ik een week later weer naar een glad, puistloos, scherm kijken. Drie maanden lang. Ja, inderdaad, je raad het al. Na drie maanden twee puisten! Krijg nou wat, die k**auto komt na 40 jaar in de pubertijd. Ik vragen wie er chocolade in de tank had geflikkerd, wie dat ding op mayonaise liet lopen. Niemand die ergens iets van afwist. Enfin, na de winter: retour spuiter. ”Ja, nou, tja, dan ehh… dan moeten we de slijptol er maar inzetten en kijken tot waar de rot zit.” Prima, ik wil dat je het GOED oplost, en vooral VOORGOED. “Ja, dat kan, maar dat kost wel geld.” OK, soit, c’est la vie. Niets te gek voor het behoud van vijf meter slecht Frans ijzer.

Na drie weken kon ik dat secreet ophalen. Er zat een halve meter nieuw plaat werk ingelast. Scherm weer gespoten. Strak, en gaaf. Ik blij. Tot ik thuis was en de auto onder een lantaarnpaal zette des nachts. Krijg nou de ***, ben ik nou kleurenblind? Het net gespoten achterscherm heeft een compleet andere kleur gekregen dan de rest van de wagen! Huh? Kokend bloed. Opmerkingen van vrienden. Joh, heeft die wagen een parelmoerlak? Of: waterverf gehaald? Dat soort gesar… Ja, van je vrienden moet je het hebben. Weten jullie gelijk waarom ze alleen nog maar Pauperbrau van de Lidl krijgen en gn Hertog Jan. Om moedeloos van de worden dus.

Om een heel lang en zuur verhaal kort te maken: meneer de autospuiter, die mijn innig geliefde (ahum) SM inmiddels drie keer had gespoten, was spontaan kleurenblind geworden. Zomaar. Gek hè? “Nee, het was toch écht te wijten aan de vele lagen verf op de auto… “ Ja, duh… Welke graftak heeft drie keer nodig gehad om een roestplekkie weg te werken? Dan komen er dus wel wat lagen verf op. Niet alleen was meneer de autospuiter kleurenblind geworden, ook was er van de n op de andere dag geen sprake meer van garantie. Ook best wel raar, toch? Nou ben ik de beroerdste natuurlijk niet, dus heb ik meneer nog maar eens netjes verzocht om ook dit stukje broddelwerk netjes en kosteloos op de lossen. Geen reactie. Toen ik vervolgens uit pure wanhoop dan maar eens besloot een deeltje van de factuur niet te betalen kwam er ook geen reactie!

Een cursus autospuiten en het bouwen van een eigen spuitcabine heb ik ook nog even overwogen. Na de zoveelste (terechte) rotopmerking over het kleurverschil op dat k**scherm heb ik dan toch maar besloten de hele zijkant af te breken en de SM naar een andere spuiterij te brengen. Daar staat-ie nu. Ja, ik heb zowaar vertrouwen in een goede afloop zonder kleurverschil. Wil iemand een blik Lidl-bier?

Ben je nieuwsgierig hoe de auto deze keer van de spuiter terugkomt? Klik dan hier! Heb je ook een bijzonder Citroën-avontuur beleefd? Mail dan .(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken).

tekst en foto: waterman